Μία χαρά το έγραψε ο συνάδελφος από τους εμπειρότερους στο πολιτικό ρεπορτάζ ο Γιώργος Καρελιάς: «Η “συναίνεση” είναι ένα φρούτο που είναι νόστιμο για τις κυβερνήσεις. Για τις αντιπολιτεύσεις είναι άχρηστο.
Ο Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να το σερβίρει. Ο Ανδρουλάκης δεν έχει να κερδίσει κάτι τσιμπώντας το».
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς δεν είναι ούτε “καλές” ούτε “κακές”.
Είναι αυτονόητες πολιτικές πράξεις, συνήθως αδιάφορες, δηλαδή χωρίς πολιτική ουσία. Πότε μια τέτοια συνάντηση έχει αξία; Όταν, για παράδειγμα, η χώρα βρίσκεται εν μέσω κάποιας κρίσης (κυρίως εθνικής) και οι πολιτικές δυνάμεις της πρέπει να βγάλουν προς τα έξω ενιαία στάση.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, δηλαδή όταν η κατάσταση είναι “ομαλή” ή “κανονική”, αυτές οι συναντήσεις δεν είναι παρά μόνο μια κρύα και άνοστη σούπα. “Συναίνεση” χρειάζονται οι κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί όταν ζορίζονται, για να ρυμουλκήσουν τις αντιπολιτεύσεις σε δικά τους κανάλια.
Για παράδειγμα, αν το ΠΑΣΟΚ ψηφίσει υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος ώστε να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα είναι «υπεύθυνη δύναμη»; Και όταν ζητάει μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα «κάνει λαϊκισμό»;
Αλήθεια, την ώρα που έπινε το “πράσινο τσάι” του, ο Ανδρουλάκης μήπως έθεσε το αυτονόητο ερώτημα «πώς με βλέπεις, Κυριάκο, έγινα… πράσινος ΣΥΡΙΖΑ»; Και, τέλος, στην “κανονική” πολιτική ζωή δεν χρειάζεται καμιά συναίνεση. Οι κυβερνήσεις που έχουν απόλυτη και σταθερή πλειοψηφία, όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παίρνουν αποφάσεις χωρίς να χρειάζονται την αντιπολίτευση. Αυτό είναι «αλφαβήτα» στην πολιτική.
Στην τελική δεν ξέρουμε ποιος από τους δύο γνωρίζει καλύτερα τη σημασία αυτής της ρήσης του Λένιν: «Ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις την αντιπολίτευση είναι να την καθοδηγείς»…
