Έφυγε από την ζωή ο Νίκος Σαργκάνης και για εμάς που μεγαλώσαμε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, έφυγε μαζί και ένα κομμάτι από εκείνες τις ανάμελες στιγμές των παιδικών μας χρόνων.
Εκείνες τις εποχές που παίζοντας μπάλα στις γειτονιές μας, βάζαμε για τέρματα δύο πέτρες ή για δοκάρια τους κορμούς δέντρων, ζούσαμε το ποδόσφαιρο διαφορετικά. Το ποδόσφαιρο της πάνω και της κάτω γειτονιάς, το ποδόσφαιρο των φίλων, που τα παιχνίδια ξεκινούσαν το πρωί και τελείωναν όταν έπεφτε ο ήλιος. Δεν ήταν βέβαια λίγες οι φορές που παίζαμε και στα σκοτάδια, καθώς πολλές φορές οι λάμπες των στύλων της ΔΕΗ που φώτιζαν τα αυτοσχέδια γηπεδάκια, ήταν σπασμένες από κάποια μπαλιά!
Τότε ήταν λοιπόν που ο καθένας δημιουργούσε τους δικούς του ήρωες, προσπαθώντας να μιμηθεί τους ποδοσφαιριστές που τότε δημιουργούσαν την δική τους ιστορία στο ποδόσφαιρο. Είτε αυτό ήταν διεθνές, είτε ελληνικό.
Ένα από τα ονόματα που κυριαρχούσε εκείνες τις δεκαετίες στις παρέες των παιδιών που έδιναν ραντεβού στις πλατείες και τους δρόμους για να παίξουν ποδόσφαιρο, ήταν ο Νίκος Σαργκάνης! Ένα όνομα, μια ιστορία!
Το όνομά του από τότε ήταν συνώνυμο με τους επίδοξους νεαρούς τερματοφύλακες. Όλοι ήθελαν να του μοιάσουν. Και πολλές φορές τα παιδιά παρομοιάζονταν με το «Φάντομ», προσπαθώντας να μιμηθούν τις αποκρούσεις του! «Μα καλά ποιος είσαι, ο Σαργκάνης» ήταν μια ατάκα που «έπαιζε» πολύ εκείνες τις εποχές, όπως βέβαια και για άλλους παίκτες που ήταν σταρ, όπως ο Σαραβάκος και ο Αναστόπουλος από την Ελλάδα αλλά και ο Μαραντόνα που ήταν «all time classic».
Τον Νίκο Σαργκάνη τον χαρακτήριζε βέβαια πέρα από τις υψηλές αγωνιστικές του επιδόσεις εκείνο το μοναδικό του χαμόγελο, που σε κέρδιζε αμέσως, το ήθος του, ο χαρακτήρας του. Σε όποια ομάδα κι αν αγωνίστηκε κράτησε πολύ υψηλό επίπεδο και ιδιαίτερα εκείνη την εποχή που οι παίκτες ακολουθούσαν το δρομολόγιο από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό ή το αντίθετο, γινόταν εύκολα πρόσωπα «non grata».
Για τον Σαργκάνη ουδέποτε συνέβη αυτό ήταν ένας κύριος σε όλα του.
Μην ξεχνάμε βέβαια ότι ήταν και από τους πρώτους που ασχολήθηκε με το παιδικό ποδόσφαιρο και την ανάδειξη ταλέντων, διοργανώνοντας και τουρνουά εδώ στο Ηράκλειο.
Θα κλείσουμε με τα όσα συγκινητικά έγραψε χθες λίγες ώρες μετά το θάνατό του η κόρη του, η Μιρέλλα Σαργκάνη. Γιατί πέρα από ένας σπουδαίος τερματοφύλακας, ο Σαργκάνης ήταν και ένας σπουδαίος πατέρας…
«Μπαμπά μου! Ήρωα μου! Ούτε στιγμή δεν παραιτήθηκες, ούτε λεπτό δεν επιβεβαίωσες τις προγνώσεις. Τους πάτησες όλους κάτω, τους ξεγέλασες όλους και πόσες φορές!! Μα τι μπάλα έπαιξες θηρίο μου, τον καλύτερο σου αγώνα έδωσες τις τελευταίες μέρες. Αναμφισβήτητα ήταν το ματς της ζωής σου. "Συμβαίνει όμως.." όπως έλεγες κι εσύ "..ένα γκολ μπορεί να φέρει τούμπα τον αγώνα". Ήσουν γίγαντας μέχρι το 92’…αλλά κι οι γίγαντες πρέπει κάποια στιγμή να ξεκουράζονται. Πέτα ψηλά τώρα Φάντομ μου, ελεύθερος όπως μόνο εσύ ήξερες να κάνεις…»
