Ενδιαφέρον, καθώς με το καλημέρα πρέπει να διασχίσεις ένα κατηφορικό και σε πολλά σημεία σαθρό μονοπάτι, κατόπιν να περάσεις ξυστά από ένα κάθετο σημείο, τόσο κάθετο που μοιάζει σαν το τέλειο σκηνικό αναπαράστασης της ιστορίας του φρικαλέου ληστή Σκίρωνα, ο οποίος ως γνωστόν υποχρέωνε τους φουκαράδες περαστικούς να του πλύνουν τα πόδια και για ευχαριστώ τους έριχνε στη θάλασσα και στις ορέξεις της τεράστιας χελώνας που παραμόνευε από κάτω.
Στο σημείο αυτό μπορεί να μην υπάρχει σήμερα ο Σκίρωνας με τη χελώνα του και να έχει τοποθετηθεί ένα συρματόσχοινο για όσους περνώντας από το σημείο αυτό σφίγγουν τα χέρια τους πιο πολύ κι από κάθισμα αεροπλάνου σε “κενό αέρος” και με τα μάτια τους καρφωμένα στη σιγουριά του ακλόνητου βράχου, όμως λίγο παρακάτω τα πράγματα αποκτούν μια νέα διάσταση καθώς τους περιμένει ένας βράχος επικών διαστάσεων που κάποτε κάποιος σεισμός τον κατέβασε στο σημείο αυτό και που θέλεις δε θέλεις θα πρέπει να περάσεις από κάτω του και για ευνόητους λόγους με ταχύτητα που θυμίζει Γιουσέιν Μπόλντ.
Γοητεία, καθώς το δύσκολο αρχικό πεδίο διαδέχονται τα Γλυκά Νερά, μια παραλία με κάθετα τοιχώματα, προειδοποιητικές πινακίδες για πτώσεις βράχων, ακτή με βότσαλα και υπήνεμη θάλασσα, λουόμενους κάθε είδους, μια εγκατάσταση εστίασης μέσα στη θάλασσα και πάνω σε ένα βράχο καθώς και μνήμες από άλλες εποχές, τότε που η παραλία φιλοξενούσε σχεδόν όλο το χρόνο αρκετό κόσμο μέχρι που μια κατολίσθηση με τραγικά αποτελέσματα τα άλλαξε όλα.
Οι ομορφιές συνεχίζονται με μια σχετικά δυσκολούτσικη ανηφόρα που κάποιοι την προίκισαν με συρματόσχοινο και η οποία οδηγεί στο υπέροχο και άνετο μονοπάτι για Λουτρό, στο εκκλησάκι του Τίμιου Σταυρού
Οι ομορφιές συνεχίζονται με μια σχετικά δυσκολούτσικη ανηφόρα που κάποιοι την προίκισαν με συρματόσχοινο και η οποία οδηγεί στο υπέροχο και άνετο μονοπάτι για Λουτρό, στο εκκλησάκι του Τίμιου Σταυρού και στον μικρό κολπίσκο με τα ήρεμα γαλαζοπράσινα νερά αμέσως μετά, που αν ποτέ καθιερωθεί το Airbns*, είμαι σίγουρος πως θα κοστίζει μια περιουσία η διανυκτέρευση εκεί. Κάποια στιγμή το άνετο μονοπάτι δίνει τη θέση του σε ένα ψυχοφθόρο για ασυνήθιστους ανέβα-κατέβα και τους ξαναμμένους απ’ τη ζέστη περιπατητές να διεκδικούν μάταια λόγω χρησικτησίας, λίγο από τον ίσκιο των λιγοστών δέντρων απ’ τις πέρα βρέχει κατσίκες.
Φτάνεις στο Λουτρό, που τέλος Σεπτεμβρίου με λίγο κόσμο πλέον ήσυχο και κουρασμένο από τη φρενίτιδα των κρατήσεων του καλοκαιριού ετοιμάζεται για τη μοναξιά του χειμώνα, μια ατμόσφαιρα που τουλάχιστον στα μάτια μου το κάνει ακόμα πιο γοητευτικό καθώς την πολυκοσμία έχει διαδεχτεί η ραστώνη και την κούραση η σκέψη των διακοπών του χειμώνα που καταφθάνει.
