Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε προχθές με τυμπανοκρουσίες τη νέα στρατηγική προετοιμασίας της, με στόχο - όπως μας λένε - την ενίσχυση της ανθεκτικότητας της Ευρώπης απέναντι στις κρίσεις.
Με 30 δράσεις που υπάγονται και στοιχειοθετούν ένα λεπτομερές σχέδιο, οι Βρυξέλλες θέλουν να διασφαλίσουν ότι οι πολίτες, τα κράτη-μέλη και οι επιχειρήσεις της θα είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν φυσικές καταστροφές, κυβερνοεπιθέσεις, πανδημίες και άλλου είδους καταστροφές. Ενώ οι παραπάνω διακηρύξεις έχουν κάνει... κλαδιά και δέντρα να βουίξουν για το “πιθανό” ξέσπασμα ενός πολέμου, διότι, αν μη τι άλλο, ως λαός είμαστε παράδειγμα ψυχραιμίας.
«Κουλτούρα προετοιμασίας»
Ωστόσο, πίσω από τις ευγενείς διακηρύξεις για «κουλτούρα προετοιμασίας» κρύβεται μια άλλη πραγματικότητα. Αυτό που παρουσιάζεται ως αθώα ετοιμότητα είναι στην πραγματικότητα η ψυχολογική προετοιμασία της κοινής γνώμης για κάτι λίγο πιο διαφορετικό αλλά αλληλένδετο: τα ανερχόμενα, αναγκαία, αλλά και δαιδαλώδη εξοπλιστικά προγράμματα που έρχονται.
Η Ευρώπη δεν ετοιμάζεται απλώς για κρίσεις. Ετοιμάζεται να επενδύσει αμύθητα ποσά στην πολεμική της βιομηχανία, δεδομένα τα οποία ενδέχεται να οδηγήσουν στην απόσπαση πόρων από άλλους καίριους και λειτουργικούς τομείς, όπως η Υγεία, η κοινωνική πολιτική και η εκπαίδευση. Τι καλύτερο, για να δημιουργήσεις ένα κλίμα αποδοχής, από το να προϊδεάσεις τους πολίτες σου ότι εισερχόμαστε σε ένα προπολεμικό στάδιο.
Οι αναγκαιότητες...
Η δημιουργία Κέντρων Κρίσεων, η ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας και ενίσχυση της προνοητικότητας και της ικανότητας πρόβλεψης δεν είναι σημάδια απλής προετοιμασίας απέναντι σε φυσικές καταστροφές. Είναι τα δομικά υλικά μιας Ευρώπης που θέλει να θωρακιστεί εσωτερικά και εξωτερικά, με το πρώτο και προαπαιτούμενο βήμα να αποτελεί η δημιουργία του φόβου και της αναγκαίας ασφάλειας εντός της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Διότι μια κοινωνία που νιώθει ότι είναι διαρκώς εκτεθειμένη σε απειλές και πολεμικές είναι πιο εύκολο να αποδεχτεί και να απορροφήσει το βάρος των εξοπλιστικών προγραμμάτων που έρχονται.
Δεν πάμε σε πόλεμο...
Επομένως, φίλες και φίλοι αναγνώστες, μην ανησυχείτε. Τα στοιχεία δείχνουν πως δεν πάμε σε πόλεμο. Η Ευρώπη, αν μη τι άλλο, δεν είναι έτοιμη για πόλεμο και δε θα είναι εάν δεν προχωρήσει στην ανασύνταξη των αμυντικών της ικανοτήτων και τη δημιουργία μιας στρατηγικής κουλτούρας. Αυτή, λοιπόν, η προσπάθεια οικοδόμησης στρατηγικής κουλτούρας ξεπερνά τα πολιτικά όρια και εισέρχεται στα κοινωνικά. Εξάλλου, η πολιτική εκάστοτε ήταν δύο πράγματα: η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα και... ψυχολογία.
