«Πώς είσαι; πονάς; Μην ανησυχείς όλα έχουν πάει καλά... Έχουμε λίγο δρόμο ακόμα αλλά μη σκας...» κι ήταν η φωνή του σταθερή και ήρεμη. Και στεντόρεια φυσικά όπως πάντα.. Κι η συμπεριφορά του "ανθρωπινή". Γιατρός και φίλος. Και "γνοιαστικός".
Κι ίσως γι’ αυτό οι ασθενείς του να πίνουν νερό στο όνομά του. Και λένε «ο γιατρός μου» με καμάρι. Κι ανάβουν λαμπάδα οι συγγενείς των ασθενών του να τον έχει ο Θεός καλά.
Ίσως πάλι να φταίει που το μυαλό του το ’χει στον ασθενή κι όχι στο λογαριασμό του στη τράπεζα. Στον ασθενή του έχει το νου του κι όχι...
Και στη δική μας ασθενή είχε το νου του κι ας μην ήταν ο γιατρός μας. Κι ευχαριστώ το Θεό που με την συμπεριφορά του μας δικαίωσε. Όλους όσους ενώνουμε τις φωνές μας μαζί του και ζητάμε ισχυρή, ποιοτική, δημόσια και δωρεάν υγεία. Και που για χρόνια του δίνουμε βήμα στα ρεπορτάζ μας. Ναι. Για τον Γιώργο Κωστάκη λέω (επί χρόνια πρόεδρος νοσοκομειακών γιατρών, μέλος της Τριμελούς του Βενιζελείου) που μάχεται χρόνια τώρα για τους συναδέλφους του - κάθε κρίκου της αλυσίδας υγείας -αλλά και τους ασθενείς.
Εύχομαι κι ελπίζω αυτός να είναι το παράδειγμα για τους ειδικευμένους της κλινικής του. Κι όχι άλλοι. Εκείνοι οι άλλοι.
