Ο Χρήστος Λέλεκας (αριστερά) συνεχίζει λοιπόν στην ΑΕΚ Β΄! Πρόκειται για ένα παιδί που στο διάστημα που ήταν στη δεύτερη ομάδα του ΟΦΗ είχε αφήσει τους πάντες ικανοποιημένους και με την απόδοσή του αλλά και με τον χαρακτήρα του! Και δεν θα μπορούσε παρά να έχει αδαμάντινο χαρακτήρα, σαν γιος του Γιώργου Λέλεκα αλλά και επειδή είναι μεγαλωμένος σε μια μικρασιατική οικογένεια που όπως όλες διακρίνονται για το ήθος, την αξιοπρέπεια αλλά και την οξυδέρκεια κουβαλώντας από τους πρόγονους έναν ανυπέρβλητο πολιτισμό...
Ξεκινώντας από τον ΠΟΑ και το προσφυγικό προάστιο- όπως η ταπεινότητά μου έχει καθιερώσει από παλιά να αναφέρει το Ατσαλένιο-ο Χρήστος ζει λοιπόν το όνειρό του! Και ζει το όνειρο το τρελό που έχουν...πάνω από τα μισά παιδιά στο Ατσαλένιο που στα στενά σοκάκια του προαστίου, στην πλατεία αλλά ακόμα και γύρω από την δική του Αγιά Σοφιά παίζουν μπάλα με τις ώρες μέχρι να βγουν οι μανάδες και να φωνάξουν! Το όνειρο να κάνουν καριέρα ποδοσφαιριστή! Είχε την τιμή να φορέσει τη φανέλα του ΟΦΗ και πλέον έχει την τιμή να φοράει τον δικέφαλο στο στήθος!
Και με δεδομένο πως αισθάνεται Ατσαλενιώτης ο Χρήστος Λέλεκας ζει ένα όνειρο που είχαν πιτσιρικάδες στο ίδιο προάστιο από τα πρώτα χρόνια που βρέθηκαν στην Κρήτη και το Ηράκλειο έχοντας μπει σε μια βάρκα... και αφού είχαν γλιστρήσει από τις φλόγες της καταστροφής! Το όνειρο να παίξουν ποδόσφαιρο στην ομάδα της προσφυγιάς! Την ΑΕΚ!
Μια ΑΕΚ που για όσους δεν ξέρουν είχε ένα...κομμάτι της μισό αιώνα πριν στο Ατσαλένιο! Έτσι είχαν ονομάσει έτσι ένα...προθάλαμο του ΠΟΑ στο καφενείο του Κόκου που σύχναζε όλο το προάστιο αλλά και παρέες από τη γειτονική περιοχή του Μπεντεβή και βέναια από τον Μασταμπά! Ήταν το καφενείο του "Κόκου" με την Αθλητική Ένωση Κόκου (ανεπίσημη ομάδα από παρέα ενωσιτών) στην καρδιά του Ατσαλένιου, στη Λεωφόρο Ιωνίας. Μια ομάδα που δημιουργήθηκε από το καφενείο που σύχναζε και ο δικός μου παππούς, ο Γιώργος ο Μιμίκος..
Όνειρα γλυκά Χρήστο Λέλεκα!
