Ποιος είπε ότι η αλληλεγγύη γνωρίζει από σύνορα; Πάει όπου υπάρχει ανάγκη, μέχρι και στην άλλη άκρη της γης. Στη περίπτωση της Γάζας, η αλληλεγγύη «επιβιβάστηκε» σε περίπου 40 πλοία, με τη βοήθεια ακτιβιστών από κάθε γωνιά του χάρτη – 27 εξ αυτών από την Ελλάδα. Το Global Sumud Flotilla, δεν μετέφερε μόνο τρόφιμα, αγαθά και είδη πρώτης ανάγκης:
Σήκωσε στη πλάτη του την εναπομείνασα ανθρωπιά τούτου του κόσμου. Ο διεθνής στόλος, οι προσωπικές ιστορίες μελών της ελληνικής αποστολής, αλλά και το τοπικό κίνημα για τη Παλαιστίνη στη Κρήτη, είναι μόνο μερικά από όσα βρέθηκαν στο επίκεντρο εκδήλωσης από το Συντονισμό Συλλογικοτήτων Ηραλείου για τη Παλαιστίνη, στο πλαίσιο των διήμερων δράσεων 17 και 18 Οκτωβρίου, στη Σούδα Χανίων. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας πέντε μέλη της ελληνικής αποστολής «ήρθαν» στο Ηράκλειο και μίλησαν για το προσωπικό τους βίωμα σε αυτό το ταξίδι.
Η Έλλη Ζερβάκη, μέλος του Παγκρήτιου Συντονιστικού για τη Παλαιστίνη, μας φιλοξένησε στην εκδήλωση και μας εξήγησε γιατί το ηθικό ανάστημα και τα κοινωνικά αντανακλαστικά μας δεν πρέπει να περιορίζονται στα «του οίκου μας», αλλά όπου υπάρχει ανάγκη.
Αρχικά θα θέλαμε λίγα λόγια για τη συλλογικότητά σας, προκειμένου να σας γνωρίσουμε…
Ο σκοπός αυτού του συντονισμού ήταν ουσιαστικά να απαντήσουμε πιο συλλογικά στο Παλαιστινιακό ζήτημα έτσι όπως έχει κλιμακωθεί τα τελευταία δύο χρόνια. Ξεκίνησε, από μια συνέλευση η οποία έγινε Ηρακλειώτικος συντονισμός και αυτός με τη σειρά του Παγκρήτιος, και έπειτα Πανελλήνιος. Ουσιαστικά, μέσα από αυτό το ζήτημα και την ανάγκη να το ‘’ανοίξουμε’’ πολιτικά, έγινε ένα ομοσπονδιακό μοντέλο που λειτουργεί οριζόντια και δεν έχει κάποια ιεραρχία. Ο Συντονισμός δημιουργήθηκε με αφορμή την Αμερικάνικη βάση της Σούδας, στα Χανιά. Για μας, όπως κλιμακωνόταν η γενοκτονία, βλέπαμε τη συμμετοχή των Κρητικών εδαφών σε αυτή, να είναι άμεση. Δε λέμε απλά να σταματήσει η γενοκτονία, κάπου, μακριά από εμάς. Προσεγγίσουμε αυτό το ζήτημα τοπικά.
Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία δύο χρόνια είναι γνωστά σε όλους μας, κανείς πια δε μπορεί να κρυφτεί από την ιστορία , η οποία όλα τα κρίνει και τα αξιολογεί. Η αποστολή Global Sumud Flotilla κατάφερε κατά κάποιο τρόπο να σώσει τη τιμή της ανθρωπότητας;
Δυστυχώς η τιμή της ανθρωπότητας, ό,τι και να γίνει έχει ήδη σπιλωθεί, είναι σαν γυαλί που έχει σπάσει και δε μπορεί να το ξανακολλήσεις. Δε σπιλώνεται το όνομα όλων μας, αλλά σίγουρα βαραίνει την ιστορία της ανθρωπότητας και δε μπορεί να επανέλθει – όπως έγινε και με το ολοκαύτωμα για παράδειγμα. Ωστόσο, σίγουρα, το Global Sumud Flotilla υπήρξε μια προμετωπίδα του παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης που εδώ και δύο χρόνια που παρά το πολιτικό , κοινωνικό και μιντιακό πόλεμο έχει καταφέρει να ‘’σπάσει’’ αυτό τον αποκλεισμό και να δυναμώσει το κίνημα ‘’λευτεριά στη Παλαιστίνη’’ το οποίο επίσης δυνάμωσε εμάς, είμαστε ένα. Οι άνθρωποι που πήγαν εκεί, έβαλαν τα σώματά τους μπροστά. Είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα που αν δε μπούμε μπροστά δε θα σταματήσουν, αυτοί έκαναν ακριβώς αυτό. Είναι ο στίχος του Ναζίμ Χικμέτ που λέει «αν δεν καώ εγώ , αν δε καείς εσύ, πώς θα γίνουν τα σκοτάδια φώς;»
Κουβαλώντας γάλα, τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, τα πλοία του διεθνούς στόλου επιχείρησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό, κάτι που οι ισραηλινές δυνάμεις δεν επέτρεψαν. Πιστεύεις ότι αυτή η μαζική κινητοποίηση της διεθνούς κοινότητας έφερε σε δύσκολη θέση το Ισραήλ;
Στρατιωτικά δεν ήρθε σε δύσκολη θέση, αλλά πολιτικά και κοινωνικά ναι και αυτό φάνηκε στον πολύ φθηνό τρόπο που προσπάθησε να προσεγγίσει το Global Sumud Flotilla λέγοντας για παράδειγμα ότι ‘’η Χαμάς είναι μέσα σε όλο αυτό’’. Δε μπόρεσαν ούτε στο ελάχιστο να δημιουργήσουν αυτό το αιτιολογικό πλαίσιο για αυτή την απαγωγή που έκαναν. Ο κόσμος μιλώντας για αυτό , μιλούσε και για τη Παλαιστίνη παράλληλα, κάτι που ήταν στόχος του διεθνούς στόλου. Αυτό που έλεγαν τα παιδιά που πήραν μέρος, ήταν ‘’All eyes on Gaza’’. Το έκαναν για να αφυπνίσουν το κόσμο.
Θα θέλαμε ένα σχόλιο για το σχέδιο των 21 σημείων που πρότεινε ο Ντόναντλ Τραμπ. Πόσο εφικτό είναι αυτή η φερόμενη ως λύση να εκπληρώσει τις επιθυμίες όλων των μερών και να οδηγήσει σε μια ελεύθερη Παλαιστίνη και γενικότερη ειρηνική συνύπαρξη;
Γενικά, ό,τι δε προκύπτει από ένα λαό για τον λαό αυτό, ποτέ δε πρόκειται να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του. Οπότε θεωρώ ότι είναι παντελώς ανέφικτο αυτή η λεγόμενη λύση να εκπληρώσει τις επιθυμίες όλων των μερών που υποτίθεται ότι καλείται να εκπληρώσει, γιατί έχει συνταχθεί ξεκάθαρα από τη μια πλευρά. Όταν παραδείγματος χάρη, ζητάς από το Παλαιστινιακό λαό να παραδώσει τα όπλα και να αφεθεί σε μια κυβέρνηση επιχειρηματιών και τεχνοκρατών υπό την εποπτεία ενός εγκληματία