Η πώληση της Νιούκαστλ στους Σαουδάραβες, μπορεί να πέρασε με χειροκροτήματα από τους φιλάθλους της, αλλά δέχθηκε και σφοδρές αντιδράσεις στην Αγγλία για πολλούς λόγους, όπως φανερώνει το καυτό άρθρο του Όλιβερ Χολτ στη «Mail» της Κυριακής αλλά και αυτό το Άλαν Σίρερ στον «Athletic».
Βασικά σημεία επίκρισης είναι, ότι:
-Η εξαγορά της Νιούκαστλ με το ποσόν των 305 εκατομμυρίων λιρών από τη Σαουδική Αραβία έδειξε μια για πάντα ότι η Premier League ενδιαφέρεται μόνο για τα χρήματα... Ακόμη και οι δολοφόνοι της είναι ευπρόσδεκτοι, αν είναι αρκετά πλούσιοι.
-Οι οπαδοί της Νιουκάστλ δεν μπορούν να κατηγορηθούν για τη χαρά τους για την εξαγορά από τη Σαουδική Αραβία, ωστόσο, η συμπεριφορά ορισμένων ραδιοτηλεοπτικών και δημοσιογράφων αηδιάζει.
-Η Νιούκαστλ μπορεί να ξεφορτώθηκε τον Μάικ Άσλεϊ, αλλά δεν πήρε πίσω τον σύλλογό της!
Το κυρίαρχο ζήτημα αιχμής και τιμής όπως γράφει στο άρθρο του ο Χολτ:
«Όταν ένας προμηθευτής προμελετημένων δολοφονιών, μαζικών εκτελέσεων, κρατικά υποστηριζόμενου μισογυνισμού και εκτεταμένης καταπίεσης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ έρχεται στη Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ με αίμα που στάζει ακόμα από ένα πριόνι για κόκκαλα, η κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου του στρώνει ένα κόκκινο χαλί και μαζεύει τις σταγόνες μαύρου χρυσού που διαρρέουν πάνω του καθώς περνάει».
Ο Πέτρος και ο Παύλος
Σχολιάζεται βέβαια ότι ο μισητός Μάικ Άσλεϊ έφυγε και είναι δύσκολο να αδικήσει κανείς τους οπαδούς της Νιούκαστλ που χαίρονται που απαλλάχθηκαν από το σκληρό μείγμα χαράς και απελπισίας που ο πρώην ιδιοκτήτης τους επέβαλε στον σύλλογο για πολύ καιρό. Ο Άσλεϊ ήταν ένας τενεκεδένιος ποδοσφαιρικός δικτάτορας που ευτελίζει ό,τι αγγίζει σε έναν σπουδαίο σύλλογο, βγάζει τα λεφτά του και φεύγει. Το παιχνίδι δεν θα θρηνήσει την αποχώρησή του.
Αλλά είναι ένα περίεργο είδος απελευθέρωσης όταν ο απελευθερωτής σου είναι ηγέτης ενός δεσποτικού καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας, διαβόητου για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μια μάλλον δυσάρεστη προτίμηση στον διαμελισμό των επικριτών του. Η μεταπήδηση από την Sports Direct στο Σαουδαραβικό Ταμείο Δημοσίων Επενδύσεων δεν είναι τόσο η ληστεία του Πέτρου για να πληρωθεί ο Παύλος όσο η ληστεία του Πέτρου για να κοπεί το χέρι του Παύλου...»
Η επίκληση της δολοφονίας Κασόγκι
Αυτό δεν αφορά τους οπαδούς του Νιούκαστλ. Ο Άλαν Σίρερ είχε δίκιο όταν είπε ότι δεν έχουν καμία σχέση με το ποιος αγόρασε τον σύλλογο και είχε επίσης δίκιο όταν είπε ότι η υποστήριξή τους δεν πρέπει να είναι τυφλή.
«'Οφείλουμε στον εαυτό μας και στον ευρύτερο κόσμο να ακούσουμε τα στοιχεία για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Σαουδική Αραβία», έγραψε στη στήλη του για την εφημερίδα The Athletic, «να μορφωθούμε και να ξέρουμε σε τι μπλέκουμε».
