Στην Ελλάδα του 2024, όποιος ψάχνει για σπίτι ή για δουλειά, έχει να διηγηθεί απίστευτες ιστορίες καθημερινής παλαβομάρας. Μιλάμε για μια κατάσταση που έχει ξεπεράσει πλέον καθετί νορμάλ, έχει τσακίσει τον σουρεαλισμό και έχει περάσει στην καθαρή ψυχασθένεια.
Με τα σπίτια θα ασχοληθούμε κάποια άλλη φορά, έχει πολύ ψωμί εκεί. Αλλά ας δούμε την εύρεση εργασίας και δη στον τομέα που χαρακτηρίζεται από διάφορους «η βαριά βιομηχανία της χώρας», στον τουρισμό.
Νεαρή φίλη αναζητεί εργασία και ψάχνεται στις αγγελίες. Αν και έχει σπουδάσει (μια επιστήμη απ' αυτές που σήμερα χαρακτηρίζονται “χαμηλής ζήτησης”), εργάζεται 3-4 χρόνια τώρα, από τότε που πήρε το πτυχίο, ως σερβιτόρα, για να βγάλει τα προς το ζην.
Βλέπει λοιπόν αγγελία για δουλειά σερβιτόρου όλη τη σεζόν σε νησί. Δεν έχει πολλά στοιχεία (απλώς «ζητούνται έμπειροι σερβιτόροι σεζόν για Σαντορίνη»), οπότε παίρνει τηλέφωνο. Τι της είπε το επίδοξο “αφεντικό” της.
- Μισθός 1.100 καθαρά, για επταήμερη (!) 10ωρη (!!!) εργασία.
- Ένα (!) ρεπό κάθε μήνα.
- Δεν παρέχεται κατοικία (ούτε καν τα... γνωστά κοντέινερ/ παράγκες/ παραπήγματα της Μυκόνου).
- Είναι στη Σαντορίνη.
Απίστευτα πράγματα...
Ζητά, λοιπόν, ο άλλος σερβιτόρους για μίνιμουμ 70 ώρες τη βδομάδα εργασία, επταήμερο, ένα ρεπό κάθε τέσσερις βδομάδες. Και για όλα αυτά προσφέρει... 1.100 ευρώ καθαρά.
Έκανα έναν πρόχειρο υπολογισμό και αν πλήρωνε τον κατώτατο συν τις υπερωρίες (30 ώρες τη βδομάδα και μετά τις πρώτες 120 ετησίως, όλες οι υπόλοιπες είναι “παράνομες” και αμείβονται με 80% επιπλέον του ωρομισθίου) και τις Κυριακές, θα έβγαινε 1.350 ευρώ καθαρά! Και δεν υπολόγισα καν τα νυχτερινά, που πρέπει να είναι κάμποσα ακόμη (διότι το μαγαζί δούλευε σε δύο βάρδιες και δεν ξέρω πόσες θα έκανε στην ημερήσια και πόσες στη βραδινή).
Επίσης δεν προσφέρει διαμονή, έστω και υποτυπώδη, και περιμένει ο/η εργαζόμενος/η να μετακομίσει στη Σαντορίνη για έξι μήνες και να πληρώνει ενοίκιο 5 ή 6 κατοστάρικα τον μήνα για ένα δωμάτιο 10 τ.μ., ΑΝ ΒΡΕΙ (στη Σαντορίνη με το που πιάσει Ιούνης δεν υπάρχει ούτε κοτέτσι διαθέσιμο). Δηλαδή να δουλεύει 70 ώρες τη βδομάδα για 6 ή 7 κατοστάρικα καθαρά τον μήνα.
Και μη νομίζετε ότι υπάρχει κάτι καλύτερο, στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι δουλειές στον τουρισμό και στον (τουριστικό) επισιτισμό είναι σε αυτά τα επίπεδα πάνω-κάτω. Ελαφρώς καλύτερες δουλειές πληρώνουν περίπου αυτά τα λεφτά ή λίγο παραπάνω (μεταξύ 900 και 1.300 ευρώ κινείται το 90% των μισθών), αλλά δίνουν και ένα κρεβάτι ή ακόμη και ένα δωμάτιο για τη σεζόν. Ή, αν είναι ξενοδοχείο, μεταφορά από και προς την επιχείρηση.
Αλλά η εργασία με ένα ρεπό τον μήνα είναι καθεστώς στον τομέα και οι απλήρωτες υπερωρίες επίσης.
Όχι, δεν υπάρχει «έλλειψη εργαζομένων»
Οπότε, όχι κύριοι της “βαριάς βιομηχανίας” της χώρας, δεν υπάρχει «έλλειψη εργατικών χεριών», όπως σκούζετε δεξιά κι αριστερά και... πρήζετε μπάλες για να σας φέρουν φθηνούς Μπαγκλαντεσιανούς και Πακιστανούς για να κάνουν το χαμαλίκι σας με 3 κι 60. Υπάρχει “έλλειψη σκλάβων”. Έλλειψη δούλων, που να δουλεύουν σε συνθήκες μεσαιωνικής γαλέρας για μισθό-χαρτζιλίκι. Ώστε εσείς να καβατζάρετε κάθε σεζόν εκατομμύρια - το πόσα πολλά εκατομμύρια εξαρτάται από το μαγαζί που έχετε. Αλλά εστιατόριο στη Σαντορίνη και να καθαρίζει λιγότερο από μισό μύριο (καθαρά, μετά από την αφαίρεση όλων των εξόδων) στη σεζόν δεν υπάρχει.
Αυτό δε λέγεται “επιχειρηματικότητα”, λέγεται “δουλοκτησία”. Άντε, στην καλύτερη, φεουδαρχία με δουλοπαροικία.
Φυσικά δε φταίτε σεις, το πολιτικό προσωπικό (σας) φταίει, που σας έχει προσφέρει τη δυνατότητα της πλήρους ασυδοσίας, έχει διαλύσει τον συνδικαλισμό και έχει πρακτικά απαγορεύσει τις συλλογικές συμβάσεις.