πολέμου, τον Τόνι Μπλερ , είναι σαν να του παρουσιάζεις το να υποταχθεί στον αφανισμό του. Και εμείς, τμήμα του ελληνικού λαού το έχει βιώσει αυτό από πρώτο χέρι, με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η Παλαιστίνη έχει πληρώσει αντίστοιχο τίμημα, με τη συμφωνία του Όσλο το 1993 που παρουσιάστηκε σαν ειρηνευτική διαδικασία για το Παλαιστινιακό λαό και επί της ουσίας η ζωή για τους ανθρώπους έχει επιδεινωθεί άρδην. Γνωρίζοντας αυτό, οι ενωμένες δυνάμεις της Παλαιστινιακής αντίστασης έπαιξαν ένα αριστοτεχνικό πολιτικό παιχνίδι, το οποίο δεν βγαίνει προς τα έξω γιατί συνήθως φαίνεται ο Τραμπ και ο Νετανιάχου, παρουσιάζοντας τη μισή εκδοχή της αλήθειας. Δέχτηκαν τη συμφωνία αυτή αλλά υπό όρους, όπως το ότι η επιστροφή των Ισραηλινών κρατουμένων σε τρεις μέρες είναι κάτι ανεφάρμοστο και αυτό δε το δέχτηκε η άλλη πλευρά, είναι σαν να αποδεικνύουν τη φαυλότητα των όρων της εκεχειρίας. Ζητούμενο , είναι να επιστρέψουν αφού έχουν εκπληρωθεί οι όροι της συμφωνίας, αλλιώς μετά δε θα έχουν διαπραγματευτικό χαρτί. Επίσης δε γίνεται η παράδοση των όπλων, η Παλαιστίνη δε παραδίδεται και κάθε λαός έχει το δικαίωμα στην αυτοάμυνά του, ξέρουν όλοι ότι ο αφοπλισμός θα είναι σαν παράδοση άνευ όρων. Επιπλέον η συμφωνία του Τραμπ έχει μια πολύ συγκεκριμένη ιεραρχία για το ποιοι μετά υποτίθεται ότι θα έχουν ρόλο να λαμβάνουν αποφάσεις για τη Παλαιστίνη, μετά την ειρηνευτική διαδικασία. Υπάρχει πολύς κόσμος που καλείται να πάρει αποφάσεις για τη Παλαιστίνη και στο τελευταίο κομμάτι αυτής της ιεραρχίας είναι κάποιοι Παλαιστίνιοι τεχνοκράτες που προφανώς δεν εξυπηρετούν τα Παλαιστινιακά συμφέροντα. Η Παλαιστινιακή αντίσταση ζητά μια αληθινή εκπροσώπηση του Παλαιστινιακού λαού.
Θα ρωτήσει κάποιος ‘’τώρα έχει δοθεί λύση με το σχέδιο των 21 σημείων, γιατί μιλάμε ακόμα για τη Παλαιστίνη;’’. Ποια η απάντηση;
Γιατί έχει συμβεί μια γενοκτονία, με τη συμμετοχή πολλών δυτικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας και του Ισραήλ. Το δίκιο πρέπει να αποδωθεί, δε γίνεται να επιστρέφουμε σε μια ‘’κανονικότητα’’ σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, αυτό που συνέβη ήταν ένα πολύ βαρύ ιστορικό γεγονός και σίγουρα θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες, όποια και αν είναι η έκβαση της εκεχειρίας. Επίσης, κανείς δεν έχει πει σε αυτή την εκεχειρία ότι αυτή είναι δυνατή - όπως παρουσιάζεται - ούτε καν ο Νετανιάχου. Πρέπει να μη σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που γίνεται εδώ και δύο χρόνια, να συνεχίσουμε να μιλάμε για τη Παλαιστίνη και για την αυτοδιάθεσή της, εδώ και 70 χρόνια βλέπουμε ότι αυτό δεν υφίσταται. Η Παλαιστίνη είναι η προμετωπίδα του αγώνα για ελευθερία αυτή τη στιγμή, είναι ένα σύμβολο. Ο αγώνας ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό ξεκινούν από κει, αλλά περνούν από όλο το κόσμο , δε τελειώνουν στη Παλαιστίνη.
