Σε μια συγκινησιακά φορτισμένη συνέντευξη στην εκπομπή “Καλό Μεσημέρι” της “ΚΡΗΤΗ TV”, ο Διονύσης Μαυρογένης περιγράφει τις εμπειρίες του ως φοιτητής Φαρμακευτικής κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, τη συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα το ’71-’73, ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου, τη μετέπειτα φυγάδευσή του στο μιτάτο του Μάνου Χριστοδουλάκη, στα ορεινά του νησιού, για οκτώ περίπου μήνες, και τη συνάντησή του με τον Αμερικανό φωτογράφο και φοιτητή του Yale, καθώς επίσης και για τη σύνδεσή του με την οικογένεια του δημάρχου Βασίλη Λαμπρινού.
Στις 19 Νοεμβρίου του 1973, δύο ημέρες και μία νύχτα μετά από την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο, ο Διονύσης Μαυρογένης, ένας από τους πρωτεργάτες της εξέγερσης, έβγαινε με χίλιες προφυλάξεις από το κρησφύγετό του, στου Ζωγράφου, και έπαιρνε το πλοίο για το Ηράκλειο της Κρήτης, κάτω από συνθήκες άκρας παρανομίας. Τους πρώτους δύο μήνες που βρέθηκε στην Κρήτη κρυβόταν σε σπίτια φίλων του, οι οποίοι λίγο πριν από τα Χριστούγεννα μπόρεσαν να τον μεταφέρουν σε ένα μιτάτο - μία στάνη, στα κρητικά βουνά - όπου η Χωροφυλακή δε θα σκεφτόταν να τον ψάξει. Ωστόσο, είχε πάντα μαζί του ένα όπλο. Ακόμα και στον ύπνο του, το τουφέκι βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι του.
Ωστόσο, κατάφερε να υπερνικήσει τον φόβο του, όταν συνάντησε έναν ηλικιωμένο στο χωριό Βαχός, ο οποίος είχε επιζήσει από τα βασανιστήρια του Άουσβιτς. Του διηγήθηκε για ώρες πώς έφτασε στον τόπο μαρτυρίου χιλιάδων αιχμαλώτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του έδειξε τα σημάδια στα χέρια του, τα χαρτιά και το περιλαίμιο που είχαν τότε οι κρατούμενοι ως αναγνωριστικά. Αυτός ο άνθρωπος τού προσέφερε ένα μάθημα ζωής, που θυμάται για πάντα: Να μη φοβάται όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Το βραδύ που έπεσε η Χούντα, πανηγύριζε μαζί με τα αδέρφια Λαμπρινού για τη νίκη της Δημοκρατίας στην πλατεία των Λιονταριών. Στιγμές που έχουν χαραχτεί στη μνήμη και την καρδιά του.