Το ποδόσφαιρο μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Και μπορεί να μας κάνει και υποκριτές. Μου φαίνεται ότι τα ηθικά ζητήματα δεν έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην εξαγορά της Νιούκαστλ. Θα έπρεπε να αποτελούν θεμελιώδες στοιχείο του τεστ των ιδιοκτητών και των διευθυντών. Ίσως θα έπρεπε, και ίσως ολόκληρο το σύστημα διακυβέρνησης και ιδιοκτησίας χρειάζεται μεταρρύθμιση για να αντανακλά αυτό.
Οι οπαδοί της Νιούκαστλ δεν είναι οι μόνοι στο αγγλικό ποδόσφαιρο που δεν νοιάζονται για το από πού προέρχονται τα χρήματα, αν αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πιθανότητα να τελειώσει σύντομα η μακρά ξηρασία των τροπαίων τους. Δεν τους κατηγορώ γι' αυτό. Αλλά ήταν δύσκολο να μην αισθανθώ ανατριχίλα στη θέα ορισμένων ραδιοτηλεοπτικών φορέων που υποδέχθηκαν την είδηση της πώλησης σαν να είχαν κι αυτοί χτυπήσει το τζακ ποτ, παραλαμβάνοντας ακόμη και κουτιά μπύρας ως φόρο τιμής σε ένα hashtag των οπαδών.
Λυπάμαι αν αυτό είναι μια παρεκτροπή, αλλά αυτοί ήταν οι λεγόμενοι δημοσιογράφοι που έκαναν πρόποση για την άφιξη του Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν στη Νιουκάστλ σαν να ήταν ένας ευγενής ιππότης πάνω σε ένα λευκό άτι, κάνοντας πρόποση σε έναν άνθρωπο που διέταξε την εν ψυχρώ δολοφονία του αρθρογράφου της Washington Post και αντιφρονούντα δημοσιογράφου, Τζαμάλ Κασόγκι.
«Αθλητικό πλύσιμο»
Ο MBS, όπως τον αποκαλούν οι ακόλουθοί του, έστειλε μια ομάδα εκτελεστών σε μια πρεσβεία για να δολοφονήσουν τον Κασόγκι και να τεμαχίσουν το σώμα του και να το τυλίξουν σε πλαστικές σακούλες. Οι οπαδοί μπορούν να γιορτάσουν την άφιξη των Σαουδαράβων αν θέλουν. Όταν το κάνουν οι δημοσιογράφοι, μου γυρίζει το στομάχι. Είναι απλώς μια σκέψη, αλλά λίγος σεβασμός στη μνήμη του Κασόγκι θα ήταν καλό να υπάρχει ανάμεσα στους πανηγυρισμούς για την άφιξη όλων αυτών των υπέροχων γλειφιτζουριών.
Η αλαζονεία που συνοδεύει την πώληση είναι επίσης κουραστική. Είναι τόσο αξιολύπητη όσο και προβλέψιμη. «Τι γίνεται με το γεγονός ότι η βρετανική κυβέρνηση πουλάει όπλα στους Σαουδάραβες;» Αυτό είναι ιδιαίτερα αστείο, επειδή η πώληση όπλων στους Σαουδάραβες για να βομβαρδίζουν την Υεμένη μέχρι το έδαφος είναι ένα ντροπιαστικό μέρος της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής και πάντα ήταν. Η πώληση όπλων στους Σαουδάραβες είναι λάθος. Η πώληση της Νιουκάστλ στους Σαουδάραβες είναι λάθος.
«Τι γίνεται με το γεγονός ότι γράφουμε μηνύματα στο Twitter και παραγγέλνουμε διαδρομές για το σπίτι με την Uber και οι Σαουδάραβες έχουν επενδύσεις και σε αυτά;» Αυτό είναι επίσης αστείο. Το να προσβάλλεις ανθρώπους στο Twitter και να ανεβαίνεις στο πίσω κάθισμα ενός Uber δεν κάνει τίποτα για να καθαρίσει η εικόνα ενός καταπιεστικού καθεστώτος. Το να τους επιτρέπεις να αγοράσουν έναν από τους πιο αγαπημένους μας ποδοσφαιρικούς συλλόγους και να τον χρησιμοποιήσουν ως όχημα για το πιο κραυγαλέο παράδειγμα αθλητικού πλυσίματος που έχουμε δει μέχρι στιγμής, κάνει ακριβώς αυτό.
