Να πούμε ότι δεν το ’χαμε προβλέψει; Αλλά το προβλέψαμε. Από τις στήλες του neakriti.gr είχαμε γράψει την επομένη της εμφάνισης της “θύελλας Κασσελάκη”, ότι τα δεδομένα της εκλογικής μάχης για την προεδρία του κόμματος άλλαξαν άρδην. Και ο Κασσελάκης έχει τόσο πανίσχυρα στηρίγματα και προμοτάρεται τόσο ανερυθρίαστα απ' όλο το κατεστημένο, που θα γίνει “φορσέ” φαβορί για την κούρσα!
Και φυσικά, αυτό ακριβώς έγινε.
Η εμφάνιση Κασσελάκη κυριολεκτικά “έβαλε τις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ στον χάρτη”. Μέχρι να έρθει το ουρανοκατέβατο δωράκι της Πρεσβείας, οι εσωκομματικές ήταν υπόθεση “μεταξύ συγγενών και φίλων”. Κάποιοι φοβόντουσαν το ενδεχόμενο να μην πάνε ούτε 50.000 άνθρωποι να ψηφίσουν. Φαβορί ήταν η Έφη, παρότι... στην Ελλάδα είμαστε και γυναίκα αρχηγός κόμματος εξουσίας δεν είναι ακριβώς ό,τι πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο.
Το φαινόμενο Κασσελάκη
Και ξαφνικά... εγένετο φως! Εμφανίστηκε ωραιότατος νεανίας, γυμνασμένος, ευγενής, ευπροσήγορος, ανοιχτά γκέι, αγαπημένος των “Αγορών”, με θητεία σε κορυφαία εταιρεία του χρηματοοικονομικού τομέα. Και εμφανίστηκε... θυελλωδώς, με πληρωμένες διαφημίσεις στα κοινωνικά δίκτυα (που είναι ο κύριος χώρος δραστηριότητας των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ) και με στηρίξεις από... μη αναμενόμενες κατευθύνσεις!
Τα media, που αγνοούσαν συστηματικά τις εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ, έπαθαν... παροξυσμό με τον νέο και ωραίο υποψήφιο και τον έπαιζαν ασταμάτητα, συνεχίζοντας να αγνοούν τους υπόλοιπους υποψηφίους.
Στην Ελλάδα ψηφίζουμε με δύο κριτήρια: είτε εκείνον που μας έχει υποσχεθεί ρουσφέτι, είτε εκείνον που βλέπουμε στην τηλεόραση. Στις εσωκομματικές δεν παίζει ρουσφέτι, αφού δεν υπάρχει εξουσία στο τραπέζι, οπότε... ψηφίζουμε τον πιο... αναγνωρίσιμο. Και τον Κασσελάκη φρόντισαν να μας τον καταστήσουν “πιο αναγνωρίσιμο” με ταχύρρυθμο πρόγραμμα τα κανάλια και τα sites της επικράτειας. Ναι, τα ίδια που στηρίζουν άνευ όρων Ν.Δ. και “θάβουν” συστηματικά τον ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία 10ετία. Οι 40.000 νέοι εγγεγραμμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ, που γράφτηκαν για να ψηφίσουν, σχεδόν στο σύνολό τους ψήφισαν Κασσελάκη.
Ιδανικός αντίπαλος
Η υπερέκθεσή του αυτή στα media κατέδειξε (σε εκείνους που τελικά τον ψήφισαν) ότι ο Κασσελάκης είναι ο... ιδανικός αντίπαλος του Μητσοτάκη! Βεβαίως ο άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, ενώ αντίθετα ο Μητσοτάκης είναι γόνος μιας από τις μεγαλύτερες πολιτικές οικογένειες της χώρας και μεγάλωσε εκτιθέμενος σε όλη την “καμαρίλα” της μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής. Αυτό θα είναι και το σημαντικότερο (προσωπικό) μειονέκτημά του σε μελλοντική τους αντιπαράθεση. Ωστόσο, όπως ακριβώς ο Μητσοτάκης κάνει 100% αυτά που του λένε οι επικοινωνιολόγοι του και λέει ακριβώς αυτά που του γράφουν οι έμπειροι λογογράφοι του, έτσι θα κάνει και ο Κασσελάκης. Τα media δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα και, έτσι κι αλλιώς, η πολιτική την τελευταία 25ετία (με ένα διάλειμμα στην Ελλάδα λόγω μνημονίων) είναι... απολίτικη. Είναι “μεταπολιτική”. Άνευ πολιτικού και ιδεολογικού προσήμου. Όπως και ο Μητσοτάκης, έτσι και ο Κασσελάκης είναι ιδανικός για να ενσαρκώσει αυτό το “μοντέλο” μη-πολιτικού. Και αυτό ο πολύς κόσμος το καταλαβαίνει και... πράττει αναλόγως.
Τέλος, άλλος ένας παράγοντας που “μέτρησε” στο αποτέλεσμα είναι το ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα και ένας άντρας (κι ας είναι και γκέι) προτιμάται εκλογικά από μία γυναίκα. Δυστυχώς, αυτοί είμαστε.
Οπότε νομίζω σε αυτά τα ολίγα μπορούμε να συμπυκνώσουμε το “γιατί” ο Κασσελάκης πήρε τέτοιο ποσοστό στις εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ και γιατί είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί να επικρατήσει και στην επαναληπτική εκλογή.
Στη συνέχεια να δούμε λίγο το ευρύτερο πλαίσιο.
