Μισός αιώνας ιστορίας συμπληρώθηκε σήμερα Παρασκευή από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της Επταετίας των Συνταγματαρχών, της Δικτατορίας δηλαδή στην Ελλάδα. Πενήντα χρόνια μετά, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου παραμένουν ζωντανά στις μνήμες όχι μόνο όσων με τον τρόπο τους τα βίωσαν, αλλά και όσων εμπνεύστηκαν από μια χούφτα νέων που όρθωσε το ανάστημά της ζητώντας ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973 με την κατάληψη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, από φοιτητές και σπουδαστές, και έλαβε διαστάσεις αντιδικτατορικής εξέγερση στην οποία ενσωματώθηκαν πολίτες, εργάτες, και αγρότες, η οποία κατεστάλη το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, όταν το άρμα μάχης εισήλθε στο χώρο του Πολυτεχνείου.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια μαζική εκδήλωση λαϊκής αντίθεσης απέναντι στη στρατιωτική δικτατορία.
Μια χούφτα φοιτητές του Πολυτεχνείου μέσα σε τέσσερις μέρες, με τη φωνή τους, την ορμή τους, την άγνοια κινδύνου ίσως... σίγουρα όμως το πάθος τους για ελευθερία κατάφεραν μέσα σε τέσσερις μέρες όσα ένας ολόκληρος λαός ψέλλιζε κατά της Χούντας επτά ολόκληρα χρόνια.
Το σύνθημα «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» έγινε συνώνυμο της αντίστασης και της πίστης ότι η νεολαία μπροστά μπορεί να δείξει ή μπορεί και να ανοίξει το δρόμο.
Πενήντα χρόνια μετά η εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμένει ζωντανή. Η εικόνα του τανκ να ρίχνει την πόρτα και την ίδια ώρα οι φοιτητές να παραμένουν εκεί για να υπερασπιστούν τον σκοπό τους δείχνει να μοιάζει ως μια από τις πιο δυνατές της σύγχρονης ιστορίας.
Όσα ακολούθησαν της εξέγερσης και θάφτηκαν σε υπόγεια και χώρους απομόνωσης σήμερα μοιάζουν με περιγραφές μιας οδυνηρής πραγματικότητας. Όπως αυτής που έζησε επί πέντε μήνες μέσα στην ασφάλεια η Νάντια Βαλαβάνη.
Μήνες, μέρες και ώρες βασανιστηρίων όπως λέει, που δεν θα σβήσουν από τη μνήμη της.
Ο Στέλιος Ορφανός πιάστηκε τον Μάρτιο του 1974, βασανίστηκε και φυλακίστηκε μέχρι τον Ιούλιο που κατέρρευσε η Χούντα.
Ίδια η αγωνία και για το Μανώλη Κυριάκη, φοιτητή της Βιομηχανικής που τα ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη προσπάθησε να κρυφτεί.
Στην άλλη ανάγνωση των γεγονότων, η Ελευθερία Σημιτοπούλου, 10 ετών τότε, θυμάται το τανκ να περνάει από το σχολείο της απέναντι στο πεντάγωνο.
Οι μνήμες του Πολυτεχνείου ξεπηδούν κάθε φορά που ο Νοέμβρης προβάλλει στο ημερολόγιο. Η σύγχρονη πολιτική ιστορία είχε μια γενναία αποτύπωση σε αυτούς τους τοίχους του Πολυτεχνείου, την πόρτα που παρασύρθηκε από το τανκ και στις πλάκες που μέχρι σήμερα βρίσκονται όρθιες για να θυμίζουν τους νεκρούς.
Η 17η Νοέμβρη, ο ήχος του τανκ, τα συνθήματα των φοιτητών, τα συντροφικά βλέμματα και η λαχτάρα για την ελευθερία πότισαν μια ολόκληρη γενιά που ίσως να μην ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, σίγουρα όμως τον ήθελε λίγο ψηλότερα.
