Μεταφέρω στη στήλη αυτούσια το σκεπτικό που ανέπτυξε μόλις χθες το βράδυ, σε μπιστρό στο κέντρο του Ηρακλείου, ο “σύντροφος με το ζιβάγκο”, που όπως διευκρίνισε η βάση του είναι με αφορμή πρόσφατο άρθρο συμβούλου στρατηγικής με διεθνείς περγαμηνές και εκλογική κατατριβή στην Ελλάδα στα εκλογικά επιτελεία πόλων της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης, τόσο με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ., όσο και με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με την Κεντροαριστερά στην Ιταλία.
Ιδού το σκεπτικό: «Και μετά τη φιέστα, ας προσγειωθούν κάπως οι “σύντροφοι” στην πραγματικότητα. Για να είναι στοιχειωδώς σοβαροί-ες, το λιγότερο που έχουν να κάνουν όλες και όλοι οι υποψήφιοι στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. 50 ακριβώς χρόνια από την ιστορική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, είναι να προσπαθήσουν να απαντήσουν πειστικά κατ’ ελάχιστον σε τρία κομβικά ερωτήματα, λιτά, απλά και απέριττα. Δε χρειάζονται άλλες γενικότητες, δε χρειάζονται άλλες θεωρίες και πολυσέλιδα προγράμματα. Η στρατηγική της τελευταίας τριετίας απέτυχε παταγωδώς. Όποιος αποφύγει να διατυπώσει ξεκάθαρες θέσεις τουλάχιστον σε αυτά τα τρία θέματα κινδυνεύει να γίνει - με δική του ευθύνη - ο τελευταίος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς, και ο ειδικός εκκαθαριστής ενός χρέους που φτάνει το μισό δισ. ευρώ και με δύο ΑΦΜ.
Ίσως το πλέον κομβικό θέμα, για το οποίο οφείλει να έχει ξεκάθαρο σχέδιο κάθε υποψήφιος πρόεδρος, είναι ο κίνδυνος εξαφάνισης της μεσαίας τάξης. Αυτό, άλλωστε, πρέπει να επιβάλλει ως διακύβευμα η λεγόμενη μεγάλη προοδευτική παράταξη, που δεν αποτελείται μόνο από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. στις επόμενες εκλογές. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, η προεκλογική υπόσχεση της ισχυρής ανάπτυξης αντικαταστάθηκε από την κυβέρνηση με την πολιτική της ακρίβειας. Σε συνεργασία με τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια, η κυβέρνηση άφησε τις τιμές να εκτοξευτούν για να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους και να κρυφτεί - μέσω του ΑΕΠ - η δραματική αύξηση του χρέους. Η αντίδραση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. στις πολιτικές που εφαρμόζονται, εδώ και δεκαετίες, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής μετά την έξοδο του ΔΝΤ από κάθε χώρα ήταν ανύπαρκτη. Σαν κάποιοι να μην το άφηναν να μιλήσει. Το διαθέσιμο εισόδημα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού εξανεμίστηκε. Η μεσαία τάξη εξαναγκάζεται τώρα να πουλήσει και τα τελευταία ασημικά της, την ακίνητη περιουσία της. Η βίαιη αναδιανομή της περιουσίας του ελληνικού λαού συντελείται χωρίς αντιστάσεις και πάντως προς τα πάνω και προς όφελος των ολίγων. Απέναντι στο μεγάλο ξεπούλημα και την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. παραμένει ακόμα άφωνο. Από αυτήν την απάντηση θα φανεί εάν κάποιος έχει τη στόφα να γίνει αρχηγός.
“Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια”. Η διάσημη φράση του Ιουλίου Καίσαρα έχει άμεση εφαρμογή στη σημερινή εικόνα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας, λόγω αδράνειας, το χρέος του κόμματος αυξήθηκε περισσότερο από την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου, του Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου μαζί - σε 37 ολόκληρα χρόνια. Με αυτά τα δεδομένα, η ανεξαρτησία του Κινήματος έχει υποθηκευτεί. Με μισό δισ. ευρώ χρέος δεν μπορεί να πάει πουθενά. Δεν έχει πρόσωπο για να κάνει οτιδήποτε.
Πώς να ασκήσει αξιόπιστη αντιπολίτευση; Πώς να τα βάλει με τα ολιγοπώλια και τα καρτέλ; Η εντύπωση που δημιουργείται στην κοινωνία είναι ότι κάποιοι κρατάνε το κόμμα... διασωληνωμένο στην εντατική, προκειμένου να κάνει εξυπηρετήσεις. Όπως είχε προβλέψει ο Ανδρέας Παπανδρέου, «είτε το έθνος θα αφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος». Σε άμεση αντιστοιχία, εάν δε λύσει το θέμα με το χρέος, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να αφανιστεί.
Δεδομένου ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα στον χώρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. αυτός που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια και να κερδίσει τον Κυριάκο, το ερώτημα που οφείλουν να απαντήσουν όλοι οι υποψήφιοι είναι το πώς θα κερδίσουν τις επόμενες εκλογές. Προφανώς δεν έχει πια κανένα νόημα να βρεθεί ποια ή ποιος μπορεί να κερδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Αυτή η στρατηγική δοκιμάστηκε και απέτυχε, παταγωδώς. Το μοναδικό ζητούμενο είναι ποια ή ποιος μπορεί να ανατρέψει την πολιτική κυριαρχία της Ν.Δ. Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη ότι, εάν επαναλάβει τις αόριστες υποσχέσεις, με τις οποίες κέρδισε ο Κασσελάκης, χωρίς να εξηγεί πώς θα κερδίσει τις επόμενες εθνικές εκλογές, κινδυνεύει να ξεφτιλιστεί. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι με ποιον τρόπο έχει σχεδιάσει να πετύχει τον στόχο του ο κάθε υποψήφιος. Θα προσεγγίσει τους Δημοκράτες του Ανδρέα Λοβέρδου; Θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη ή με τον επόμενο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα κάνει με τη Νέα Αριστερά; Τι θα κάνει με το πράσινο κίνημα και τον “Κόσμο” του Πέτρου Κόκκαλη; Με ποια στρατηγική θα συγκροτηθεί η μεγάλη προοδευτική πλειοψηφία; Το κυριότερο, όμως, απ’ όλα είναι το εξής: Ποιον ή ποια θα προτείνει ως υποψήφιο πρωθυπουργό 50 χρόνια μετά την 3η Σεπτέμβρη; Χωρίς υπεκφυγές. Με όνομα και επώνυμο. Αλλιώς, ανώνυμα, κανείς δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές».
