Η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία έχει βρει διάφορους τρόπους να εισχωρήσει σε χώρες που αντιστέκονται στη λαίλαπα των μεταρρυθμίσεων (θα δούμε παρακάτω σχετικές... εμπειρίες), αλλά στην Αργεντινή τους έλαχε ο... κλόουν! Ένας πρώην δάσκαλος ταντρικού σεξ και περσόνα των μίντια, ένας καραγκιόζης κυριολεκτικά, ένας γραφικός απολιτικός γελοίος, είναι ο νέος ηγέτης της χώρας. Ο 53χρονος Χαβιέρ Μιλέι εμφανίστηκε ως η “εναλλακτική” στο διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Για την ακρίβεια, αντίπαλοι για την προεδρία τέθηκαν ο περονιστής (κάτι σαν... αργεντίνικο ΠΑΣΟΚ είναι αυτό) πρώην υπουργός Οικονομικών Σέρχιο Μάσα και ο ακροκεντρώος (και στην ουσία ακροδεξιός) Μιλέι. Και με μια συνθηματολογία που θυμίζει ένα συμπίλημα όσων λέει ο Μητσοτάκης και ο Κασσελάκης, διορθωμένα από τον Στουρνάρα, επιμελημένα από τον... Αμβρόσιο και ξαναγραμμένα από τον Σεφερλή, εξελέγη άνετα πρόεδρος της Αργεντινής.
Διαλύστε τα πάντα
Το κυβερνητικό του πρόγραμμα με λίγες γραμμές μπορεί να περιγράφει ως εξής: όλα ιδιωτικά, διαλύστε τα πάντα. Η Αργεντινή είναι μια χώρα που έχει ταλαιπωρηθεί όσο λίγες από τις κυβερνήσεις τους. Η οικονομία της έχει τεράστιες δυνατότητες, αλλά από τότε που αντιστάθηκαν στην αμερικανική οικονομική επικυριαρχία, ταλαιπωρούνται αφάνταστα. Πρώτα (1976) ήταν η χούντα Βιντέλα, σπονσοραρισμένη από τους Αμερικανούς και συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που ανέτρεψαν τους περονιστές, στη συνέχεια και μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας (1983) η Αργεντινή αρνήθηκε να ακολουθήσει τις αμερικανικές “οδηγίες” που ήθελαν την “εξαγωγή” του ριγκανισμού στη Νότιο Αμερική (η Χιλή είχε πρωτοπορήσει, αφού η χούντα της Χιλής ήταν εκείνη που εφάρμοσε πρώτη το νεοφιλελεύθερο οικονομικό δόγμα, κατ' εντολή των ΗΠΑ φυσικά, ενώ στη συνέχεια το εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις Ρέιγκαν στις ΗΠΑ και Θάτσερ στη Βρετανία) αντιμετώπισε σοβαρά οικονομικά προβλήματα κατά περιόδους, που οδήγησαν συν τω χρόνω στην πλήρη οικονομική κατάρρευση και (όπως και η Ελλάδα) ακόμη να συνέλθει.
Διαφθορά και αδιέξοδα
Περονιστές και Δεξιά εναλλάσσονται στην εξουσία στη χώρα και είναι αμφότεροι βαθύτατα διεφθαρμένοι (σας θυμίζει τον δικό μας γαλάζιο/πράσινο δικομματισμό, ε; Φανταστείτε το αυτό δίχως την Ε.Ε. να κρατά τα μπόσικα) και φως δε φαίνεται στο βάθος του τούνελ, πολλά χρόνια τώρα. Οι τυπικές παθογένειες των λατινοαμερικάνικων οικονομιών είναι παρούσες και στην πιο “ευρωπαϊκή” χώρα της λατινικής Αμερικής, που στον μεσοπόλεμο ήταν μια χώρα πιο προοδευμένη από τις περισσότερες ευρωπαϊκές.
Και έτσι ο λαός της χώρας αποφάσισε να κάνει το “σάλτο μορτάλε” και να εμπιστευτεί έναν αριβίστα ακραίο νεοφιλελεύθερο, απλώς και μόνο γιατί τους είπε κάτι διαφορετικό από αυτά που λένε πάγια οι πολιτικοί της χώρας.
Ακραίος λαϊκισμός
Όπως έγραψα ήδη, ο τύπος είναι καραγκιόζης 100%. Τόσο ακραίος λαϊκισμός δεν έχει ακουστεί ξανά από υποψήφιο πρόεδρο στην Αργεντινή, παρότι οι περονιστές ειδικά ήταν το συνώνυμο του λαϊκισμού. Η γνωστή συνθηματολογία των λαϊκιστών του ακραίου κέντρου περί “σκληρών μέτρων”, “το τέλος της παρακμής” και την “ανοικοδόμηση της Αργεντινής”, αλλά και πιο γραφικά, όπως “ζήτω η ελευθερία ρε γαμώτο”, συνοδεύεται από μια σημειολογία που κάνει το ΔΝΤ και τις οδηγίες του να μοιάζουν... περίπου σοσιαλιστές! Σε μια χώρα όπου το 40% του πληθυσμού ζει σε ακραία φτώχια και κυρίως επιβιώνει χάρη στο κοινωνικό κράτος, ο Μιλέι θέλει να «πάρει αλυσοπρίονο και να πετσοκόψει τις δημόσιες δαπάνες» (δικά του λόγια)!
