Ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι ένας κόσμος...γυάλινος που θα έλεγε και με το άσμα του ο αείμνηστος Στέλιος Καζαντζίδης! Γυάλινος μα και θολός, πολύ θολός θα συμπληρώσω εγώ! Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που βγάζουν μια... αλήθεια και μια διαφορετική εικόνα που έχουμε πραγματικά ανάγκη και στο ποδόσφαιρο αλλά και γενικότερα με αυτά που ζούμε. Δύο ανθρώπους, δυο Ηρακλειώτες του ποδοσφαίρου είδαμε δακρυσμένους χθες στις δηλώσείς τους: Τον Γιάννη Ταουσιάνη και τον Νίκο Τζώρτζογλου!
Ο πρώτος έγινε ο Ηρακλειώτης προπονητής που ανέβασε τον Λεβαδειακό στη Super League 1 και βούρκωσε όταν μίλησε για την οικογένεια του και τον αδελφό του Ιδομενέα που έφυγε νωρίς από τη ζωή! Ο δεύτερος πέτυχε μια σαρωτική νίκη στις εκλογές της ΕΠΣΗ και ήταν πολύ συγκινημένος όταν μίλησε στους δημοσιογράφους με ξεκάθαρες τοποθετήσεις και αιχμές. Αλλά στέκομαι στη συγκίνησή του και στο ότι βούρκωσε και αυτός και αυτό εγώ το εισέπραξα ως μεγάλη αγάπη σε αυτό που κάνει! Και το γράφω αυτό εγώ που αποφεύγω τα μεγάλα λόγια για πρόσωπα γενικότερα αλλά δεν μπορώ μετά από τόσα χρόνια να μην γράψω για την προσφορά του Τζώρτζογλου στο τοπικό ποδόσφαιρο αλλά και στην άνοδο μιας ομάδας (Εργοτέλη) από το...πουθενά (βλέπε Δ΄Εθνική) στην Α΄Εθνική.
Κρίνοντας σαν Ηρακλειώτης που εκείνα τα χρόνια...ανέβηκα κι εγώ μαζί με τον Εργοτέλη ως ρεπόρτερ της ομάδας τις κατηγορίες, κρίνοντας και ως άνθρωπος που δίνει βάρος στις υποδομές από το τρομερό έργο στο Μαρτινέγκο που έβγαλε παίκτες και παίκτες.
Αυτά όμως προς το παρόν μαζί με τα συγχαρητήριά μας σε Ταουσιάνη, Τζώρτζογλου αλλά και στον Γιώργο Γιακουμάκη (για άλλη μια φορά), τον συντοπίτη μας που δεν σταματά να μας κάνει περήφανους!
Υ.Γ. Ιδομενέα Ταουσιάνη, συμμαθητή, κανείς μας από την τάξη δεν σε ξέχασε!
