Αρχικά η Ντίνα Μανγδαλιανίδη είπε: «Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν έγινε το ατύχημα είναι πώς θα ζήσουν οι γονείς μου με αυτό; Και τρόμαξα. Κάποια στιγμή είχα διαλυθεί και δεν πονούσα καν. Ήθελα να βγω. Είναι τα ένστικτα της επιβίωσης. Σε κάποιους μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση, να μην καούμε από χημικά εγκαύματα. Άρχισα να σέρνομαι και βγήκα από μία χαραμάδα με το σχεδόν κομμένο πόδι μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χτυπήσω ακόμα περισσότερο. Βγήκε το κόκκαλο από το πόδι μου, είχα κατάγματα στον αυχένα».
Και πρόσθεσε: «Δεν σώθηκαν οι διπλανοί μου και θυμάμαι ότι έξω από το βαγόνι άκουγα φωνές που αργοσβήνουν, ήταν άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί. Δεν θυμάμαι τι έλεγαν, ούρλιαζαν και σιγά σιγά έσβηναν».