Βεβαίως δεν περιορίζεται σε αυτά, αλλά οραματίζεται... το πρώτο αναρχοκαπιταλιστικό κράτος στον κόσμο! Κάτι σαν το φαρ ουέστ, σε σύγχρονη λατινοαμερικάνικη έκδοση. Ιδιαίτερα έχει βάλει στο στόχαστρο την κεντρική τράπεζα της χώρας, θεσμό στον οποίο έχει πει πως θέλει να βάλει «δυναμίτιδα», να τον καταργήσει.
Ο Μιλέι δεν κρύβει τον ιδεολογικό του προσανατολισμό, άλλωστε η σημαία του κόμματός του είναι κίτρινη και μαύρη, όπως τα χρώματα των Αμερικάνων αναρχοκαπιταλιστών, απλώς αυτός έχει αντικαταστήσει το φίδι των τελευταίων με το... λιοντάρι.
Στο στόχαστρό του (όπως όλων των λαϊκιστών του ακραίου κέντρου) βρίσκονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, το κράτος, οι δημόσιες υπηρεσίες και δομές. Και σε όλα αυτά θα βάλει... αλυσοπρίονο (που φαίνεται ότι είναι το φετίχ του, αφού το αναφέρει συνεχώς και μάλιστα μέχρι πριν από κάνα-δυο βδομάδες πήγαινε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις με αλυσοπρίονο στο χέρι).
Να σημειώσουμε ότι ο Μιλέι είναι υπέρ της οπλοκατοχής και κατά των αμβλώσεων, θυμίζοντας και σε αυτά τα θέματα τους Αμερικάνους ακροδεξιούς. Εξάλλου, θέλει να “δολαριοποιήσει” την οικονομία της Αργεντινής.
Οι πρώτοι πολιτικοί που έσπευσαν να τον συγχαρούν ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ και ο φασίστας Μπολσονάρου, που εκφράστηκαν με εξαιρετικά θερμούς χαρακτηρισμούς για τον Μιλέι - ο Τραμπ δήλωσε βέβαιος πως θα “μεταμορφώσει” την Αργεντινή, θα “της ξαναδώσει το μεγαλείο της” και για τον πρώην πρόεδρο της Βραζιλίας, “η ελπίδα λάμπει ξανά” στη Λατινική Αμερική.
Η διάλυση των πάντων
Μόνο ένας τυφλός δε βλέπει ότι ο Μιλέι δεν είναι απλώς ένας καραγκιόζης λαϊκιστής, αλλά είναι ενεργούμενο των παγκόσμιων ελίτ που διαφεντεύουν τον κόσμο. Οι παγκόσμιες ελίτ που αποφασίζουν πριν από μας για μας και θέτουν την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων, τις οποίες στη συνέχεια εφαρμόζει το πολιτικό τους προσωπικό (αυτοί που ψηφίζουμε για κυβερνώντες, αν αναρωτιέστε σε ποιους αναφέρομαι) σε κάθε χώρα χρησιμοποιούν μεθοδολογία διαφορετική, ανάλογα τις τοπικές συνθήκες. Τα think tank που χαράσσουν τις πολιτικές της παγκόσμιας πλουτοκρατίας, τις οποίες επιβάλλουν στους λαούς, έχουν μια πολυποίκιλη φαρέτρα με διαφορετικές μεθοδολογίες προσέγγισης, ανάλογα τη χώρα και τις κατά τόπους συνθήκες. Στην Ελλάδα, οι λιγότερο “σκληρές” μεταρρυθμίσεις εφαρμόστηκαν από τον Σημίτη σε “συνθήκες κανονικότητας”, αλλά απέφυγε να εφαρμόσει τα πιο σκληρά μέτρα. Η “μεγάλη δεκαετία των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων” ήταν τα 2000s. Εμείς εδώ ήμασταν απασχολημένοι με άρτον και θεάματα, αλλά στη Γερμανία, τη Βρετανία, την Ολλανδία και μια σειρά άλλων χωρών της κεντρικής και νότιας Ευρώπης γινόταν... σφαγή. Αυτές είναι οι χώρες όπου υπάρχει “σεβασμός της νομιμότητας” και όπου οι μεταρρυθμίσεις πέρασαν δίχως “σοκ”. Προκάλεσαν βεβαίως σοκ, αλλά μετά την εφαρμογή τους.
Σε εμάς οι μεταρρυθμίσεις εφαρμόστηκαν μετά το 2010 με τα μνημόνια - μετά από ένα τερατώδες σοκ που ήταν η επί της ουσίας χρεωκοπία της χώρας, στην οποία την οδήγησε ο τότε πρωθυπουργός. Το τι ακολούθησε δε χρειάζεται να σας το πω, το ζήσαμε όλοι μαζί. Και το ζούμε ακόμη.
Ο Μιλέι θα είναι ο άνθρωπος που θα πάρει αλυσοπρίονο και θα κάνει για την Αργεντινή αυτό που ο Παπανδρέου και η τρόικα έκαναν για την Ελλάδα.
Καλό κουράγιο στους Αργεντίνους φίλους.
Για το παγκόσμιο σύνδρομο της Στοκχόλμης, που ωθεί τους λαούς να αυτοκτονούν μαζικά, αναδεικνύοντας στην εξουσία ενεργούμενα των ελίτ που υπόσχονται νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, θα τα πούμε κάποια άλλη φορά...
Γ.Ψ.
