Ο Κασσελάκης έχει ένα σαφές στίγμα. Feel-good. Απόλαυση! Twix! Έρχεται πρακτικά χωρίς θέσεις ως αυτός που ζει τη ζωή του ριζοσπαστικά! Η Αχτσιόγλου κοπιάζει πολύ, θέλει αγώνες, δουλειά, εργατικότητα, μυρμήγκια... Άοκνη, όπως και ο συνεργάτης της, ο Νάσος Ηλιόπουλος. Μάλλον αμφότεροι δεν είναι και party animal. Ο Κασσελάκης συγκεντρώνει νέους που... γουστάρουν, εθνοπατριώτες, ταυτοτικά πασόκους κ.ά. ή αν θέλετε, όσους νιώθουν δυσαρέσκεια με τον κομματικό μηχανισμό και αναζητούν το νέο και συνήθως ελκυστικό. Και όλο αυτό το μείγμα είναι εξαιρετικά αντιφατικό.
Οι κάπως πιο υποψιασμένοι ξέρουν τι σημαίνουν οι φωτογραφίες του Κασσελάκη με την Τζάκρη, τον ναύαρχο Αποστολάκη, τον Γιώργο Τσίπρα και όσους δε θα ήταν στον πρωινό καφέ της Κουμουνδούρου πια. Την αναστήλωση του παλαιοκομματικού αυριανισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι κατεξοχήν τον στηρίζουν άνθρωποι που δεν εκλέχτηκαν στις πρόσφατες εθνικές εκλογές. Εξαιρείται βεβαίως ο σύντροφος Μαμουλάκης, ο οποίος από τη δεσπόζουσα θέση στην εκδήλωση του Τσακαλώτου, εκδήλωσε συμπάθεια προς τον Κασσελάκη.
Μα, ήταν μαζική;
Δε με πείθει το επιχείρημα ότι η συμμετοχή στις εσωκομματικές διαδικασίες υπήρξε μαζική. Η συμμετοχή ήταν μέτρια σε σχέση με το πραγματικό διακύβευμα. Όταν η αντίστοιχη εσωκομματική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ έφτασε τις 270.000, όταν κανονικά ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει 1 εκατ. ψήφους, οι 140.000 δεν είναι κάποιου είδους απόδειξη, αλλά ισχυροποιημένη ένδειξη για το τι μπορεί ευρύτερα να ζητούν οι ψηφοφόροι. Πόσο μπορεί να διαρκέσει ο Κασσελάκης; Είναι one vote stand; Μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μια ανομοιόμορφη κοινοβουλευτική ομάδα και έναν όντως απαρχαιωμένων αντιλήψεων και αρτηριοσκληρωτικό κομματικό μηχανισμό; Ο Κασσελάκης αντανακλά μία αριστερή ευτυχία (όπως το 2015) ή μάλλον καλύτερα με υποσχόμενο αμερικάνικο happy end; Πάντως, την Κυριακή θα δοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ μια δεύτερη ευκαιρία.
