Μπορεί άραγε ένα αποτέλεσμα αγώνα και μάλιστα σε πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που αφορά παιδιά, της τάξεως του 13-0, να θεωρείται ως κέρδος, να χαροποιεί κάποιους; Επιτρέψτε μου, αλλά προσωπικά μου προκαλεί θλίψη και προβληματισμό, που σχετίζεται βέβαια με τους... νικητές.
Τι σκοπιμότητα μπορεί να εξυπηρετήσει ένα τέτοιο σκορ; Νίκη είναι και το 5-0, νίκη και το 13-0. Μόνο που στην πρώτη περίπτωση αποτυπώνεται η μεγάλη υπεροχή μιας ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, και ενδεχομένως ως ένα βαθμό ο σεβασμός στον “αντίπαλο” - εφόσον η διαφορά δυναμικότητας είναι τόσο εμφανής - ενώ στη δεύτερη περίπτωση μάλλον αποτυπώνεται μια επίδειξη του “υπερ-εγώ”!
Θεωρώ λοιπόν ότι, επειδή πρωτίστως ο κάθε προπονητής θα πρέπει να είναι παιδαγωγός, θα πρέπει και να δίνει πρωτεύοντα ρόλο στη διαμόρφωση σωστών προσωπικοτήτων και δευτερευόντως καλών αθλητών. Θα πρέπει, νομίζω, να προτάσσει στα παιδιά αξίες όπως είναι ο σεβασμός, η αναγνώριση του “αντιπάλου”, η αίσθηση του μέτρου και η ταπεινότητα. Σε αυτές τις ηλικίες πλάθονται χαρακτήρες, διαμορφώνονται προσωπικότητες και συνειδήσεις... Είναι σημαντικό λοιπόν να μπορεί ένα παιδί που εξελίσσεται (και που αύριο θα είναι ενήλικας σε μια κοινωνία) να κατανοήσει ότι, όταν ο άλλος είναι αδύναμος, δεν του φερόμαστε χωρίς έλεος! Δεν προσπαθούμε να διευρύνουμε το χάσμα που μας χωρίζει, να κάνουμε επίδειξη δύναμης για να φανούμε ακόμα καλύτεροι, δυνατότεροι και σπουδαιότεροι εμείς...!
Όταν είσαι παιδαγωγός, όταν απευθύνεσαι σε παιδιά, θα πρέπει πάνω και πρώτα απ’ όλα να διδάσκεις την ευγενή άμιλλα ή αλλιώς fair play, να προτάσσεις τον σεβασμό στον “αντίπαλο” και, αν μη τι άλλο, να του αναγνωρίζεις την όποια προσπάθεια έχει καταβάλει για να βρίσκεται εκεί...
Από την άλλη, αυτό το “0” στην αντίπαλη ομάδα τι τραύμα άραγε μπορεί να προκαλέσει; Όταν εκμηδενίζεται η προσπάθεια των παιδιών! Γιατί και αυτό το παιδί έχει τρέξει, έχει ιδρώσει, έχει βάλει στόχους, έχει νιώσει τη χαρά του αθλητισμού, έχει θυσιάσει πράγματα για να είναι μέλος της ομάδας, έχει ονειρευτεί... Μετά από αυτό το αποτέλεσμα είναι βέβαιο ότι θα υπάρχει απογοήτευση, θυμός, άρνηση... Ελπίζω μόνο να μην έχει καταρρακωθεί το κίνητρο για άθληση.
Εντέλει, ας μην ξεχνάμε τον πάντα επίκαιρο και εύστοχο Νίκο Καζαντζάκη: «Φτάσε όπου δεν μπορείς, παιδί μου. Μην ντραπείς αν έπαιξες καλά και έχασες, να ντραπείς αν έπαιξες κακά και κέρδισες».
