Μολονότι το αποτέλεσμα συνιστά καθαρή νίκη για τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, γύρω από την υποψηφιότητα της Έφης Αχτσιόγλου παρατηρήθηκε μια ευρύτερη - και διατασική - συσπείρωση, όπως επίσης και μια σημαντική δυναμική. Δεν είναι αμελητέο το 43,31%, αντιθέτως είναι υπολογίσιμο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ξεκάθαρα, στα χθεσινά εκλογικά αποτελέσματα αποτυπώθηκαν “μετατοπίσεις”, “σταθερές”, αλλά και οι διαχρονικές τάσεις στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου. Και παρά το ενωτικό μήνυμα από τον εγγυητή Αλέξη Τσίπρα - το γραφείο του θα είναι πάντα ανοιχτό στη Βουλή - οι προβληματισμοί για την πορεία του κόμματος υπό τον νέο επικεφαλής παραμένουν έντονοι.
Αδιαμφισβήτητα, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει “λευκή επιταγή”, οι επιλογές που θα κάνει για την αναμόρφωση και τον ανασχηματισμό, όπως έχει δηλώσει, του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και οι πολιτικές του θέσεις για την επόμενη ημέρα θα κρίνονται από τα ιστορικά στελέχη της παράταξης, μία διαδικασία τοποθετημένη βαθιά στο DNA του κόμματος, κι εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα αμφισβητηθούν. Καθώς επίσης και οι προσδοκίες που δημιούργησε στα μέλη, εντός ενός πολύ ανοιχτού πλαισίου, όπως αυτό οριοθετήθηκε από την επικοινωνιακή στρατηγική του επιτελείου ή/και του ίδιου νέου προέδρου. Σίγουρα οι υψηλές προσδοκίες που καλλιέργησε και τροφοδότησε ο νέος πρόεδρος προοιωνίζονται δύσκολες επερχόμενες ημέρες.
Αφενός γιατί η επικοινωνία και η inhouse καμπάνια τού κ. Κασσελάκη μπορεί να είναι πλέον μέρος της πολιτικής κουλτούρας μας, δίχως όμως να μπορεί να την υποκαταστήσει, και αφετέρου γιατί το ψηφιακό αφήγημα πρέπει να μεταβολιστεί σε πολιτικές και προγραμματικές θέσεις εντός της Βουλής και απέναντι από τους αποφασισμένους πλέον - γιατί αρχικά τον είχαν υποτιμήσει - πολιτικούς αντιπάλους. Και όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή, ο τηλεοπτικός φακός, που σήμερα τον αγαπά ιδιαίτερα φωτίζοντας τα χαρακτηριστικά του, θα φωτίσει και τις αδυναμίες του. Τίποτα δεν έρχεται ξαφνικά, ούτε στην πολιτική ούτε πουθενά. Μακάρι τα 135.000 μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να ψήφισαν με γνώμονα την ελπίδα, τη λογική και όχι την απελπισία, το θυμικό. Μακάριοι και οι ειρηνοποιοί... “Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες”, έλεγε η γιαγιά μου...
