Μετά τα ναυάγια των σαπιοκάραβων, με τα οποία θαλασσοπνίγονται οι μετανάστες προσπαθώντας να βρουν μια καλύτερη ζωή στην “πολιτισμένη Ευρώπη” και δραπετεύοντας από εστίες πολέμου και καταπιεστικά καθεστώτα ή απλώς από την αβάσταχτη φτώχια, το Στέκι Μεταναστών Χανίων επέλεξε να μιλήσει με απλό αλλά μεστό λόγο για τους ανθρώπους αυτούς.
Τα δύο ναυάγια
Όπως αναφέρουν, «περίπου μία εβδομάδα μετά το ναυάγιο ανοιχτά της Γαύδου, που χάθηκαν στη θάλασσα πάνω από 40 άνθρωποι, την περασμένη Παρασκευή (20 Δεκέμβρη) στη Ρόδο έχασαν τη ζωή τους 8 άνθρωποι, ανάμεσά τους ένα μικρό παιδί, και τραυματίστηκαν άλλοι 17. Στο πρώτο ναυάγιο οι ναυαγοί είχαν εκπέμψει σήμα κινδύνου για ώρες, με το Λιμενικό ως συνήθως να παραμένει άφαντο, μέχρι που ένα εμπορικό πλοίο επιχείρησε διάσωση, προφανώς με τις μη προβλεπόμενες ενέργειες και συνθήκες, με αποτέλεσμα η βάρκα να βουλιάξει».
Καταδίωξη
Και συνεχίζουν: «Στο ναυάγιο της Ρόδου το Ελληνικό Λιμενικό αποφάσισε να καταδιώξει τη βάρκα ενώ πήγαινε να αποβιβάσει τους πρόσφυγες και τις μετανάστριες. Στη συνέχεια το σκάφος του Λιμενικού συγκρούστηκε με τη βάρκα, με αποτέλεσμα πολλοί/ες από αυτούς να βρεθούν στη θάλασσα και στις προπέλες των σκαφών - ενώ αρχικά το Λιμενικό πήγε να καλύψει το έγκλημα, αναφέροντας ότι οι πρόσφυγες έπεσαν μόνοι τους στο νερό, αργότερα αναγκάστηκε να παραδεχτεί τη σύγκρουση. Άραγε έγινε κανονικότητα (και) η εικόνα του διαμελισμένου σώματος;».
Ευθύνες
Και μιλάνε και για τις ευθύνες: «Για ακόμη μια φορά, οι ελληνικές Αρχές επιρρίπτουν τις ευθύνες στο “αδίστακτο κύκλωμα των διακινητών” και το “παράνομο κέρδος του”, όπως δήλωσε ο υπουργός Ναυτιλίας, προσθέτοντας ότι στόχος είναι να καταπολεμηθεί αυτό το κύκλωμα και να αντιμετωπιστεί το “μεγάλο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης, που ξεπερνά τα όρια αντοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. Ένας από τους τρόπους καταπολέμησης είναι και να κατηγορούνται αυτομάτως ως διακινητές πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες, που δέχτηκαν να οδηγήσουν τη “βάρκα” μέχρι την απέναντι στεριά (συνήθως με έκπτωση “εισιτηρίου” ως αντάλλαγμα)».
Ζωή χωρίς αξία
«Για ακόμη μια φορά, λοιπόν, βλέπουμε πως για τις ελληνικές Αρχές η προσφυγική ζωή δεν έχει αξία και πως οι νεκροί άνθρωποι είναι απλά νούμερα μπροστά στο ευρύτερο στρατηγικό πλάνο ή και κομμάτι του. Για ακόμη μία φορά παρανομοποιείται η μετανάστευση λόγω φτώχιας, εξαθλίωσης, πολέμων και συγκυριών που καλλιεργούνται από τα ίδια τα κράτη που βάφουν με αίμα τις θάλασσες, τα σύνορα, τους δρόμους, τα camps... Για ακόμη μια φορά οι άνθρωποι κατηγοριοποιούνται, πλάι στο κέρδος, σε νόμιμους και παράνομους, σε επιθυμητούς και μη, σε ζωές άξιες και ανάξιες να βιωθούν».
