Η ομάδα παρατάχθηκε για να εισέλθει στο Santuario della Spogliazione — έναν λιτό ναό, γνωστό και ως Santa Maria Maggiore, στο σημείο όπου πριν από περισσότερα από 800 χρόνια ο Άγιος Φραγκίσκος απαρνήθηκε τον οικογενειακό του πλούτο. Εκεί, προσευχήθηκαν μπροστά από το μνημείο όπου εκτίθεται το σώμα του Ακούτις, ντυμένος με τζιν, φούτερ και αθλητικά παπούτσια.
Το Σάββατο εκείνο, εκατοντάδες προσκυνητές πέρασαν μπροστά από το μνήμα — ένας ιερέας με το ποίμνιό του από τις Αζόρες, μια καλόγρια από την Κολομβία με τις Παθίστριες αδελφές της, μια οικογένεια με δύο εφήβους από τη Βενετία. Κάποιοι κρατούσαν ροζάρια, άλλοι έβγαζαν selfies ή άγγιζαν το προστατευτικό γυαλί μπροστά από τον νέο που μοιάζει να κοιμάται, ο οποίος πέθανε από λευχαιμία σε ηλικία 15 ετών, το 2006 — και προκαλεί τέτοια αφοσίωση που εκπλήσσει ακόμη και τον επίσκοπο της Ασίζης.
«Βλέπω εδώ ένα ηφαίστειο χάρης να εκρήγνυται… Δεν πιστεύω στα μάτια μου», είπε ο π. Ντομένικο Σορεντίνο. Όταν έγινε επίσκοπος πριν 20 χρόνια, η εκκλησία δίπλα από τη μητρόπολη ήταν «ξεχασμένη» από τα πλήθη που επισκέπτονταν τη μνημειώδη Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου.
►Διαβάστε επίσης: Ο «Influencer του Θεού» ετοιμάζεται για αγιοποίηση: Από το διαδίκτυο στην αιωνιότητα ο Κάρλο Ακούτις - Το άφθαρτο σώμα και τα συγκλονιστικά θαύματα
Τον τελευταίο χρόνο, πάνω από ένα εκατομμύριο προσκυνητές απέτισαν φόρο τιμής στον Ακούτις, δήλωσε ο Σορεντίνο, προσελκυόμενοι από «τον χαμογελαστό τρόπο που ζούσε την πίστη του».
Η χαρούμενη εικόνα του εφήβου, συνήθως με κόκκινη πόλο μπλούζα και σακίδιο στην πλάτη, είναι πλέον τόσο δημοφιλής στα καταστήματα με αναμνηστικά της Ασίζης όσο και του Φραγκίσκου με το καφέ ράσο του.
Η ιδιοκτήτρια ενός καταστήματος, η Σίλβια Μπαλντούτσι, πήρε μια αγιογραφία ευλογημένη από το προσκύνημα και την έχει κολλημένη στο ταμείο της.
«Ήμουν πραγματικά περίεργη για αυτόν τον νέο άγιο που προσελκύει τους νέους», είπε.
Τόσο η εκκλησία όσο και η οικογένειά του περιγράφουν τον Ακούτις ως έναν εξαιρετικά ευλαβή αλλά κατά τα άλλα κανονικό Ιταλό έφηβο, ο οποίος — μετά τον πρόωρο θάνατό του — επιτελεί θαύματα προσελκύοντας νέους στην πίστη σε μια εποχή που οι περισσότεροι συνομήλικοί του εγκαταλείπουν τη θρησκεία.
«Ο Κάρλο δεν ήταν εξωγήινος, ήταν ένα φυσιολογικό άτομο. Αλλά όταν μια ζωή φωτίζεται από το φως του Χριστού, γίνεται εξαιρετική», είπε η μητέρα του, Αντονία Σαλτζάνο Ακούτις.
«Προσευχόμαστε στους αγίους — και τελικά, τι έκαναν οι άγιοι; Άνοιξαν τις πόρτες της ζωής τους στον Χριστό».
Παραθέτει μια από τις αγαπημένες φράσεις του γιου της: «Όλοι γεννιούνται πρωτότυπα, αλλά πολλοί πεθαίνουν φωτοαντίγραφα».
«Ο άγιος είναι εκείνος που δεν πέθανε ως φωτοαντίγραφο, αλλά πραγματοποίησε το σχέδιο αγιοσύνης που ο Θεός έχει ετοιμάσει για καθέναν μας», εξηγεί.
Η ίδια δεν ήταν πιστή καθολική όταν τον γέννησε. Ο γιος της αστειευόταν με τον σύζυγό της ότι ο Κάρλο ήταν «ένα μικρό Βούδας» εξαιτίας της ανιδιοτέλειας, της προσοχής προς τους άλλους και της χαρούμενης υπακοής του.
