Όταν φεύγουν από τη ζωή τόσο σπουδαίοι άνθρωποι, η θλίψη διαχέεται με ασύλληπτη ταχύτητα και ένταση προκειμένου να εκφρασθεί στα μάτια όλων που τους έζησαν και τους γνώρισαν. Το ποδόσφαιρο είναι μια οικογένεια προσώπων που δένεται με την κοινωνία, πολύ περισσότερο στις προηγούμενες δεκαετίες που η επικοινωνία ήταν ασύγκριτα αυθεντικότερη.
Ο Σταύρος και ο Θαλής δεν είναι ανάμεσα μας. Πετάνε ψηλά…
Δύσκολη η μέρα για όλους μας.
Ο Σταύρος ο Πρωτογεράκης, αυτός ο παικταράς, ο εγκέφαλος της ομάδας, το λίμπερο που πρωτογνωρίσαμε στις επικές περιόδους του Ηροδότου, που θέλαμε πάντα στον ΟΦΗ, που θαυμάσαμε στον Εργοτέλη και στον Ποσειδώνα του Πολύδωρα, και μετά, ως δάσκαλο στη μεθυστική τέχνη της μπάλας, όπου έκανε τα παιδιά ταλέντα και τα ταλέντα πιο ταλαντούχα, με όλες τις δόσεις ήθους, ανθρωπιάς και εκπαιδευτικής προσφοράς, άφησε μια ακατάλυτη παρακαταθήκη. Εξαιρετικός και πονεμένος. Έχασε τη γυναίκα του και τώρα έφυγε και κείνος από την επάρατο... Λυγίζεις από την ιστορία του και μαζί ενισχύεις με δύναμη τα αποθέματα στην ψυχή σου, να συνεχίσεις.
Ο Θαλής; Καθαρή μορφή στο ποδόσφαιρο, γκολτζής σαν παίκτης, με προσωπικότητα ως προπονητής και ανεκτίμητης προσφοράς ως τεχνικός συνεργάτης και επιτελής. Άφησε τη σφραγίδα του από όποια ομάδα κι αν πέρασε. Στον ΟΦΗ λειτούργησε ως μια σταθερή αξία ταυτισμένη με τα γκολ. Αλλά δεν είναι μόνο η αγωνιστική παρουσία, είναι σύνδεσή του με την κοινωνία του Ηρακλείου, σε εποχές που οι ποδοσφαιριστές, ήταν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής ζωής, μέσα από τα περίφημα στέκια τους στην πόλη. Το στόρι με το πρώτο βραβείο Fair Play που του απονεμήθηκε με το φιλί στο Σαργκάνη, δείχνει τον χαρακτήρα και το ήθος.
-Καλό ταξίδι, παιδιά!
