Στη “Νέα Κρήτη” και το neakriti.gr και την Αλκυόνη Χριστοδουλάκη μίλησε ο Γιώργος Διαλεκτάκης, πανελληνιονίκης ΑμεΑ στη σκοποβολή και δρομέας υπεραποστάσεων.
Ο ίδιος μας άνοιξε την ψυχή του σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης γύρω από τον τρόπο που αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία που φτάνει στον δρόμο του, αλλά και την τελευταία μεγάλη του επιτυχία, όπου μαζί με τον Γιώργο Σαλονικό έκαναν περήφανο το Ρέθυμνο με μια παγκόσμια επίδοση στον μεγαλύτερο αγώνα του κόσμου επί ανοιχτής οδού.
Είστε ένας αθλητής με αναπηρία, διακεκριμένος, πανελληνιονίκης στη σκοποβολή και πολυπράγμων. Πώς εντάξατε τον αθλητισμό στη ζωή σας μετά το ατύχημα;
«Πριν το χτύπημα ήμουν ήδη στη γυμναστική, έκανα kitesurfing και crossfit. Μετά που γύρισα σπίτι μου “τρωγόμουν”, έλεγα “τι να κάνω, θέλω γυμναστική”. Ξεκίνησα πρώτα με τον κ. Βαρβαράκη στο Ηράκλειο με το ακόντιο και μετά με το χειρήλατο. Βέβαια, τη γυμναστική δεν τη σταμάτησα, όλα αυτά τα κάνω για την υγεία μου, για μένα, είχα καλή ψυχολογία και έτσι σιγά-σιγά τα κατάφερα. Όταν χτύπησα και επέστρεψα στο Ρέθυμνο, ξεκίνησα με το χειρήλατο, μετά συνέχισα ακόντιο, χειρήλατο, σκοποβολή και έπειτα με τον Γιώργο τον υπερμαραθώνιο. Αυτό που έχω να πω είναι ότι μπορείς. Ό,τι έχεις στο μυαλό σου να δοκιμάσεις να το κάνεις, να το δοκιμάσεις, να το δεις, μετράει η προσπάθεια. Κι ας μην τα καταφέρεις, μετράει η προσπάθεια, να το ευχαριστηθείς. Και τελευταίος να βγεις, το προσπάθησες. Εμείς στον υπερμαραθώνιο δεν κοιτούσαμε να βγούμε πρώτοι, δεύτεροι, να τερματίσουμε θέλαμε. Δε μας ενδιέφερε η πρωτιά, θέλαμε να εκπληρώσουμε τον στόχο μας. Εντάξει, έγιναν κάποια πράγματα που μας κράτησαν πίσω. Πάμε τώρα στον επόμενο αγώνα».
Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντάτε στην καθημερινότητά σας και με ποιο τρόπο τις αντιμετωπίζετε;
«Δυσκολίες συναντώ καθημερινά. Είτε από μια ράμπα που την έχει κλείσει ένα αμάξι, μηχανάκι, είτε από μια ράμπα που δεν είναι κατάλληλα φτιαγμένη στη σωστή κλίση. Αν βρω μια ράμπα κλειστή, θα πάω από τον δρόμο. Δυσκολίες βρίσκω παντού. Αν έχω καθαρό μυαλό και καλή ψυχολογία, τα ξεπερνάω, δεν τα σκέφτομαι καν αυτά. Στην αρχή, όταν πρωτοήρθα, θύμωνα, αλλά σκέφτηκα: θα κάθομαι να χαλάω συνέχεια τη “ζαχαρένια” μου, δε δίνω σημασία, προχωράω μπροστά».
«Δυσκολίες βρίσκω παντού, αν έχω καθαρό μυαλό και καλή ψυχολογία τα ξεπερνάω, δεν τα σκέφτομαι καν αυτά. Στην αρχή όταν πρωτοήρθα, θύμωνα, αλλά σκέφτηκα: θα κάθομαι να χαλάω συνέχεια τη “ζαχαρένια” μου; Δε δίνω σημασία, προχωράω μπροστά»
Τον Απρίλιο του 2016 είχατε ένα σοβαρό ατύχημα κάνοντας αετοσανίδα. Τι αναμνήσεις κουβαλάτε από εκείνη την περίοδο και όλες αυτές τις καταιγιστικές αλλαγές που έφερε αυτό στη ζωή και την ψυχολογία σας;
«Το ατύχημα δεν το θυμάμαι καν, όταν έπεσα στα βράχια, δε θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Δε θυμάμαι ούτε την εντατική. Θυμάμαι όταν ξύπνησα στο ΚΑΤ, πήγα να σηκωθώ από το κρεβάτι και λέω “τι κάνω εγώ εδώ, τι έγινε, γιατί δεν μπορώ να σηκωθώ;”. Τι να μου έλεγαν τότε οι γονείς μου, οι γιατροί, μου το άφηναν για αργότερα. Μου είπαν ότι χτύπησα στη σπονδυλική στήλη, ότι σταμάτησε η λειτουργία των ποδιών. Εννοείται είχα κλάμα και νεύρα, αλλά μετά από μιάμιση εβδομάδα περίπου λέω “ζω, αφού ζεις, συνέχισε τη ζωή σου”. Και λέω τώρα, πάλι καλά που υπάρχει το αμαξίδιο και μπορώ να μετακινούμαι, το βλέπω σαν εμπειρία κι αυτό. Έχω μια καλή ζωή, άσχετα με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω. Και αν περπατούσα, πάλι θα είχα δυσκολίες. Τα προβλήματα υπάρχουν, ό,τι μπορώ να λύσω, το λύνω, ό,τι δεν μπορώ, το αφήνω στην άκρη κι αν μπορέσω θα το λύσω. Κάποια στιγμή θα φύγω από τη ζωή και τα προβλήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν, δεν κάθομαι να δίνω τόση σημασία, απλά ζω τη ζωή μου, τη ΖΩ. Και να μην πετύχω σε κάποιο άθλημα, τουλάχιστον το απόλαυσα, ήταν κάτι ωραίο, πέρασα τις στιγμές μου όμορφα και συνεχίζω παρακάτω».
