«Στην άψηντου το γλέντι που στήσαμε στ' Αλάτσατα , με ζιαφέτι και γιαρέ και όλοι μαζί μια κολλιγιά. Πόσο όμορφα τα κουλαντρίσαμε ! Μάλαμα οι καρδιές ούλων μας! Ποτέ δεν ντράπηκα για την καταγωγή μου! Απεναντίας είμαι Περήφανος για αυτήν!
Γιατί οι πρόγονοί μας καταφεραν τον πόνο να τον κάνουν θέληση, τη μιζέρια απόφαση, την απελπισία τόλμη . Και έτσι δεν μείνανε πρόσφυγες. Σε πολλά γίνανε μπροστάρηδες. Φανέρωσαν αυτοί που ήρθαν από τις χαμένες πατρίδες, πως ήξεραν να φτιάχνουν Πατρίδες».
Με αυτά τα λόγια καρδιάς του Τζώρτζη Τσούμπα, του Αλατσατιανού, λόγια εμπνευσμένα από το πρόσφατο ταξίδι του Συλλόγου Αλατσατιανών Ηρακλείου στα ματωμένα και ιερά χώματά μας-πατριωτάκια μου-θα ξεκινήσουμε σήμερα τη στήλη. Και τη συνέχεια θα την αφιερώσουμε στην Ένωση Βουρλιωτών Μικράς Ασίας και τον πρόεδρο Φώτη Καραλή που μας υποδέχτηκε πρόσφατα όπως οι Βουρλιώτες μόνο ξέρουν, που αλλού, στην Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί κοντά στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Βουρλιώτισσας. Αλιεύοντας από την ιστοσελίδα της Ένωσης Βουρλιωτών λοιπόν…
«Οι Έλληνες των Βουρλών φημίζονταν για την παλικαριά τους. Ο Γ. Καψής στο βιβλίο του «Χαμένες Πατρίδες» γράφει: Εκείνος που γνωρίζει τι θα πει Βουρλιώτης, δεν μπορεί ν’ αμφιβάλλει. Είχαν τα όπλα ζωσμένα στα ζωνάρια τους, γιατί λάτρευαν τον πόλεμο. Ήταν το καμάρι της Ερυθραίας και πολλοί Σμυρνιοί κατέφευγαν στα Βουρλά για να ζήσουν, έστω και λίγο, ελεύθεροι, γιατί ήταν ένα κομμάτι ελεύθερης ελληνικής γης. Όπως και στ’ Αϊβαλί, έτσι και στα Βουρλά, οι Τούρκοι είχαν συνθηκολογήσει με τους Χριστιανούς. Τους άφηναν ανενόχλητους να ζουν στο χωριό τους. Σπίτι μεγάλο και αρχοντικό δε ζήλευε ο Βουρλιώτης,το αμπέλι λάτρευε. Σπίτι όσο χωρείς κι αμπέλι όσο θωρείς, έλεγε. Βουρλιώτες.Ατίθαση ράτσα. Ήταν οι Κρήτες και οι Μανιάτες της Ανατολής! Όταν ο Πλαστήρας κατάλαβε ότι οι Βουρλιώτες θα έμεναν να υπερασπιστούν το τόπο τους,έσφιξε το χέρι του Μπουτζαλή, ναι, του Αναστάση που μετά την καταστροφή βρέθηκε στο Ηράκλειο και δη στο Ατσαλένιο, (τον ήξερε απ΄τους Βαλκανικούς πολέμους) κι έφυγε κρύβοντας ένα δάκρυ συγκίνησης, θαυμασμού και πόνου. Έφυγε,αλλά δε μπόρεσε να κρατήσει το παράπονό του. Δεν ήταν,μωρέ,να τους είχα μαζί μου εκεί πάνω στο Τουμλού Μπουνάρ; Ακούστηκε να ψιθυρίζει. Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια τρανή πολιτεία που είχε στείλει 3.000 στρατεύσιμους στο μέτωπο του Σαγγάριου. Κανείς τους δεν γύρισε. Ο υπόλοιπος αντρικός πληθυσμός πέρασε απ’ τα «τέλια» του Μουσελέ. Ήταν 11.000 ψυχές. Τα κόκκαλά τους είναι σπαρμένα στη γη της Μικρασίας, από τα πυρπολημένα Βουρλά ως τις όχθες του Ευφράτη».
Θα επανέλθουμε πατριωτάκια και ‘σεις αγαπημένα μου Βουρλιωτάκια, σαν τον προπαππού Βασίλη Φαναρτζή (ο Μπουτζαλής του είχε κάνει δώρο το μαχαίρι του) και την προγιαγιά Παρασκευή Φαναρτζή (πατρικό Μπαγιάτη). Την καλημέρα μου σε όλους και στις μικρασιατικές ψυχές που μας ευλογούν από κει ψηλά…
