Η μουσική ιστορία του δεξιοτέχνη λαουτίστα Γιώργη Μανωλάκη ξεκίνησε από την παιδική του ηλικία. Ο πατέρας του Κωστής Μανωλάκης, λαουτιέρης της παλιάς σχολής και γνωστός ερμηνευτής της Κρήτης, ακούραστα μοιραζόταν τις γνώσεις και την εμπειρία του με τον γιο του. Μαζί έκαναν πολλές συζητήσεις για το πώς παίζεται ένα κομμάτι, ήταν ο άνθρωπος που τον επηρέασε και τον καθόρισε στο πώς να παίξει ένα ρυθμό και πώς να σολάρει με το λαούτο.
Ο Γιώργης Μανωλάκης σήμερα έχει δρομολογήσει τη δική του μουσική ταυτότητα, δεν ξεφεύγει όμως από το πρώτο και βασικό του βίωμα στο πλευρό του πατέρα του. Όσο για το μουσικό κομμάτι που υπάρχει στη μνήμη του από την παιδική του ηλικία και του θυμίζει τον πατέρα του στην καλλιτεχνική του πορεία είναι το
“Πες μου και γιάντα τη χτυπάς” του Μαρκοβαγγέλη, που τραγούδησε στην πρώτη εκτέλεση ο Νίκος Μανιάς. Πρόκειται για ένα αγαπημένο τραγούδι των Κρητικών με ιδιαίτερη και δύσκολη εισαγωγή.
Δεκατριών ετών ήταν ο Γιώργης όταν ο πατέρας του τού ανακοίνωσε ότι είναι έτοιμος να παίξει σε γλέντι ως δεύτερο λαούτο, έτσι ο Γιώργης κάνει το πρώτο του νυχτοκάματο παίζοντας σε έναν αρραβώνα στα Πάρτιρα. Στη συνέχεια η εφηβική του επανάσταση προς τον πατέρα του τον οδηγεί να εγκαταλείψει το λαούτο και να ξεκινήσει την ενασχόλησή του με το μπουζούκι. Το διάστημα αυτό ο Γιώργης εισχωρεί σε άλλους μουσικούς κύκλους πέρα από το καλλιτεχνικό κρητικό στερέωμα. Η διαδρομή του αυτή ήταν ευχάριστη, μα μεγέθυνε την αγάπη του για το λαούτο, γι' αυτό και στην πορεία εγκατέλειψε το μπουζούκι και επέστρεψε στο λαούτο.
Περνώντας τα χρόνια, γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Αποστολάκη και μπήκε στο μουσικό σχήμα των “Χαΐνηδων”. Αυτό το διάστημα μέσω της παρέας αυτής αλλά και της γνωριμίας του με τον Μήτσο Σταυρακάκη έμαθε να ακούει τον στίχο που μέχρι τότε δεν το έκανε, γιατί τον απασχολούσε μόνο ο ήχος. Στο άλμπουμ “Τα πρέπει δε μου πρέπουνε”, που κυκλοφόρησε το 2018, οι συνθέσεις του Γιώργη Μανωλάκη “παντρεύονται” με τους στίχους του Μήτσου Σταυρακάκη, δίνοντας τραγούδια όμορφα και μελετημένα.
Ο Γιώργης φανερώνει πάντα όπου βρεθεί την εκτίμηση προς το πρόσωπο του Μήτσου, λέγοντας ότι είναι τυχερός που συνεργάζεται με έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ποιητές-μαντιναδολόγους της Κρήτης και ότι το εξαιρετικό που παρατηρεί στον Μήτσο είναι ότι έχει παράδοση μέσα του και ταυτόχρονα είναι μπροστά!!!
Ένας άλλος σταθμός στην πορεία του ήταν ο Ρος Ντέιλι, με τον οποίο έζησε τόσα πολλά και συμπυκνωμένα. Ο Ρος τον έμαθε να συνεργάζεται με άλλους μουσικούς που έχουν εντελώς διαφορετική κουλτούρα από αυτόν, του προσέφερε γνώσεις για να μπορεί να συνεργάζεται με ορχήστρες και κάπως έτσι ξεκίνησαν αρκετά ταξίδια, αλλά και συνεργασίες με κορυφαίους μουσικούς ανά τον κόσμο.
Η μουσική πορεία του Γιώργη Μανωλάκη συνεχίζεται με πρωταγωνιστικό ρόλο το λαούτο και στη διαδρομή του αυτή οι αυτοσχεδιασμοί και οι πειραματισμοί του με τον ήχο τον οδήγησαν να χτίσει μια νέα σύγχρονη μουσική εικόνα. Δοκίμασε νέα πράγματα πάνω σε ένα ρεπερτόριο, το οποίο έχει φόντο κρητικό, αλλά και πολλές επιρροές από άλλες παραδόσεις. Το σχήμα “Couleur Locale” που δημιούργησε σμίλεψε ένα δικό του ήχο και έφερε κοντά του αρκετούς νέους. Δημιουργική και ευχάριστη είναι η συνεργασία του Γιώργη Μανωλάκη και με τον γνωστό ντραμίστα Νίκο Σιδεροκαστρίτη. Οι δύο μουσικοί ενώνουν τις μουσικές τους καταβολές και παίζουν μουσικές της Κρήτης, ουσιαστικά ο Γιώργης Μανωλάκης γράφει τους σκοπούς στον Νίκο, όπου στη συνέχεια τούς μελετάει κι έπειτα “χτίζουν” τη μουσική μαζί πάνω σε ένα ελεύθερο παίξιμο. Η συνεργασία αυτή προβάλλει τη μουσική τους με ένα εικαστικό τρόπο.
Για τον ίδιο σμιλεύεται κάτι καινούργιο και δημιουργείται ρεπερτόριο.
Η μοναξιά του καλλιτέχνη - Όνειρό του η μουσική ελευθερία...
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ασχολούνται και πειραματίζονται. Ονειρεύεται για την Κρήτη τη μουσική ελευθερία που βλέπει ανά τον κόσμο!
«Παλιότερα στην Κρήτη έβλεπες έναν μουσικό να παίζει μόνος ένα σκοπό, στην πορεία όμως χάθηκε... σπάνια το συναντούσες». Θεωρεί ότι είναι από τα ωραιότερα πράγματα να βλέπεις ένα μουσικό να παίζει μόνος ένα σκοπό, ακούγεται τόσο πλούσιος γιατί αυτοσυνοδεύεται και εκφράζεται με ελευθερία. Ο Γιώργης Μανωλάκης, μελετώντας τους παλιούς, αντλεί δύναμη για να εκφράζεται στο σήμερα. Χαρακτηριστικά λέει ότι ένα δέντρο για να μεγαλώσει πρέπει να ’χει ρίζες βαθιά για να σταθεί...
«Οι μουσικοί ζούσαν την εποχή τους και έγραφαν βάσει της εποχής τους, έτσι κι εμείς σήμερα πρέπει να παίρνουμε στοιχεία από τους παλιούς, αλλά να καταφέρνουμε να βάζουμε τη δική μας ταυτότητα - το τι είμαστε εμείς δηλαδή σε αυτό. Έτσι πιστεύω θα καταφέρουμε να κρατήσουμε την παράδοσή μας ζωντανή», αναφέρει.
