Ο καθηγητής Franco Cardini αποτελεί τον σπουδαιότερο μεσαιωνολόγο καθηγητή της Ευρώπης μετά τον αείμνηστο Ζακ Λε Γκοφ. Καθηγητής στη Φλωρεντία, στο Μπάρι, διευθυντής Σπουδών (Director d'études) στην École des Hautes Études en Sciences Sociales στο Παρίσι, μέλος του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και κατ’ επανάληψη επισκέπτης καθηγητής, στο Χάρβαρντ, αλλά και επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.
Επίσης, είναι καθηγητής στο Ινστιτούτο Scienze Umane e Sociali, το οποίο είναι προσαρτημένο της Scuola Normale Superiore της Πίζας και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ανώτατης Σχολής Ιστορικών Σπουδών του Αγίου Μαρίνου. Του έχουν απονεμηθεί πολλά βραβεία για τη συμβολή του στα γράμματα και την επιστήμη της Ιστορίας. Πολυγραφότατος, με 150 έργα και πλέον.
* Καθηγητά Franco Cardini, ποιο είναι το μέλλον της Δύσης; Τι θα συμβεί μετά τις προεδρικές εκλογές του 2024 στις ΗΠΑ; Θα αυξήσουν οι ΗΠΑ τη στρατιωτική επιθετικότητα κατά της Κίνας και της Ρωσίας; Ή θα βρουν έναν κατευνασμό που θα εγγυάται τα αντίστοιχα συμφέροντά τους; Εξάλλου, κατ’ ουσία κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν αφορά την Ευρώπη όσον αφορά στη λήψη αποφάσεων, γιατί η Ευρώπη παραμένει εκτός. Ξέρουμε ότι η Ευρώπη αποτελεί ήδη έναν πολιτικό νάνο και δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση, έτσι ώστε να γίνεται κάθε φορά ένα παρακολούθημα των παγκόσμιων εξελίξεων. Και το θεμελιώδες σημείο είναι το εξής: πόσο καιρό εμείς οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουμε να απαρνιόμαστε οποιοδήποτε πολιτικό βάρος, αναθέτοντας την εξωτερική μας πολιτική και τη στρατηγική μας στο πρόσωπο που θα καθίσει στον Λευκό Οίκο;
«Αντικειμενικά ζούμε σε μια περίοδο εποχικής αλλαγής, η οποία ξεκίνησε εκεί κοντά το 1998, το έτος κατά το οποίο μια ομάδα νεοσυντηρητικών των ΗΠΑ έστειλε στον πρόεδρο Κλίντον ένα σημείωμα που ονομάζεται PNAC (Project for a New American Center), στόχος του οποίου ήταν η επανεκκίνηση και η επιβεβαίωση της ηγεμονία των ΗΠΑ στον κόσμο και κορυφώθηκε με τη στοχαστική απάντηση της νέας παγκόσμιας υπερδύναμης, της Κίνας, όταν, το 2013, ο πρόεδρος Xi Jinping ξεκίνησε το γενικό έργο για τον “Νέο Δρόμο του Μεταξιού”, γνωστό ως “Ένας δρόμος, Μία ζώνη”, όπου αποτελεί την έκφραση μιας οργανικής άποψης για τον επαναπροσδιορισμό των παγκόσμιων εμπορικών οδών που βασίζεται σε δύο αρχές: Πρώτον, την παρατήρηση ότι η εποχή της παγκόσμιας ηγεμονίας, μιας μόνο χώρας έχει τελειώσει και ότι είναι απαραίτητο να επιτευχθεί μια “διακυβέρνηση”. Και αυτό γιατί ο κόσμος βασίζεται σε μια πολυμερή προσέγγιση που θα αντικαταστήσει το γερασμένο πλέον σύστημα κυριαρχίας των “διεθνών λόμπι”, που έχουν τοποθετήσει τον “αμερικανικό χωροφύλακα” της πολιτικής και στρατιωτικής εγγύησης ως απόλυτη εξουσία στον κόσμο. Όμως δεύτερον, τα οικονομικά, χρηματοπιστωτικά και τεχνολογικά περιβάλλοντα που κατευθύνουν την αμερικανική κοινωνία και τις διεθνείς εταιρείες που συνδέονται με αυτές δεν είναι ακόμη ώριμα να δεχτούν τη νέα κατάσταση και δε σκοπεύουν να χάσουν τη δύναμή τους.
«Με άλλα λόγια, οι προοπτικές ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, αν υποθέσουμε ότι δεν έχει ήδη ξεκινήσει, είναι πολύ μεγάλες. Ωστόσο, αυτό το θέμα θα το δούμε τον προσεχή Νοέμβριο μετά το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες»
Αυτός είναι ο λόγος που εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια ακολουθούν μια πολιτική επέκτασης και εκφοβισμού, χρησιμοποιώντας το στρατιωτικό- διπλωματικό- πολιτικό όργανό τους, το ΝΑΤΟ, το οποίο κινείται αμείλικτα προς τα ανατολικά του σύνορα. Δηλαδή τη “γραμμή πυρός” του, προς αυτό που οι γεωπολιτικοί αποκαλούν “Εστία του κόσμου”, τον ευρασιατικό χώρο. Άμεσος στόχος αυτής της πολιτικής ήταν η Ρωσική Ομοσπονδία, η οποία από το 2008 δέχτηκε πιέσεις και είχε κύρια κεφάλαια στη γεωργιανή “πορτοκαλί επανάσταση” του 2008 και στην ουκρανική το 2014, που συνδέονταν με την κατοχή της Κριμαίας από τη Ρωσία.
