Στις δυτικές κοινωνίες την τελευταία 20ετία, η δυσαρέσκεια αυξάνεται κατακόρυφα. Γιατί; Λόγω της εφαρμογής σκληρά νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών. Αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο), παρότι υπάρχουν και επιμέρους παράγοντες που οξύνουν το πρόβλημα. Ωστόσο, στην “καρδιά” του προβλήματος είναι οι πολιτικές που μεγαλώνουν σε τρομακτικό βαθμό το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, που μεγεθύνουν τις ανισότητες, που καταστρέφουν την κοινωνική πρόνοια, που εξαθλιώνουν τεράστια τμήματα του πληθυσμού κ.λπ. κ.λπ.
Ωστόσο, εδώ υπάρχει ένα παράδοξο: αυτή τη στιγμή ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς φταίει για τη μιζέρια του, δεν μπορεί να καταλάβει ότι το πρόβλημα είναι η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική. Βεβαίως υπάρχει μια μικρή μειοψηφία που το αντιλαμβάνεται μια χαρά, αλλά... είναι μια μικρή μειοψηφία.
Η άνοδος της Δεξιάς γενικότερα και της ακροδεξιάς ειδικότερα το τεκμηριώνει αυτό με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Διότι αυτές οι πολιτικές είναι δεξιές οικονομικές πολιτικές. Η Δεξιά είναι υπέρ της διατήρησης του status quo και της ενίσχυσης των πλούσιων σε βάρος των φτωχών. Αυτή είναι η πεμπτουσία της Δεξιάς, τα υπόλοιπα είναι απλώς φτιασιδώματα και πρόσθετα.
Και παρ’ όλα αυτά, ο πολύς κόσμος, αντί να στραφεί όσο πιο αριστερά γίνεται, προκειμένου να αναδείξει δυνάμεις που δε θα ομνύουν σε αυτήν την εφιαλτική πολιτική, στρέφεται... στην ακροδεξιά!
Γιατί στρέφονται στην άκρα δεξιά
Η ακροδεξιά στροφή έχει να κάνει κυρίως με τη δυσφήμηση της Αριστεράς και τη δαιμονοποίηση της κομμουνιστικής Αριστεράς, καθώς και την ακατάπαυστη προπαγάνδα περί της απουσίας εναλλακτικών του συστήματος. Η άκρα δεξιά είναι μια έκφραση και έκφανση των συντηρητικότερων δυνάμεων του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και όχι μόνο δεν αμφισβητεί τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά είναι ο πιο πιστός υπηρέτης του - με κάποιες μικροαλλαγές, όπως την υπερίσχυση του “εθνικού” σε βάρος του “υπερεθνικού”. Με δεδομένο ότι όλες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις (δεξιά, κεντροδεξιά, κέντρο, σοσιαλδημοκρατία, οικολόγοι) όλα αυτά τα χρόνια πλειοδοτούσαν σε κερδοσκοπικό διεθνισμό, η «επιστροφή στην εθνική πολιτική», που ευαγγελίζονται οι ακροδεξιοί, θεωρείται... “επαναστατική” από τις μάζες των πολιτικά αγράμματων.
Και κάπως έτσι η πιο βαθιά και σκληρή έκφραση του καπιταλιστικού συστήματος, τύποι σαν τον Τραμπ και το παρεάκι του θεωρούνται... αντισυστημικοί και κερδίζουν τις ψήφους των πολιτικά αγράμματων.
Μαύρο μέλλον
Όλα αυτά βεβαίως προκαταβάλλουν ένα μαύρο, κατάμαυρο μέλλον. Και η πλήρης απουσία οποιασδήποτε πραγματικά φιλολαϊκής εναλλακτικής είναι η μεγαλύτερη τραγωδία απ' όλες.
Είδατε, άλλωστε, τι γίνεται στη Γαλλία: Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς ενώθηκαν για να σταματήσουν την επέλαση της άκρας δεξιάς στην εξουσία και... στην πρώτη ευκαιρία, μόλις οσμίστηκε την πιθανότητα εξουσίας μελλοντικά, η κεντροαριστερά λάκισε και στηρίζει... τον Μακρόν.
