Στα Αγγλικά υπάρχει ένα ρητό που ελεύθερα μεταφράζεται ως «οι τρελοί κατέλαβαν το άσυλο». Δηλαδή οι... χειρότεροι όλων κυβερνούν. Η σημερινή πολιτική πραγματικότητα στη Δύση αρχίζει να φέρνει πολύ κοντά σε αυτό το ρητό.
Ορθολογισμός και σχέδιο; Αηδίες!
Μια σημαντική μερίδα της Αριστεράς, ευρισκόμενη σε σοκ διαρκείας μετά την ήττα του Μαρξισμού και την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, θεωρεί ότι τα πάντα που συμβαίνουν στην παγκόσμια σκηνή είναι οι υλοποιήσεις βαθύτατων, εμπεριστατωμένων, λεπτομερών σχεδίων, τα οποία εφαρμόζουν τα παράκεντρα εξουσίας που χαράσσουν τις πολιτικές που υλοποιούν οι εξαγορασμένες κυβερνήσεις.
Αν ήταν έτσι, θα ήταν απλά τα πράγματα. Όμως δεν είναι. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας τεράστιος βαθμός τυχαιότητας σε αυτά που συμβαίνουν και βρίσκονται εν εξελίξει πλήθος επιμέρους ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων που “τινάζουν στον αέρα” κάθε προσπάθεια εφαρμογής συντονισμένου σχεδιασμού, επίσημου ή ανεπίσημου.
Οι παλαβοί στην εξουσία!
Με άλλα λόγια, τα τελευταία χρόνια η εξουσία βρίσκεται στα χέρια κάποιων παλαβών, που δεν αρκούνται απλώς να εφαρμόζουν τις πολιτικές των διευθυντηρίων, αλλά εφευρίσκουν δικές τους, είτε ως περισπάσεις (που στη συνέχεια εξελίσσονται σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία και γίνονται πολιτικές καθεαυτές), είτε ως αυτοσκοπό. Το βλέπουμε στις ΗΠΑ, όπου ο Τραμπ, πριν ακόμη αναλάβει, υπόσχεται το απόλυτο... χάος, σε μια χώρα όπου χάρη στο σύστημα υπάρχουν άπειρες δικλίδες ασφαλείας, ώστε το σύστημα να λειτουργεί σε όφελος αυτών που το έστησαν (δηλαδή της αμερικανικής αστικής τάξης) και να μην έχει ουδείς πρόεδρος περιθώρια να εφαρμόσει μια πολιτική που να παρεκκλίνει από τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί στα γνωστά παράκεντρα.
Πλουτοκράτες εκτός ελέγχου
Ο Τραμπ και το κολλητάρι του ο Μασκ είναι μια σαφής ένδειξη του μέλλοντός μας: παλαβοί δισεκατομμυριούχοι, που βλέπουν τον κόσμο αφενός ως πεδίο επιδίωξης ιδιοτελών συμφερόντων και αφετέρου ως... την προσωπική τους παιδική χαρά. Άνθρωποι εκτός κάθε ελέγχου, που είναι αποφασισμένοι να φέρουν τούμπα τα πάντα και να προκαλέσουν (τελικά) αυτό που πιστεύουν ότι πολεμάνε: μια νέα “αριστερή επανάσταση”.
Ένας ανάλογος παλαβός έχει πάρει τα ηνία και στην Αργεντινή, ο “σχιζοφρενής με το πριόνι” Μιλέι, ο οποίος οδηγεί τον λαό της χώρας στην πιο βαθιά φτώχια που έχει βιώσει ποτέ, υποσχόμενος ταυτόχρονα άφθονα κέρδη στους πλουτοκράτες.
Σε λίγο και στην Ευρώπη
Στην Ευρώπη τόσο έντονες περιπτώσεις παλαβών δεν έχουμε ακόμη. Ωστόσο, έχουμε ακόμη πιο επικίνδυνα πράματα: ακροδεξιά κόμματα συνεκτικά, με βαθιές αναφορές στο φασιστικό και ναζιστικό παρελθόν, που έχουν υιοθετήσει τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, δίχως τη δημοκρατική επίφαση που είναι η νόρμα με τις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις.
Έρχονται μαύρες μέρες, αν δεν τo ’χετε καταλάβει. Κατάμαυρες.
