Ένας χρόνος πέρασε από την απώλεια του Βαγγέλη Σημαιάκη, ενός αγνού ανθρώπου που γνωρίσαμε στα γήπεδα, συνδέοντας το όνομά του με την ποδοσφαιρική εξέλιξη του γιου του, του Γιώργου Σημαιάκη ο οποίος είναι μέλος της Κ19 του ΟΦΗ.
Ταλαιπωρήθηκε για αρκετούς μήνες πριν φύγει από τη ζωή από προβλήματα υγείας αλλά πάλεψε μαζί με την οικογένειά του και όποτε πήγαινε στο γήπεδο για να βλέπει περήφανος τον γιο του, κέρδιζε μέρες ζωής. Ο Βαγγέλης Σημαιάκης ήταν η ψυχή της κερκίδας, ένας άνθρωπος που δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ, ως γονιός κι εκείνος σε μια σπουδαία φουρνιά ποδοσφαιριστών του ΟΦΗ και των Μικτών Ομάδων.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής στην μνήμη του, αναδημοσιεύουμε το συγκλονιστικό γράμμα που ανήρτησε στην προσωπική του σελίδα ο γιος του. Ο Γιώργος Σημαιάκης αναφέρθηκε στον αγαπημένο πατέρα του με λόγια που συγκινούν και συγκλονίζουν, κάνοντας τη δική του κατάθεση ψυχής…
«2 Απριλίου 2020...
Ένα ξημέρωμα εφιαλτικό, ένα ξημέρωμα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, ένα ξημέρωμα που γυρνάει ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Πέρασε ένας χρόνος και όμως τα συναισθήματα είναι το ίδιο. Μου λείπεις κάθε μέρα και πιο πολύ. Πέρασε ένας χρόνος μπαμπά. Συνέβησαν τόσα πολλά από την ημέρα που έφυγες για ένα καλύτερο μέρος και ξέρω ότι μας βλέπεις από ψηλά με ένα χαμόγελο, όπως αυτό της φωτογραφίας. Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και μου λείπεις πάρα πολύ. Αλλά στις 2 Απριλίου θα είναι μία δυσάρεστη μέρα στο ημερολόγιό μου, αλλά μία μέρα που θα θυμάμαι πόσο σπουδαίο πατέρα, πρότυπο είχα εγώ και τα αδέρφια μου.
Μικρός όταν ήμουν, κάθε φορά που με ρωτούσαν ποιον από τους 2 γονείς αγαπάω περισσότερο, η απάντηση ήταν “Αγαπάω και τους δύο το ίδιο”. Μετά από μια δεύτερη σκέψη έλεγα “Αδυναμία όμως έχω στον μπαμπά μου“. Αλλά ήσουν πάντα ο δικός μου μπαμπάς και είπαμε πως η αγάπη είναι απλή και δεν είχα άλλο δρόμο από το να σε λατρεύω όπως ακριβώς ήσουν. Εξάλλου και εσύ αγάπησες και δέχτηκες κάθε έμφαση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μου. Και σε ευχαριστώ για αυτό. Σε ευχαριστώ που ενώ δεν ήσουν από τους ανθρώπους που επιβράβευαν απλόχερα στα λόγια, τα μάτια σου βούρκωναν από περηφάνια με κάθε μου επιτυχία. Σε ευχαριστώ που ενώ ποτέ δεν εξέφρασες απογοήτευση, μου έλεγες ότι δεν έγινε και τίποτα όταν αποτύγχανα, φτάνει την επόμενη φορά να προσπαθήσουμε περισσότερο. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια σου πριν και μετά από κάθε αγώνα.
Εύχομαι να υπήρξα καλό παιδί, μπαμπά. Εύχομαι κάθε μέρα αυτά τα 17 χρόνια που με μεγάλωσες να ήσουν περήφανος για εμένα. Γιατί μπορεί να ήσουν άτυχος με την υγεία σου, αλλά η μεγαλύτερή σου τύχη ήταν πως δεν ήσουν ποτέ μόνος. Είμασταν σε όλα δίπλα σου οποιαδήποτε στιγμή!!Οι σούπερ ήρωες η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ και εμείς ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ!!! !Ο άνθρωπος, λένε, πεθαίνει μόνο όταν ξεχαστεί... Εσύ, μπαμπά μου, θα μείνεις για πάντα ζωντανός στο μυαλό και στις καρδιές όλων μας! Ζωντανός όπως είσαι στις φωτογραφίες που δημοσιεύω. Ζωντανός, χαμογελώντας με την πριγκίπισσά σου και στα μάτια σου υπάρχει μόνο αγάπη για όλους μας!
Ζωντανός όπως το γέλιο σου, που ακόμα αντηχεί στ’ αυτιά μου!
Σ’ αγαπώ μπαμπά μου...
Μου λείπεις...
Σ’ αγαπώ. Από πάντα και για πάντα. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ ΣΗΜΑΙ!!»