Η οικογένειά σας τι σας λέει βλέποντας την τόσο δυναμική πορεία σας, αλλά και την άκρως αισιόδοξη στάση σας απέναντι στα πάντα;
«Οι δικοί μου χαίρονται, μου λένε να συνεχίσω. Βλέπουν εμένα που είμαι τόσο καλά, δε σκέφτομαι καν το αμαξίδιο, με όλα αυτά που κάνω δε σκέφτομαι καν ότι κάθομαι. Είναι όλα στο μυαλό. Είναι η αλήθεια μου αυτή. Έτσι είναι η ζωή, έχει τα άσχημα και τα καλά. Η ζωή συνεχίζεται με ό,τι βρούμε μπροστά μας. Αν έχουμε καλή ψυχολογία, όλα πάνε μπροστά».
Συμμετείχατε μαζί με τον Γιώργο Σαλονικιό στον Φειδιππίδειο Δρόμο, τον δυσκολότερο ομολογουμένως αγώνα ανοικτής οδού στον κόσμο. Μάλιστα, σπάσατε τα κοντέρ, καθώς κατακτήσατε την παγκόσμια καταγεγραμμένη επίδοση για το 2024 στα 50 χλμ. με αγωνιστικό αναπηρικό αμαξίδιο. Μιλήστε μας για την προετοιμασία σας γι’ αυτόν τον αγώνα και για την εμπειρία που σας χάρισε.
«Εννιά μήνες περίπου προετοιμαζόμασταν κάθε μέρα. Εγώ έκανα και προετοιμασία τουαλέτας, προετοίμαζα τον οργανισμό μου να πηγαίνω για έντερο κάθε τρεις μέρες, ώστε να πάω πριν τον αγώνα και μετά να ξαναπάω μετά στο ξενοδοχείο που θα ήμασταν. Για καθετήρες κάναμε στην άκρη, βρίσκαμε χώρο κι έκανα τους καθετήρες. Όλα είναι εύκολα αν υπάρχει καλή προετοιμασία, όλα μπορείς να τα καταφέρεις.
Κάναμε προπονήσεις σχεδόν κάθε μέρα, αδυνατίσαμε και οι δύο, αδυνάτισα κι εγώ γιατί έπρεπε να είναι λιγότερο το βάρος στο αμαξίδιο για να διευκολύνω τον Γιώργο. Ο Γιώργος δυσκολεύτηκε σε ανηφόρες, εγώ χαίρομαι γιατί μετά την ανηφόρα υπάρχει η κατηφόρα και η ευθεία που είχα στο μυαλό μου ότι τον ξεκούραζε το αμαξίδιο. Κάναμε καλή παρέα, υπήρχε καλή συνεννόηση, τραγουδούσαμε μαζί στον δρόμο, βλέπαμε τα αστέρια μαζί, κάναμε ένα ταξίδι πολύ ωραίο. Κάναμε μια ωραία βόλτα και γυρίσαμε σπίτι μας. Ήταν μια όμορφη εμπειρία και, πέρα από τις δυσκολίες, το χαρήκαμε».
Στον αγώνα ήρθατε αντιμέτωποι με μια αδικία, όταν αναγκαστήκατε να σταματήσετε στο ύψος της Αρχαίας Νεμέας, στο 120ό χλμ. περίπου, επειδή η διοργάνωση δεν είχε προνοήσει για το αναπηρικό αμαξίδιο σε εκείνο το σημείο, παρόλο που είχατε συνεννοηθεί νωρίτερα μαζί τους. Αυτό πώς επηρέασε την εμπειρία σας και πώς νιώσατε;
«Μας έκανε πιο δυνατούς, γιατί δεν τα παρατάμε. Κοιτάμε στο μέλλον τώρα, κοιτάμε τους επόμενους αγώνες. Έχουμε στο μυαλό μας ότι κανείς δεν πίστεψε πως θα κάναμε τόσα χιλιόμετρα. Πιστεύω αλήθεια ότι κανείς δεν το πίστεψε και γι’ αυτό δεν είχαν προβλέψει το τι θα γίνει με το αμαξίδιο για να συνεχίσουμε τον αγώνα. Θα τους διαψεύσουμε όμως στο μέλλον, επειδή είμαστε εμείς, το θέλουμε, το έχουμε και το ξέρουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε».
Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στον κόσμο μέσα από την εμπειρία που σας έδωσαν τα βιώματά σας;
«Το μήνυμα είναι ότι όποιος βάλει στόχο και το θέλει, μπορεί να τα καταφέρει. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, είναι όλα στο μυαλό. Μόνο να έχει κανείς 100% καλή ψυχολογία, όλα μπορεί να τα καταφέρει».
