Κλείνει ο καφενές του Καγιαμπή κι η πόλη μας αλλάζει... Το Ηράκλειο που ξέραμε σε λίγο δε θα υπάρχει πια... Στην αρχή ήταν η “Ενοδία” μας. Ύστερα ο “Μύλος”, τώρα ο Καγιαμπής.
Κάθε λουκέτο άλλοι λόγοι, μα ίδιοι οι προβληματισμοί. Πού είναι η πόλη που μεγαλώσαμε; Τα σημεία αναφοράς μας; Τα στέκια που ξέραμε και μας ξέρανε; Τι παίρνει τι θέση τους; Πού είναι η ταυτότητά μας; Ποιοι γίναμε; Τι είδους πόλη θα είναι το Ηράκλειο σε 20 χρόνια; Κάθε γωνιά κι ένα city hotel, luxury suites και τέλος πάντων όλα για ένα σκοπό, για ό,τι ονομάσαμε ανάπτυξη.
Τις τελευταίες μέρες, από την ανακοίνωση του κλεισίματος και μετά, γίνεται “προσκύνημα” στον Καγιαμπή. «10.000 καρέκλες να ’χα, πάλι δε θα χωρούσαμε», μας είπε το μεσημέρι του Σαββάτου ο Μήτσος. Κι ήταν τόση η συγκίνησή του... «Να την αγαπάτε την εστίαση, να τη σέβεστε. Έχω κάνει οικοδομή, βιομηχανικός εργάτης, μπογιατζής, ελαιοτριβείο... Είναι για κορίτσια αυτές οι δουλειές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει εστίαση. Ό,τι πιο δύσκολο», μας είπε, με τον λυγμό να πνίγει τις λέξεις του...
Κι είχε τόση φούρια να μας εξυπηρετήσει όλους. Κι επειδή αυτό το απίθανο ατέλειωτο “φύγε εσύ-έλα εσύ” δεν του επέτρεπε να είναι εντάξει με τους χρόνους του, πόσες συγνώμες μας είπε...
Κι επειδή είναι και ποιητής - αυτός είναι ο Καγιαμπής, που 25 χρόνια και βάλε βλέπει κι ακούει και παρατηρεί ανθρώπους και συμπεριφορές νηφάλιες ή “ψιλοζαλισμένες” - σταμάτησε για μια στιγμή να πάρει μια ανάσα, έριξε μια πιο προσεκτική ματιά σ’ ένα τραπέζι για δύο κι έδωσε τη συμβουλή του. «Έτσι... να έχετε υπομονή. Ο χρόνος ξέρει και κάνει τη δουλειά του... Δώστε χρόνο στη γνωριμία σας. Κι έτσι θα γίνει η αγάπη σας μεγάλη. Θα γίνεις εσύ χορδή στο βιολί του... κι εκείνος θα γίνει ο ήλιος στον δικό σου ουρανό», τους είπε κι έφυγε. Ως να φύγει κι ο χρόνος που κυλάει πια αντίστροφα.