Ξεκίνησαν έτσι την έναρξη ενός πολέμου, με πρώτο θύμα το Ντονμπάς (ακόμα όμως κι αν η δυτική προπαγάνδα μιλάει για πόλεμο που εξαπέλυσε το 2022 η ίδια η Ρωσία, ξεχνά όμως εσκεμμένα ότι ήταν εκείνη - η Ρωσία - η οποία προσπαθούσε να τον περιορίσει οκτώ χρόνια νωρίτερα)».
* Και με την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση;
«Το άνοιγμα ενός νέου μετώπου πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης το 2023 με το βάρβαρο επεισόδιο της 7ης Οκτωβρίου 2023 στη Λωρίδα της Γάζας και τη μονομερή, πολύ βαριά απάντηση της ισραηλινής κυβέρνησης του Νετανιάχου, έχει πλέον καθορίσει και μια επέκταση της Εγγύς Ανατολής ενός πολεμικού θεάτρου στην περιοχή Συρίας-Λιβάνου, με κίνδυνο διεύρυνσης που θα μπορούσε να αναπτυχθεί και να συνδεθεί με το ρωσο-δυτικό θέατρο πολέμου και τη συμμετοχή χωρών όπως της Τουρκίας και του Ιράν. Προσθέστε σε αυτό και τις ζυμώσεις της αφρικανικής ηπείρου, που στη δυτική της περιοχή έχει επιτέλους αφυπνιστεί, απαιτώντας το τέλος του μετα-αποικιακού-νεοαποικιακού πειράματος που διεξήγαγε μέχρι πριν από λίγους μήνες η Γαλλία. Επίσης, η έκφραση της ανάγκης για μια νέα παγκόσμια ισορροπία και η δημιουργία της συμφωνίας που ξεκίνησε από τη διάσκεψη της Σαγκάης και της νέας οργάνωσης των BRICS (συμφωνία Βραζιλίας- Ρωσίας- Ινδίας- Κίνας- Νότιας Αφρικής), στην οποία συμμετέχουν επίσης η Σαουδική Αραβία και το Ιράν, όπου όλη αυτή η προσπάθεια μελλοντικά μπορεί να γίνει ένας σοβαρός αντίπαλος του ΝΑΤΟ σε στρατιωτικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, οι προοπτικές ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, αν υποθέσουμε ότι δεν έχει ήδη ξεκινήσει, είναι πολύ μεγάλες. Ωστόσο, αυτό το θέμα θα το δούμε τον προσεχή Νοέμβριο, μετά το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες».
«Να πάρουμε ξανά τα ηνία στα χέρια μας: «Η “δημοκρατία” τον τελευταίο ενάμιση περίπου αιώνα είναι παλιά, φθαρμένη, ανεπαρκής»
* Σήμερα, αγαπητέ καθηγητά, βλέπουμε μια αλλαγή στην άρχουσα τάξη και μια διαδοχή κυβερνήσεων με “τεχνικούς” υπουργούς, και ακόμη βλέπουμε αρχηγούς κυβέρνησης που δεν έχουν νομιμοποιηθεί προηγουμένως από εκλογική διαβούλευση. Ποιο είναι το μέλλον της Δυτικής Δημοκρατίας; Πολλοί μιλούν ότι ζούμε σε ηλεκτρονική δημοκρατία, αλλά το ερώτημα είναι, η τεχνολογία ενδέχεται να εκφυλίσει τη Δημοκρατία σε μια μορφή ηλεκτρονικού ολοκληρωτισμού ή μπορεί να την ευνοήσει; Ποια είναι η γνώμη σας;
«Εκείνο που πρέπει να ειπωθεί σχετικά με την πολιτική “τάση” σήμερα όσον αφορά το δημοκρατικό-κοινοβουλευτικό σύστημα και μάλιστα σε επίσημο επίπεδο δηλαδή, εκείνο το οποίο επικρατεί παγκοσμίως είναι ότι υπάρχει μια πολύ αβέβαιη κατάσταση. Σημειώνουμε την κούραση που υπογραμμίζεται από την επίμονη και εκτεταμένη επανάληψη επεισοδίων διαφθοράς, κακής πρακτικής, τεχνικής ανεπάρκειας, ηθικής αναξιότητας, προβλήματα τα οποία είναι ολοένα και πιο παρόντα σε όλες τις χώρες του πλανήτη και που δε συνοδεύονται από μια προοδευτική μείωση, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις πολλών χωρών να δυσφημίζονται ολοένα και περισσότερο, ενώ νέες μορφές διακυβέρνησης να προωθούνται μέσω διορισμών, από υψηλά κέντρα με τη μορφή “τεχνικών κυβερνήσεων”. Με άλλα λόγια, η “δημοκρατία”, όπως έχει καθιερωθεί τον τελευταίο ενάμιση περίπου αιώνα, είναι παλιά, φθαρμένη, ανεπαρκής και στερείται συναίνεσης εκ μέρους των κυβερνώμενων. Έτσι ώστε νέες μορφές διακυβέρνησης ολοένα και πιο ολιγαρχικού χαρακτήρα να δημιουργούνται και να αλλάζουν το πολιτικό πρόσωπο του πλανήτη. Αυτή η αλλαγή είναι ήδη σε εξέλιξη, αλλά δεν την έχουν προσέξει ακόμη όλοι. Είναι απαραίτητο όμως αυτό να κατανοηθεί απ’ όλους το συντομότερο δυνατό, ώστε να γίνουμε πρωταγωνιστές του μέλλοντός μας και να πάρουμε ξανά τα ηνία στα χέρια μας».