Χθες, η αυλή του Μουσικού Σχολείου Ηρακλείου μετατράπηκε σε ιερό τόπο μνήμης.
Τα θρανία έμειναν άδεια, οι αίθουσες σιωπηλές, αλλά έξω... έξω αντήχησε κάτι πολύ πιο δυνατό από τη σιωπή: η κραυγή της μνήμης, της αλληλεγγύης και της αδικίας που ποτέ δεν γιατρεύτηκε.
Οι μαθητές του σχολείου πήραν στα χέρια τους το βαρύ φορτίο της ιστορίας. Με τις σχολικές τους τσάντες, στοιχισμένες με αφοπλιστική ακρίβεια, σχημάτισαν τα ονόματα δύο παιδιών που ποτέ δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν: Αλέξης Γρηγορόπουλος και Βασίλης Μάγγος.
Ένα ανατριχιαστικό θέαμα. Σα να περίμεναν τα ίδια τα ονόματα να γεμίσουν με ψυχές, να πάρουν ξανά ζωή μέσα από μια γενιά που δεν τους ξέχασε. Οι τσάντες... εκείνα τα αθώα αντικείμενα της καθημερινότητας, φορτώθηκαν ένα άλλο, πιο βαρύ περιεχόμενο: το βάρος της ευθύνης να θυμόμαστε, να διεκδικούμε, να μη σιωπούμε.
Οι μαθητές δεν βγήκαν στους δρόμους. Δεν χρειάστηκε. Η πράξη τους ήταν πιο εκκωφαντική από οποιαδήποτε κραυγή διαμαρτυρίας. Μια πράξη σύμβολο, ένα βουβό μνημόσυνο γεμάτο θρήνο, οργή και υπόσχεση: "Δεν σας ξεχνάμε. Ο αγώνας συνεχίζεται."
Κανείς δεν τους υπέδειξε πώς να πενθούν ή να διαμαρτυρηθούν. Δεν ήταν μια τυπική κατάληψη, αλλά μια βαθιά πράξη συνείδησης. Με μάτια που έχουν δει περισσότερα από όσα θα έπρεπε, με καρδιές που αρνούνται να σκληρύνουν, οι μαθητές απέδειξαν πως το πιο δυνατό μήνυμα δεν χρειάζεται φωνές. Μόνο πράξεις.
Γιατί η μνήμη δεν σβήνει. Όσο υπάρχουν χέρια να σηκώσουν το βάρος της δικαιοσύνης, όσο υπάρχουν μαθητές που μετατρέπουν τις τσάντες τους σε φωνές που απαιτούν έναν καλύτερο κόσμο, η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ.
Και κάπου εκεί, στον ψυχρό Δεκέμβρη της ιστορίας, ακούστηκε ξανά το όνομά τους. Σαν ψίθυρος που γίνεται κραυγή. Σαν υπόσχεση: Αλέξη, Βασίλη, αθάνατοι.
