*Συνέντευξη στον Απόστολο Αποστόλου
Ο Grégory Roose (Γκρέγκορι Ρόουζ), συγγραφέας και μαχητικός πολιτικός, γεννήθηκε στη Λιλ στις 30 Ιουνίου 1976. Έχει αρθρογραφήσει σε πολλά έντυπα, ειδικά στο περιοδικό “Furia”. Έχει διακριθεί με πολλά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου και του βραβείου Gérard de Nerval.
Ιδρυτής του ιστότοπου “Επανενημέρωση”, έχει δημοσιεύει συνεντεύξεις με προσωπικότητες και συντάκτες με τη μορφή βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα, μεταξύ των οποίων Renaud Camus, Stéphane Ravier, Alice Cordier, Stanislas Rigault, Jean-Messiha, Laurent Alexandre, Daniel Conversano, Robert Ménard και πολλών άλλων. Υπήρξε μέλος του Εθνικού Μετώπου διαφωνώντας με τη νέα πολιτική και ιδεολογική γραμμή του RN, αποχώρησε για προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους όπως ανέφερε. Έχει προτείνει τη θέση του Μεγάλου Επαναπατρισμού, ως αντίδοτο στη Μεγάλη Αντικατάσταση. Πρόκειται για μια άποψη χωρίς βία και ανέπτυξε αυτήν την ιδέα σε πολλά άρθρα, αρχικά στο βιβλίο του με τίτλο
“Απαγορεύονται οι σκέψεις” και στη συνέχεια στο “Journal d'un Remplacé” (2021). Ο συγγραφέας καταθέτει τις σκέψεις του για τις εξελίξεις, λίγο-πολύ ορατές και αντιληπτές, που απειλούν αυτό που είμαστε ως λαοί και ως άτομα.
Υπάρχουν δύο τάξεις θα μας πει: Η τάξη της Μεγάλης Αντικατάστασης ή αλλιώς η αλλαγή των ανθρώπων, και η τάξη της Μικρής Αντικατάστασης ή αλλιώς η αλλαγή παραδείγματος, η δεύτερη τροφοδοτεί την πρώτη, η πρώτη δικαιολογεί τη δεύτερη. Είμαστε σκλάβοι του συγκεκριμένου συστήματος, συνειδητοί ή ασυνείδητοι, δουλοπρεπείς ή επαναστάτες. Ο Grégory Roose προσφέρει προβληματισμούς κάνοντας προτάσεις για δράσεις για το πώς θα αντιταχθούμε στις Μεγάλες και Μικρές Αντικαταστάσεις, σε εκείνες δηλαδή τις τρομερές απειλές που βαραίνουν τον αιώνα μας. Τον Μάρτιο του 2024 θα προτείνει τον όρο «Απο-Θιβετοποίηση» και περιγράψει τη μεθοδική και οργανωμένη διαδικασία μεγάλης αντικατάστασης της θιβετιανής ταυτότητας από την κινεζική εξουσία. Τονίζοντας ότι η «Απο-Θιβετοποίηση μπορεί να οριστεί ως πολιτική που στοχεύει στην πρόκληση αναγκαστικής κινεζικής πολιτιστικής αφομοίωσης στο Θιβέτ και αφομοίωσης του πολιτιστικού στοιχείου του Θιβέτ υπέρ του κινεζικού πολιτισμού με καταναγκαστικά δημογραφικά μέτρα».
