Ένα από τα συνθήματα που ξεχώρισε στην αυθόρμητη εκδήλωση του λαού του Παρισιού ήταν «Αυτός ο βρόμικος ρατσιστής είναι νεκρός».
Τέτοιου είδους αντιδράσεις δεν προξενούν καμία εντύπωση για έναν λαό με βαθιά δημοκρατική κουλτούρα, όπως ο γαλλικός. Οι πολιτικοί που στέκονται απέναντι στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις της ανθρωπότητας, οι οποίες εξασφαλίστηκαν με αγώνες και αίμα, δε γίνονται ποτέ αρεστοί από τους πολλούς, σε όποια πολιτική πλευρά και αν ανήκουν.
Μην ξεχνάμε τη Θάτσερ
Γιατί μην ξεχνάμε ότι ανάλογη αντιμετώπιση είχαν και άλλοι πολιτικοί στο παρελθόν, που ανήκαν υποτίθεται στο δημοκρατικό τόξο, όπως η συντηρητική Μάργκαρετ Θάτσερ, που χαρακτηρίστηκε εχθρός της εργατικής τάξης, επιχειρώντας να εφαρμόσει μία πολιτική ακραίου νεοφιλελευθερισμού, προτάσσοντας τα συμφέροντα της ισχυρής οικονομικής ελίτ της Μεγάλης Βρετανίας σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων. Όλοι θυμούνται το «Rejoice, Thatcher is dead!» ή το πιο εύγλωττο «The witch is dead» στα χείλη πολλών Βρετανών, που καταχάρηκαν στο άκουσμα του θανάτου της πρώην σιδηράς κυρίας.
Θίχτηκε ο Ρεταγιό
Σε αυτή τη λογική κινείται η δήλωση του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Μπρουνό Ρεταγιό, ο οποίος αντιλήφθηκε ότι από το αλάνθαστο αισθητήριο του κόσμου δεν ξεφεύγει κανείς, είτε δημοκράτης είτε μη δημοκράτης, γι’ αυτό άλλωστε έσπευσε να καταδικάσει τους πανηγυρισμούς των Γάλλων για τον θάνατο του Λεπέν.
Συγκεκριμένα, ανέφερε τα εξής: «Τίποτα, απολύτως τίποτα δε δικαιολογεί τον “χορό” πάνω από έναν νεκρό. Ο θάνατος ενός ανθρώπου, ακόμα και αν είναι πολιτικός αντίπαλος, πρέπει να εμπνέει εγκράτεια και σεβασμό. Αυτές οι σκηνές πανηγυρισμών είναι βαθιά ντροπιαστικές», είπε ο αθεόφοβος, φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει ακόμα και έναν μισάνθρωπο ρατσιστή, γιατί σου λέει κανείς δεν ξέρει ποια αντιμετώπιση θα έχουμε κι εμείς στο μέλλον...
Εδώ το τραγουδήσαμε κιόλας
Πάντως, οι Έλληνες, επίσης λαός με δημοκρατική κουλτούρα, που ένιωθαν και νιώθουν πάντα απέχθεια για τις καταναγκαστικές εξουσίες, διαθέτουν εξαιρετικό χιούμορ και μπορούν την αντίδρασή τους να τη μετατρέψουν ακόμα και σε τραγούδι.
Θυμίζω τους στίχους από το παλιό ρεμπέτικο: «Όσοι γινούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν, τους κυνηγάει ο λαός απ’ τα καλά που κάνουν.
Βάζω υποψηφιότητα πρωθυπουργός να γίνω, να κάθομαι τεμπέλικα να τρώω και να πίνω.
Και ν’ ανεβαίνω στη Βουλή εγώ να τους διατάζω, να τους πατώ τον αργιλέ και να τους μαστουριάζω.
Πέθανε ο Κονδύλης μας, πάει κι ο Βενιζέλος, την πούλεψε κι ο Δεμερτζής που θα ’φερνε το τέλος», έλεγε ο Βαμβακάρης για την πολιτική ηγεσία της εποχής του.