Βλέπουμε την αντανάκλαση του εαυτού μας, την δικιάς μας κοινωνίας στα όσα συμβαίνουν στη Παλαιστίνη;
Για όλους μας το Παλαιστινιακό ζήτημα, ήταν ένα βήμα για να αναγνώσουμε τη πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας με ένα διαφορετικό τρόπο. Ουσιαστικά μας προσέθεσε το φίλτρο της αποικιοκρατίας μέσα στο λεξιλόγιό μας. Αυτό που ταλανίζει τη Παλαιστίνη είναι ουσιαστικά κάποιες δυνάμεις που της αφαιρούν το δικαίωμα να πάρει αποφάσεις για τον εαυτό της. Μας θυμίζει αυτό κάτι; Μας χτυπάει κάποιο ‘’καμπανάκι’’; Η Ελλάδα είναι μια παρόμοια περίπτωση, όπου προσπαθούμε να νιώσουμε σαν πολίτες μιας δημοκρατίας η οποία όμως δεν υπάρχει , αλλά υπάρχει αντιθέτως η διαφθορά, ο έλεγχος από τα ‘’πάνω’’ – δηλαδή απ’ έξω – δεν υπάρχει η από τα ‘’κάτω’’ απόφαση. Πάντως δε μπορούμε να εξομοιώσουμε τη δική μας εμπειρία με αυτή που ζουν οι Παλαιστίνιοι με τίποτα, αυτό που κάνουν είναι να μας δίνουν δύναμη για τους δικούς μας αγώνες. Δε θέλουν να κλαίμε για αυτούς, θέλουν να αγωνιζόμαστε για να καθαιρεθεί αυτό που τους καταπιέζει, που είναι το ίδιο με το δικό μας.
Απέναντι σε όλα αυτά τα γεγονότα, η δική μας στάση ως κοινωνικό σύνολο ποια πρέπει να είναι; Πώς μπορούμε να κάνουμε τη φωνή μας πιο ηχηρή;
Ο μεγαλύτερος αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι να μη παραδοθούμε ψυχολογικά σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση που βιώνουμε, να μη νιώθουμε ότι το παιχνίδι έχει χαθεί σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, να αφήσουμε το ‘’δεν έχει νόημα’’ έξω από το κατώφλι μας, γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, δεν υπάρχει καμία κοινωνική ασφάλεια για την οποία πρέπει να θυσιάσουμε την ανθρωπιά μας. Από την άλλη, είδαμε πολύ μικρές πράξεις αλληλεγγύης από χωριό, σε κάθε πόλη και χώρα που δημιούργησαν ένα τεράστιο κίνημα αντίστασης που κατάφερε να γυρίσει τη πολιτική ισορροπία από την άλλη μεριά. Ο αγώνας στην αρχή ήταν χαμένος, το Ισραήλ ένιωθε ότι το παιχνίδι το είχε κερδίσει, δε περίμενε κανείς ότι θα άλλαζε αυτό.
Ένας συνάνθρωπός μας, ο Πάνος Ρούτσι, έφτασε στο σημείο να υποβάλλει τον εαυτό του σε μια τεράστια δοκιμασία, αυτή της απεργίας πείνας, για να ικανοποιηθεί το – αυτονόητο - αίτημά του. Ταυτόχρονα, κάποιοι κρατούμενοι του διεθνούς στόλου από τις Ισραηλινές αρχές, αναγκάστηκαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο, στέλνοντας ένα δυνατό μήνυμα. Υπάρχουν κοινά σε αυτά τα δύο κινήματα κατά τη γνώμη σου;
Ναι , βλέπω κάτι κοινό. Πλέον έχουμε περάσει σε μια εποχή που πρέπει να αγωνιστούμε για αυτά που άλλοτε ήταν αυτονόητα, έχουμε πάει πολύ πίσω κοινωνικά. Ουσιαστικά έγινε μια απεργία πείνας για κάποια που είναι ήδη δικαιώματά τους, και αυτό ονομάζεται ολοκληρωτισμός, είτε είναι εξαιτίας απαγωγής απο το Ισραήλ, είτε ένα εξαιτίας ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Είναι κατά μια έννοια σε μια μεταφορά , όψεις του ίδιου νομίσματος αυτά.