Σε αυτές τις εκλογές της Γαλλίας υπήρξε μια «Συμμαχία της ατιμίας», όπως υποστήριξε ο Τζορντάν Μπαρντελά, ένας συνασπισμός κομμάτων για τη «διατήρηση της εξουσίας ενάντια στη θέληση του λαού», όπως τόνισε, καταγγέλλοντας παράλληλα τις αποχωρήσεις των υποψηφίων για την εμφάνιση ενός πιθανού ρεπουμπλικανικού μετώπου. Κρίνετε ότι υπάρχει η πιθανότητα το 2025 να έχουμε ξανά εκλογές στη Γαλλία;
«Αυτό είναι πολύ πιθανό, εκτός και αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καταφέρει να σχηματίσει μια σταθερή κυβέρνηση, κάτι που δεν είναι εύκολο, καθώς καμία πολιτική ομάδα δεν έχει λάβει την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση και την εγγύηση της πολιτικής σταθερότητας. Ο Εμανουέλ Μακρόν επέλεξε το διαίρει και βασίλευε, γιατί ακόμα κι αν έβγαινε πολιτικά αποδυναμωμένος από τις ευρωεκλογές, τίποτα δεν τον υποχρέωνε να διαλύσει την εθνοσυνέλευση όπου είχε την πλειοψηφία. Έκανε αυτήν την επιλογή για να κατακερματίσει τη Συνέλευση, χρησιμοποιώντας τους θεσμούς της Πέμπτης Δημοκρατίας προς όφελός του, επειδή οι γαλλικές εκλογές είναι, θα λέγαμε, νοθευμένες, επιτρέποντας στα κόμματα που χάνουν στον πρώτο γύρο των εκλογών να συγκρουστούν με το νικητήριο κόμμα στον δεύτερο γύρο. Αυτή η συμμαχία των ηττημένων είναι που εμπόδισε το RΝ (Εθνική Συσπείρωση) να αποκτήσει την απόλυτη πλειοψηφία, προς την οποία κατευθυνόταν, και θα επέτρεπε σε πολιτικές ομάδες που συγκέντρωσαν το 5% των ψήφων να είναι μέρος μιας κυβέρνησης συμμαχίας. Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ένας καλός στρατηγός, αλλά είναι ένας καταστροφικός ηγέτης για τον γαλλικό λαό».
Μήπως πρέπει το κόμμα RN να αλλάξει κατεύθυνση ή ηγεσία; Δεδομένου ότι η Μαρίν Λεπέν έχει πιστωθεί ένα όνομα με γκρίζες πλευρές, εκείνο του πατέρα της.
«Διαδεχόμενη τον πατέρα της, Ζαν-Μαρί Λεπέν, η Μαρίν Λεπέν δεν έπαψε ποτέ να θέλει να ομαλοποιήσει το κόμμα της, φτάνοντας στο σημείο να αποκηρύξει πολλά από τα θεμελιώδη που είχε οικοδομήσει ο πατέρας της. Το RN έχει ήδη αρχίσει μια αλλαγή κατεύθυνσης, μετακινούμενο από την άκρα δεξιά προς την κεντροαριστερά. Μόνο το ζήτημα της μετανάστευσης, για το οποίο το RN βέβαια έχει αλλάξει πολιτική, αυτό είδαμε καθ' όλη τη διάρκεια της εκστρατείας στην πορεία του, σχετικά με σημαντικά μέτρα για τον περιορισμό της εξωευρωπαϊκής μετανάστευσης, ωστόσο ακόμη και τώρα τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ταξινομούν το RN ως ακροδεξιό. Το θεμελιώδες πρόβλημα δεν είναι τόσο η τοποθέτηση της Μαρίν Λεπέν στη γαλλική πολιτική σκηνή ή το επώνυμό της που κουβαλά σαν μια κληρονομιά που χρησιμοποιούν με χαρά τα Μέσα Ενημέρωσης, το πρόβλημα είναι ότι η Γαλλία ζει μια μεταδημοκρατία, της οποίας ο στόχος είναι να δημιουργήσει μια μικρή συναινέσει πλειοψηφία μέσω της περιθωριοποίησης των πολυάριθμων ανθεκτικών μειονοτήτων, ιδίως με την πίεση από τα Μέσα Ενημέρωσης και το “ρεπουμπλικανικό μέτωπο”. Επομένως, εναπόκειται στον γαλλικό λαό να αναλάβει τις ευθύνες του, ανοίγοντας επιτέλους τα μάτια του και ψηφίζοντας ένα κόμμα που μπορεί να επιλύσει καλύτερα τα προβλήματα του λαού μας, που απειλείται με εξαφάνιση μεσοπρόθεσμα».