«Τι γίνεται με το γεγονός ότι η Μάντσεστερ Σίτι και η Παρί Σεν Ζερμέν, είναι επίσης ουσιαστικά κρατικές;» Ίσως θα θέλατε να ρωτήσετε τους οπαδούς της Σίτι σχετικά με αυτό, επειδή θα σπεύσουν να σας πουν ότι έχουν δεχθεί τακτικά κριτική για τη σχέση τους με το Αμπού Ντάμπι και ότι πολλοί επικριτές έχουν πει ότι τα επιτεύγματά τους αμαυρώνονται από αυτό. Και μπορεί το καθεστώς στα ΗΑΕ να μην ανταποκρίνεται στις δικές μας ιδέες περί φιλελευθερισμού και ανεκτικότητας, αλλά σε σύγκριση με τη Σαουδική Αραβία μοιάζει με το Haight-Ashbury.
Κριτική στους δημοσιογράφους
Και το αγαπημένο μου, στις ολοένα και πιο απελπισμένες κατηγορίες υποκρισίας που διατυπώνονται σε κάθε δημοσιογράφο που έχει το θράσος να αντιταχθεί στην πώληση ενός από τους πιο αγαπημένους ποδοσφαιρικούς μας θεσμούς σε έναν οργανισμό του οποίου ηγείται ένας άνθρωπος που βρέθηκε να έχει διατάξει μια φρικτή δολοφονία, είναι αυτό: «Τι γίνεται με το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι πήγαν στο Ριάντ για να παρακολουθήσουν τον αγώνα του Άντονι Τζόσουα με τον Άντι Ρουίζ Τζούνιορ;».
Λυπάμαι που σας το λέω, αλλά η δημοσιογραφική ενημέρωση είναι αυτό που κάνουν οι δημοσιογράφοι και πού και πού αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουν την Αγγλία για να το κάνουν. Το να ταξιδεύεις σε μια χώρα δεν σημαίνει ότι υποστηρίζεις το καθεστώς της. Αν ένας δημοσιογράφος πάει να παρακολουθήσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στη Βραζιλία, δεν σημαίνει ότι είναι απολογητής του Μπολσονάρο. Πήγα στο US Masters πριν από μερικά χρόνια. Αυτό δεν σήμαινε ότι συμμετείχα σε σιωπηρή υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ.
Έτσι, σίγουρα, πολλοί αθλητικοί δημοσιογράφοι πήγαν στο Ριάντ τον Δεκέμβριο του 2019 για το Joshua-Ruiz 2. Και οι καλοί δημοσιογράφοι έκαναν άβολες ερωτήσεις και το χρησιμοποίησαν ως ευκαιρία για να επικρίνουν το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας και να ρίξουν φως σε κάποιες από τις αδικίες του. Ορισμένοι δημοσιογράφοι πήγαν στο μέρος όπου γίνονται οι δημόσιες εκτελέσεις, γνωστό ως πλατεία Chop Chop, αλλά εκείνη την εβδομάδα δεν έγιναν εκτελέσεις. Αυτό δεν θα φαινόταν καλό.
Ίσως με τον καιρό να συνειδητοποιήσουν ότι παρόλο που ξεφορτώθηκαν τον Άσλεϊ, αυτό δεν σημαίνει ότι πήραν πίσω τον σύλλογό τους. Δυστυχώς, απέχουν περισσότερο από το να πάρουν πίσω τον σύλλογό τους από ό,τι την περασμένη εβδομάδα. Μπορεί σύντομα να έχουν καλύτερους παίκτες, αλλά ούτε αυτό θα σημαίνει ότι πήραν πίσω τον σύλλογό τους. Έτσι κι αλλιώς, στην πραγματικότητα δεν τον έχασαν ποτέ, αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό επιχείρημα.
Παρά τα όσα γνωρίζουμε για το καθεστώς που τους ανήκει τώρα, ελπίζω η Νιούκαστλ να ανέβει στην κατηγορία. Ελπίζω να αρχίσουν να διεκδικούν τιμές. Το Νιούκαστλ είναι μια σπουδαία πόλη και πάντα θεωρούσα προνόμιο να πηγαίνω στα παιχνίδια στο St James's Park. Είναι και θα παραμείνει ένα από τα πιο υποβλητικά γήπεδα στον βρετανικό αθλητισμό.