Από μικρός, ο Κάρλο ήθελε να μπαίνει σε κάθε εκκλησία για να «πει ένα γεια» στον Ιησού και στη Μαρία. Αργότερα, πήγαινε καθημερινά στη λειτουργία, προσευχόταν το ροζάριο και λάτρευε το Σώμα και Αίμα του Χριστού — ενώ παράλληλα έκανε αστεία με τους φίλους του που ενδιαφέρονταν περισσότερο για τα κλαμπ και τα τσιγάρα.
«Ήταν ένας τρόπος να κρύψει την πίστη του, γιατί ήξερε ότι οι φίλοι του δεν θα καταλάβαιναν», λέει η μητέρα του. «Αλλά ο Κάρλο ήταν μάρτυρας — σιωπηλός μάρτυρας μέσα από τη φιλία, τη γενναιοδωρία, βοηθώντας τους συμμαθητές του, υπερασπιζόμενος όσους δέχονταν bullying».
Ο Ακούτις βοηθούσε συχνά αστέγους και δεν τον ενδιέφεραν τα υλικά αγαθά — παρότι μεγάλωσε στο Μιλάνο, μια από τις πιο πλούσιες πόλεις της Ευρώπης. Ζήτησε από τους γονείς του να δωρίσουν τα χρήματα που θα ξόδευαν για δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, και προτίμησε να διδάσκει κατηχητικό στην ενορία του αντί να πηγαίνει σκι σε πολυτελή θέρετρα.
Αυτός ο ασκητικός τρόπος ζωής παραλληλίζεται με τον Άγιο Φραγκίσκο, λέει ο π. Έντσο Φορτουνάτο, επικεφαλής της παπικής επιτροπής για την Παγκόσμια Ημέρα των Παιδιών:
«Ο Φραγκίσκος άφηνε τις εκκλησίες και πήγαινε στις πλατείες να κηρύξει. Ο Κάρλο, προφητικά, κατάλαβε ότι σήμερα οι πλατείες είναι online — στο Διαδίκτυο. Εκεί είναι οι νέοι, εκεί είναι οι άνθρωποι. Εκεί ζει και μεταφέρει το Ευαγγέλιο. Γι' αυτό και θα γίνει ο προστάτης του Web, του Internet και των social media.»
Ειδικά αφιερωμένος στη Θεία Ευχαριστία, ο Κάρλο δημιούργησε μια online έκθεση με θαύματα όπου άρτος και οίνος μετατράπηκαν σε σάρκα και αίμα. Η έκθεση αυτή έχει χρησιμοποιηθεί σε χιλιάδες ενορίες παγκοσμίως, αναφέρει η μητέρα του.
Για εκείνη, το ότι έγινε «γέφυρα προς τον Ιησού», ακόμη και κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του, χωρίς παράπονα, με βεβαιότητα για την αιώνια ζωή, είναι το πιο σημαντικό κληροδότημα.
Για να αγιοποιηθεί κάποιος, όμως, απαιτούνται τεκμηριωμένα θαύματα. Ένα από τα θαύματα του Ακούτις ήταν η ίαση μιας Κοσταρικανής φοιτήτριας στην Ιταλία μετά από προσευχή της μητέρας της σε αυτόν, λέει ο Σορεντίνο.
Η Σαμπίνα Φαλτσέτα επισκέπτεται συχνά το προσκύνημα του Ακούτις από την κοντινή Περούτζια, μαζί με άλλες μητέρες για να προσευχηθούν για τα παιδιά τους.
«Ο Κάρλο Ακούτις μάς δίνει γαλήνη», είπε. «Πάνω απ’ όλα, μας δίνει τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι καλός Πατέρας. Και δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι παραπάνω.»
Έξω από το ιερό, μια ομάδα για το Μυστήριο του Χρίσματος από τη Λίμνη Γκάραντε προσευχόταν γύρω από μια χάρτινη φιγούρα του Ακούτις, με τζιν και σακίδιο, δίπλα σε μια τεραστίων διαστάσεων Δισκάριο.
Η κατηχήτρια Βερόνικα Αβραάμ, που διδάσκει για τον Άγιο Φραγκίσκο και τον Ακούτις, εστιάζει στη φιλανθρωπία του εφήβου και στη συνήθειά του να μιλά σε όποιον ένιωθε μόνος — «γιατί ακόμη κι ένα “γεια” είναι σημαντικό για κάποιον που είναι μόνος».
Ο γιος της, ο Μάριο Τζιράρντι, 13 ετών, λέει πως εντυπωσιάστηκε περισσότερο από το γεγονός ότι ο Ακούτις — μόλις λίγα χρόνια μεγαλύτερός του — «μιλούσε σε όλους, δεν άφηνε τίποτα να τον ενοχλήσει και βοηθούσε τον καθένα».
Δεν σκέφτεται να γίνει ιερέας, αλλά πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία και σκοπεύει να «κρατήσει αυτή τη στάση» — ίσως και να πηγαίνει καθημερινά.
Τον ρωτούν: Θα ήθελες να γίνεις άγιος;
«Ε, ας ελπίσουμε! Ναι, έτσι; Ποτέ μην λες ποτέ — ποιος ξέρει;» λέει γελώντας
