Η μεγαλειώδης συγκέντρωση για στήριξη των οικογενειών θυμάτων των Τεμπών που έγινε στο Ηράκλειο είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας μεγάλης κινητοποίησης, στην οποία όποιος βρέθηκε αντιλήφθηκε ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου δεν ήταν αυτό που κατεβαίνει συνήθως σε συγκεντρώσεις. Μικροί, μεγάλοι, με καροτσάκια, με κατοικίδια, όσοι ήταν εκεί έβλεπες ότι είχαν διάθεση όχι απλά συμμετοχής, αλλά μια διάθεση να πουν «όχι άλλο πια!».
Δέκτες αυτής της άρνησης υπήρξαν και οι εκπρόσωποι των κομμάτων, που φαινόταν ξεκάθαρα ότι η παρουσία τους σε κάποιους δεν ήταν και τόσο ευχάριστη. Μάλιστα, όταν στο βήμα ανέβηκε ο βουλευτής Ηρακλείου του ΚΚΕ, κάποιοι γιουχάιζαν και κάποιοι βροντόφωνα ζητούσαν οι εκπρόσωποι κομμάτων να χαιρετίσουν. Βέβαια, επενέβησαν οι ψυχραιμότεροι και είπαν ότι ένας τέτοιος αποκλεισμός θα συνιστούσε φίμωση, οπότε το κλίμα εκτονώθηκε σχετικά σύντομα.
Η αλήθεια είναι ότι στα “πηγαδάκια” της μεγάλης αυτής συγκέντρωσης αυτό που άκουγες ήταν ότι η μη κομματικοποίηση και το αυθόρμητο κάλεσμα αποτέλεσε τη βάση για να είναι τόσο μεγάλη η συμμετοχή. Άλλωστε, δε νομίζω να πίστεψε κανείς ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσε να έχουν κάποιο κοινό πολιτικό υπόβαθρο. Επίσης, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, κάποιοι το έλεγαν, με πολύ μεγάλη θέρμη μάλιστα, καιρός να μιλήσουν και όσοι δεν έχουν μιλήσει πολύ. Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια για το πώς νιώθει ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