Κάποιοι χλευάζουν την ιδέα ότι ένα συγκεκριμένο σύνολο οπαδών αξίζει την επιτυχία, αλλά ελπίζω να έρθει στο δρόμο τους και ελπίζω τουλάχιστον να παρακολουθήσουν υπέροχο ποδόσφαιρο, όπως οι οπαδοί της Μάντσεστερ Σίτι μπόρεσαν να παρακολουθήσουν το υπέροχο ποδόσφαιρο που τους έφεραν ο Πεπ Γκουαρντιόλα και οι ιδιοκτήτες από το Αμπού Ντάμπι που χρηματοδότησαν την αναγέννησή τους.
Και ελπίζω να χειροκροτηθούν για το ποδόσφαιρό τους. Και ότι θα φτάσουμε σε ένα σημείο - όπως πολλοί από εμάς έχουν κάνει με τη Μάντσεστερ Σίτι - όπου θα είμαστε σε θέση να διαχωρίσουμε την ομορφιά αυτού που βλέπουμε στο γήπεδο και την αξία του προσωπικού που εργάζεται για τον σύλλογο από το καθεστώς που του ανήκει. Πάντα θα υπάρχει μια επιφύλαξη στην επιτυχία της Νιούκαστλ, αλλά υποψιάζομαι ότι οι οπαδοί της δεν θα ενδιαφέρονται και πολύ γι' αυτό.
Αλλά αυτό το επεισόδιο έδειξε ότι δεν υπάρχουν βασικές πεποιθήσεις στην κορυφαία κατηγορία εκτός από τα χρήματα.
Τουλάχιστον η πώληση στη Σαουδική Αραβία υπογράμμισε μια για πάντα ότι η Premier League ενδιαφέρεται μόνο για τα χρήματα. Δεν υπάρχουν άλλες βασικές πεποιθήσεις εκτός από το χρήμα. Δεν υπάρχουν άλλες αρχές εκτός από τα χρήματα. Όπως η Wall Street του Γκόρντον Γκέκο, είναι ένα μέρος όπου η απληστία είναι καλό. Οι δολοφόνοι είναι ευπρόσδεκτοι αν είναι αρκετά πλούσιοι.
Να το θυμάστε αυτό την επόμενη φορά που θα δοκιμάσουν μια από τις εκστρατείες τους με τα κορδόνια του ουράνιου τόξου, παρεμπιπτόντως. Γνωρίζοντας αυτά που ξέρουν για τη στάση της Σαουδικής Αραβίας απέναντι στα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, ίσως η Premier League να μην έχει το θάρρος. Αλλά αν το κάνουν, να θυμάστε ότι είναι μόνο για το θεαθήναι. Να θυμάστε ότι είναι απλώς μια εμπορική κίνηση. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ. Αν τους ενδιέφεραν, δεν θα επέτρεπαν στη Σαουδική Αραβία να έχει έναν σύλλογο. Είναι τα λεφτά, ηλίθιε.
Τα ξέραμε όλα αυτά ούτως ή άλλως. Απλώς κάποιες στιγμές φωτίζουν τα πράγματα πιο έντονα. Έτσι ήταν όταν οι έξι μεγάλοι αγγλικοί σύλλογοι προσπάθησαν να ξεφύγουν και να δημιουργήσουν μια ευρωπαϊκή Super League. Είδαμε τους ανθρώπους που διοικούν αυτούς τους συλλόγους όπως ήταν εκείνη τη στιγμή.
Το ηθικό πλεονέκτημα στο κορυφαίο αγγλικό ποδόσφαιρο έχει βυθιστεί εδώ και πολύ καιρό. Στην Πρέμιερ Λιγκ κανείς δεν είναι αθώος, αλλά τώρα που η Σαουδική Αραβία επιτρέπεται να ενταχθεί στον σύλλογο, έχουμε τουλάχιστον το ελεύθερο να πούμε ότι κάποιοι είναι λιγότερο αθώοι από άλλους…