Μήπως τελικά η ήττα του RN προέρχεται από το γεγονός ότι οι Γάλλοι πολίτες πιστεύουν ότι ο συνταγματικός πατριωτισμός συνιστά φασισμό;
«Πράγματι, επειδή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι πολιτικοί αντίπαλοι του RN παίζουν αυτήν την ευαίσθητη χορδή, χρησιμοποιώντας και καταχρώντας ψέματα και ταυτισμούς. Αλλά η αιτία μου φαίνεται πιο βαθιά. Για σχεδόν σαράντα χρόνια, οι Γάλλοι υπέφεραν από ένα αίσθημα υποβάθμισης σε όλα τα μέτωπα: εκείνο της αγοραστικής δύναμης, της αποβιομηχάνισης, της απο-κουλτούρας, της τυποποίησης σε όλες τις κλίμακες, εξαφανίζοντας σιγά-σιγά τις παραδόσεις μας, τα έθιμά μας. Οι Γάλλοι έχουν μια αρκετά άνιση πολιτική κουλτούρα, έτσι είναι περισσότερο διατεθειμένοι να ψηφίζουν, σύμφωνα με την αμεσότητα ενός συναισθήματος (για παράδειγμα μια αντιφασιστική ιστορία που επιβάλλεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, από κάποια ομιλία ή μια εντυπωσιακή πρόταση από έναν υποψήφιο, ο οποίος καταθέτει προτάσεις που καλύπτουν πρόσκαιρες ή πρωταρχικές τους ανάγκες), παρά να ψηφίζουν σύμφωνα μ’ ένα ισορροπημένο πρόγραμμα. Οι άνθρωποι δεν ψηφίζουν πλέον στη βάση προγραμμάτων, αλλά με βάση τις κομματικές ταμπέλες που φορούν οι υποψήφιοι, οι οποίοι συχνά είναι εντελώς άγνωστοι, και οι ιδέες τους εντελώς αποπροσανατολιστικές».
Μετά τα εκλογικά αποτελέσματα στη Γαλλία, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Γαλλία παραμένει χωρίς κυβέρνηση. Ο Εμανουέλ Μακρόν έχει βυθίσει τη Γαλλία «σε ένα τέλμα», δήλωσε ο αντιπρόεδρος του RN Σεμπαστιέν Σενού. Το NFP (Νέο Λαϊκό Μέτωπο), το “μέτωπο” της Αριστεράς, έχει συμπεριφορές και πολιτικές επιλογές που είναι ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Ο Ραφαέλ Γκλυκσμάν της Κεντροαριστεράς λέει σχεδόν το αντίθετο από αυτό που λέει ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν του Αριστερού Κόμματος.
«Αυτό φαίνεται να θέλει ο Εμανουέλ Μακρόν! Πολλοί Γάλλοι δεν μπορούν πλέον να ανεχθούν αυτήν την άρνηση της δημοκρατίας, αλλά δε δείχνουν επίσης διατεθειμένοι να ψηφίσουν ένα κόμμα που προτείνει την αποκατάσταση της τάξης στη Γαλλία, όπως κάνει το κόμμα (Ανακατάληψη) Reconquête! του Ερίκ Ζεμούρ ή το RN της Μαρίν Λεπέν. Αλλά τι να σκεφτεί κανείς, όταν υπάρχουν τα μυστικά δείπνα μεταξύ του RN (Λεπέν) και των ανθρώπων του Μακρόν (εκείνοι που αποκαλούνται Macronie), όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα στον Τύπο, δείπνα τα οποία προκαλούν την αντίδραση των ψηφοφόρων, ορισμένοι από τους οποίους αναρωτιούνται αν η Μαρίν Λεπέν δεν παίζει τον ρόλο του αλουμινόχαρτου εδώ και χρόνια; Δηλαδή τον ρόλο των Macronie, επιτρέποντας έτσι κάθε φορά τη νίκη τους; Στο μεταξύ, η Γαλλία δεν κυβερνάται και κινδυνεύει να παραμείνει ακυβέρνητη για πολλούς μήνες».