Κλίσεις, γιατί από εδώ ξεκινά ένα από τα ομορφότερα και πιο απαιτητικά μονοπάτια του νησιού, με την κατάληξη του να είναι η Ανώπολη, αφού όμως πρώτα σαν καθώς πρέπει ορειβάτης ανέβεις στην Αγία Αικατερίνη, την Ακρόπολη της Ανώπολης όπως προ ετών την αποκάλεσε μια ασθμαίνουσα τουρίστρια και κατόπιν θαυμάσεις τη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Απ’ το 0 της θάλασσας στα 680 μέτρα της Αγίας Αικατερίνης είναι περίπου 4 χιλιόμετρα μέσα από ένα ασφαλές, καλοφτιαγμένο και καλοσυντηρημένο μονοπάτι, για το τελευταίο μεγάλο μερίδιο έχουν τόσο οι ντόπιοι και οι τοπικοί φορείς όσο και τα παιδιά του “Άρκαλου”, του αθλητικού σωματείου που εδώ και χρόνια διοργανώνει το “Sfakia Vertical Run” και από φέτος το “Aradena Trail”, 26 Οκτωβρίου το πρώτο και την προηγούμενη μέρα το δεύτερο. Περισσότερες πληροφορίες και εγγραφές στην ιστοσελίδα τους sfakiaskymarathon.com.
...το βήμα αρχίζει να γίνεται όλο πιο ζωηρό, το Λουτρό όλο να ξεμακραίνει και κάπου εκεί συναντάς τους πρώτους συνάδελφους που πάνε προς τα κάτω και από τον άγραφο ορειβατικό κανόνα κάνουν στην άκρη να περάσεις και να φτάσεις στο δρόμο για Καμπιά για μια ολιγόλεπτη στάση
Όπως όλες οι ανηφόρες έτσι κι εδώ τα δύσκολα είναι στην αρχή και μέχρι να βγεις απ’ το Λουτρό και στη διασταύρωση για Ανώπολη ή για τα Γλυκά Νερά, κατόπιν κι αφού έχεις εγκλιματιστεί στις συνθήκες, εξωτερικές και εσωτερικές, τα πράγματα ομαλοποιούνται με τα πρώτα δέντρα να προσφέρουν τον ίσκιο και τη δροσιά τους, λίγο πιο πάνω η δεύτερη διασταύρωση για τον Φοίνικα και τα Λιβανιανά, όσοι δεν την έχετε κάνει να την κάνετε κι αν είναι δυνατόν άνοιξη, το βήμα αρχίζει να γίνεται όλο πιο ζωηρό, το Λουτρό όλο να ξεμακραίνει και κάπου εκεί συναντάς τους πρώτους συνάδελφους που πάνε προς τα κάτω και από τον άγραφο ορειβατικό κανόνα κάνουν στην άκρη να περάσεις και να φτάσεις στο δρόμο για Καμπιά για μια ολιγόλεπτη στάση.
Η συνέχεια είναι 100% ορειβατική με την Αγία Αικατερίνη να “κρέμεται” από πάνω σου, κάποιοι ετοιμάζονται για το κουρασμένο τους “Επιτέλους” κι άλλοι για το δικό τους “Να είχε λίγο ακόμα”, είναι κι αυτοί που κατεβαίνουν για πρώτη φορά και έχουν ακινητοποιηθεί εκστασιασμένοι απ’ τη θέα, το τέλος πλησιάζει και μαζί η απαραίτητη παράκαμψη για την ανάβαση στο μπαλκόνι με την ωραιότερη ίσως θέα στην περιοχή.
Η κάθοδος στην Ανώπολη, κατηφορική και με τα Λευκά Όρη στο βάθος, σημαίνει και το τέλος μιας ακόμα εξόρμησης που επαναλαμβάνεται ανελλιπώς χρόνια τώρα κι αμέσως μετά η παραδοσιακή στάση στην ομώνυμη ταβέρνα-στέκι των ορειβατών για την αναπλήρωση των χαμένων θερμίδων, ενώ όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε πετάξει μέχρι τη διασταύρωση για τα Γλυκά Νερά και το αυτοκίνητό σου που το πρωί άφησες εκεί για να πάρεις το κατηφορικό και σε πολλά σημεία σαθρό μονοπάτι…
Καλά χιλιόμετρα κάθε είδους
*Airbns σημαίνει Airbeachnsea
