Η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν ήταν απλώς μια σταρ. Ήταν ένα φαινόμενο που σημάδεψε ανεξίτηλα τον ελληνικό κινηματογράφο και την καρδιά ενός ολόκληρου λαού. Μια προσωπικότητα που κατάφερε να ενσαρκώσει τα όνειρα, τις προσδοκίες και την αθωότητα μιας εποχής όπου η Ελλάδα ήθελε –και είχε ανάγκη– να πιστεύει στα παραμύθια.
Με βλέμμα που καθήλωνε τον φακό, τις ξανθές μπούκλες που έγιναν σήμα κατατεθέν της και ένα χαμόγελο που στιγμάτισε γενιές, η Αλίκη δεν ήταν απλώς όμορφη· είχε μια μαγνητική γοητεία που δεν μπορούσε να αγνοήσει κανείς.
Ωστόσο, πίσω από το λαμπερό πρόσωπο της «εθνικής σταρ» κρυβόταν μια πιο σύνθετη και εύθραυστη προσωπικότητα. Σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων του κοντινού της περιβάλλοντος, η Αλίκη πάλευε αγωνιωδώς με τον χρόνο. Φοβόταν τη φθορά, το πέρασμα των χρόνων, την απώλεια της εικόνας που την καθιέρωσε στο πανελλήνιο. Αυτή η ανασφάλεια -λέγεται- την οδήγησε σε πειραματισμούς με θεραπείες αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας και ασφάλειας, σε μια προσπάθεια να παραμείνει αιώνια νέα.