Η κυριαρχία της μεταπολιτικής
Από το μακρινό 2012, όταν ήταν ένα “κανονικό” αν και ρεφορμιστικό, αριστερό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαντικά βήματα για να γίνει ένα “κανονικό κόμμα εξουσίας” (όπως είναι ας πούμε η Νέα Δημοκρατία) με τους όρους του σημερινού συστήματος: δηλαδή κατά βάση ένα απολίτικο μόρφωμα, δίχως αρχές και δίχως ιδεολογία, που απλώς κάνει ό,τι του λένε οι “αγορές”, η Ε.Ε. και οι ισχυροί του χρήματος. Ο Τσίπρας ήταν η “μετάβαση”, η “γέφυρα”, που συνέδεε τον παλιό, αριστερό, ΣΥΡΙΖΑ με τον νέο που... περίμενε να γεννηθεί. Ως τέτοιος, ποτέ δε θα μπορούσε να ολοκληρώσει ο ίδιος τη μετάβαση. Η πλήρης αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ως “εναλλακτική εξουσίας” σε μια εποχή σχετικής κανονικότητας ήταν ενδεικτικό αυτού του γεγονότος. Οι καιροί έχουν αλλάξει και το επισημάναμε αυτό πολλές φορές ήδη πριν από τις πρώτες εκλογές του Μαΐου. Οι Έλληνες ψήφισαν “με το βλέμμα στην (ζητούμενη, όχι δεδομένη) κανονικότητα”. Η τραυματική εποχή των μνημονίων εξορκίστηκε και μπήκε στο χρονοντούλαπο της μνήμης, διότι οι άνθρωποι κουράστηκαν να αντιδρούν. Στην εποχή των μνημονίων, το σύστημα αποδείχτηκε ανθεκτικό, καμία “μεταρρύθμιση” δε σταμάτησε από τις αντιδράσεις του κόσμου, οι οποίες “καναλιζαρίστηκαν” ευφυώς από τα media και τις λοιπές παραφυάδες του συστήματος σε ανώδυνες κατευθύνσεις. Οπότε ο κόσμος κουράστηκε να αντιδρά και προτιμά να προσπαθήσει να επιβιώσει στη δυσοίωνη πραγματικότητα.
Η νέα κανονικότητα
Αποτέλεσμα αυτής της ψυχοσύνθεσης, που πλέον αφορούσε σε ένα μεγάλο τμήμα του λαού, ήταν και το ότι η Νέα Δημοκρατία και οι κατεξοχήν συστημικές δυνάμεις θριάμβευσαν στις εκλογές του 2023. Η άνοδος της ακροδεξιάς και κάποιων μικρών δυνάμεων, που υπόσχονται “αντίσταση” αλλά... από τα δεξιά, ήταν άλλο ένα σύμπτωμα της ίδιας παραίτησης του κόσμου. Ένα μικρό τμήμα του ελληνικού λαού επέλεξε αντίσταση από τα αριστερά και αυτοί ψήφισαν ΚΚΕ. Αλλά... μόνο αυτοί. Οι υπόλοιπες πραγματικές αντισυστημικές δυνάμεις της κοινωνίας έμειναν εκτός εκλογικής διαδικασίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με αρχηγό τον Τσίπρα, έμεινε “κολλημένος” στη μνημονιακή εποχή. Έκανε αντιπολίτευση με όρους εποχής των μνημονίων, πήγε στις εκλογές με μια θολή ατζέντα, καθώς από τη μια προσπαθούσε να υπερασπιστεί την πάγια ατζέντα του και από την άλλη έκανε “ανοίγματα” σε κοινωνικές και παραγωγικές ομάδες, που ποτέ δεν ψήφιζαν Αριστερά, ούτε καν ΠΑΣΟΚ δεν ψήφιζαν στην πλειοψηφία τους.
Η πλήρης αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να κάνει εισοδισμό σε αυτές τις ομάδες, αλλά και να κρατήσει τα ερείσματά του στους μισθωτούς ιδιωτικού (κυρίως αυτού) και δημόσιου τομέα, έφερε τη συντριπτική ήττα. Και κατέστησε επιτακτική ανάγκη την “αλλαγή”, εάν επρόκειτο ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρηθεί ως πρόταση εξουσίας.
Ωστόσο, για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να ξεχάσει εντελώς το “Αριστερά” και φυσικά το “Ριζοσπαστική Αριστερά” ακόμη περισσότερο.
Το “όχημα” της μετάβασης
Και ο Κασσελάκης είναι ο ιδανικό “όχημα” γι’ αυτή τη μετάβαση. Για έναν ΣΥΡΙΖΑ απολίτικο, δίχως καμία αναφορά σε κοινωνικούς αγώνες και κινήματα, που θα παίξει στο ίδιο επίπεδο με τη Ν.Δ. και θα προσπαθήσει να προσελκύσει και τους υποστηρικτές της Ν.Δ., η οποία βασίζει την επιτυχία της 100% στην αμέριστη συμπαράσταση των media.
Οπότε, ναι, η εκλογή Κασσελάκη - που πλέον είναι όχι απλώς αναμενόμενη, αλλά περίπου βέβαιη - καθώς έχει ισχυρά ερείσματα στην αμερικανική πλευρά και καθώς στοχεύει να απαλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ από κάθε “αριστερό βαρίδι”, είναι “ω χαρώ το” για τους ντόπιους πλουτοκράτες. Που βλέπουν και τον “δεύτερο πόλο” του δικομματισμού να είναι της πλήρους αρεσκείας τους. Δυνητικά τουλάχιστον, γιατί αυτά που σκέφτονται αυτοί που σπρώχνουν τον Κασσελάκη στο προσκήνιο πρέπει να τα υλοποιήσουν κιόλας. Και αυτό θέλει τον χρόνο του.
Γ.Ψ.
