Ποια είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα σε αυτή τη ζωή που ο μοναδικός τους...ρόλος από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας είναι να ΄μας δίνουν, να μας προσφέρουν, να μας καμαρώνουν, να μας συμβουλεύουν με χαμόγελο, να μας συγχωρούν, να δέχονται τα πάντα, χωρίς να ζητάνε από εμάς τίποτα;
Μα οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας φυσικά... Με συγκίνησαν τόσο πολύ αυτά που έγραψε η Ειρήνη η Βασιλείου μετά τον χθεσινό της αγώνα για την απώλεια της γιαγιάς της που με έκαναν να σκέφτομαι όλο το βράδυ τους δικούς μου παππούδες, τις δικές μου γιαγιάδες, τα πρόσωπα που μου λείπουν τόσο πολύ! Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ακόμα και αν αυτά τα πρόσωπα είναι στον ουρανό, δεν θα μας ξεχάσουν όσο δεν τα ξεχνάμε!
Η Ειρήνη βρήκε τη δύναμη να κάνει ό, τι θα ήθελε η γιαγιά της! Να τρέξει! Και αυτό έκανε! Και διακρίθηκε γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά μια τέτοια μερα. Έπρεπε να τρέξουν και τα νέα εκεί ψηλά! Θυμάμαι τη δική μου γιαγιά να μου λέει "να σε δείχνουν μια μέρα με το δάκτυλο"...
Εύχομαι να το πετύχω, όταν έχω φτάσει εγώ στην ηλικία της. Γνωρίζοντας όμως πως όταν έχεις ανθρώπους για τους οποίους έχει γίνει ήδη αυτό στο περιβάλλον σου, στον χώρο σου, τότε έχεις τα παραδειγματα να κερδίσεις κι εσύ μια μέρα τον απόλυτο σεβασμό.
Και μη ξεχνάς Ειρήνη Βασιλείου, να είσαι σίγουρη: Στα πρώτα μέτρα θα έχεις πλέον έναν ευνοϊκό άνεμο από ψηλά, θα έχεις την ώθηση που θα έρχεται με τη σκέψη της. Και αυτη στο τέλος θα χειροκροτάει, ό, τι κι αν έχει προκύψει... Γιατί, είπαμε, οι παππούδες και οι γιαγιάδες θα έχουν πάντα μόνο αυτόν τον ρόλο...