Το βλέμμα είναι στραμμένο στο διήμερο 17 και 18 Οκτωβρίου, στη Σούδα. Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα των δράσεων και γιατί να συμμετέχουμε;
Γιατί όπως είπαμε , θα πρέπει να καταδείξουμε τη συνενοχή της Αμερικάνικης βάσης στη Σούδα. Κάνουμε μια κινητοποίηση για να μπορέσει ο κόσμος που μένει στην Ελλάδα και στη Κρήτη να αποκτήσει μια φωνή και να πει ότι δε θέλει αυτή τη συνενοχή, αυτό δε πρέπει να γίνει στο όνομά μας. Αυτό θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε στα Χανιά, ξεκινώντας τη Παρασκευή με μια παγκρήτια πορεία στις 6 το απόγευμα από τη πλατεία αγοράς και θα ακολουθήσει μια εκδήλωση σε συνδιοργάνωση με το March to Gaza Greece στο πάρκο Ειρήνης και Φιλίας. Το Σάββατο, θα συναντηθούμε στο ρολόι στα Χανιά στις 11 και θα ξεκινήσουμε μια μηχανοκίνητη πορεία με προορισμό το χωριό του Μουζουρά, που είναι δίπλα στη Σούδα, όπου θα γίνει ένα πολιτιστικό και πολιτικό κέντρο με ομιλίες, μουσική, τραγούδια , θεατρικά και εικαστικά δρώμενα. Έπειτα, θα ξεκινήσει μια πορεία, στην οποία θα συνεχίζονται όλες αυτές οι δράσεις.
Πέντε μέλη της Ελληνικής αποστολής αφηγούνται προσωπικές ιστορίες
Στη διαδικτυακή συνάντηση , ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι εμπειρίες πέντε μελών της ελληνικής αποστολής στο διεθνή στόλο αλλά και τη κράτησή τους από τον Ισραηλινό στρατό.
«Μετά την αναχαίτιση μας πήγαν στο λιμάνι και μας δέσανε. Υπήρχε η αντιμετώπισης σαν να είμαστε τρομοκράτες . ασκούσαν ψυχολογικό πόλεμο, αρνιόντουσαν να δώσουν φαρμακευτική αγωγή σε κάποιους που τη χρειάζονταν . Όλα αυτά όμως δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που βιώνουν οι παλαιστίνιοι» περιέγραψε η Μαρία Κοσμίδη. Η ίδια, τόνισε ότι η ευθύνη δεν είναι μόνο κυβερνητική, αλλά συλλογική της κοινωνίας. «Κάπως πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, γιατί μπορεί να στέλνουν οι κυβερνήσεις όπλα εκεί, αλλά κάπως αυτό αφορά και εμάς και είναι και δική μας υποχρέωση να οργανωνόμαστε» επισήμανε.
Συγκλονιστική ήταν και η περιγραφή του Κώστα Καλαρέμα, για τις αναμνήσεις του από τη κράτηση των ακτιβιστών, λέγοντας ότι παρά τις δυσκολίες το ηθικό τους δεν έπεσε στιγμή. «Τα βράδια από τα κελιά φωνάζαμε συνθήματα και τραγουδούσαμε τραγούδια επαναστατικά. Ήθελα πολύ να κάνω αυτό το ταξίδι, γιατί όλη αυτή η κατάσταση στη γάζα με τρέλαινε» επισήμανε ο Κώστας. «Το τελευταίο βράδυ που παίξαμε ‘’κυνηγητό’’ με τον IDF νιώθαμε ότι μπορεί και να περάσουμε , μπορεί να καταφέρει έστω ένα πλοίο να φτάσει, έχει μείνει αυτή η πίκρα» περιέγραψε με τη σειρά της η Ευγενία Καββαδία που συμμετείχε στην αποστολή.
Πάντως, παρά το γεγονός ότι δεν κατάφεραν να πετύχουν το σπάσιμο του αποκλεισμού, πέτυχαν κάτι άλλο: Να μας κάνουν να μη παίρνουμε τα μάτια μας από τη Γάζα.
