Στις κερκίδες των ελληνικών γηπέδων υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις οπαδών και δη φανατικών που είναι αγαπητοί (και δικαίως) σε όλους τους αντίπαλους οπαδούς. Μια από αυτές τις εξαιρέσεις ήταν και ο θρυλικός «Εθνικάρας» ή… κατά κόσμον Γιάννης Ματζουράνης ο οποίος επί πολλές δεκαετίες τώρα "έτρωγε με το κουτάλι" τα ελληνικά (και όχι μόνο) γήπεδα με μοναδικό του όπλο την αγάπη του για τον Εθνικό, την εθνική ομάδα αλλά κυρίως για το ποδόσφαιρο και τους ανθρώπους του...
Γράψαμε ποδόσφαιρο αλλά ο κυρ Γιάννης πήγαινε σε όλα τα αθλήματα του Εθνικού όπως μας έγραψε χθες ο φίλος Γιώργος Βενιανάκης, παλαίμαχος αθλητής βόλεϊ!
Η τρανταχτή φωνή του «Εθνικάρα» ερχόταν να θυμίσει σε όλους, τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε την μπάλα. Γιατί, όπως έχει πολλές φορές ειπωθεί, το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας.Ο Γιάννης Ματζουράνης γεννήθηκε το 1934 στον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας. Σε ηλικία 10 ετών ο πατέρας του τον έφερε στην Αθήνα. Τότε γνώρισε δυο ανθρώπους. Τον θείο του, τον Γιώργο, και έναν οικογενειακό φίλο, τον κ. Χρήστο, που ήταν φανατικοί οπαδοί του Εθνικού Πειραιώς.
Αυτοί πήραν τον μικρό από το χέρι και τον πήγαν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν ένα αγώνα του Εθνικού. Στον ιστορικό σύλλογο του Πειραιά έπαιζαν τότε δύο πρώην παίκτες του ΟΦΗ, Κρητικοί με μικρασιατική καταγωγή: Βάβουλας (Δημήτρης)-Καρασάββας (στη φωτογραφία ο Καρασάββας αριστερά και ο Βάβουλας δεξιά)! Και έκαναν σπουδαία τριπλέτα μαζί με τον Λεκατσά! Αυτό ήταν. Το μικρόβιο «κόλλησε»! Ο μικρός Γιάννης ερωτεύτηκε την μπάλα, την κερκίδα, το ποδόσφαιρο, το κλίμα στο γήπεδο. Όλα. Δεν ήταν ένας τυφλός έρωτας, ήταν ένα αγνό πάθος. Και όπως είχε πει "η τριπλέτα Βάβουλα (ο 1ος Κρητικός που έπαιξε Εθνική)-Καρασάββα-Λεκατσά με έκαναν για πάντα Εθνικό"!
Τις Κυριακές ο "Εθνικάρας" πήγαινε στην εκκλησία και μόλις η λειτουργία τελείωνε ξεκινούσε για το ποδηλατοδρόμιο (αργότερα εκεί χτίστηκε το Καραϊσκάκη) και παρακολουθούσε την ομάδα του.
Δεν είχε μίσος για τον αντίπαλο, μόνο αγάπη για την ομάδα του την οποία όταν μεγάλωσε σχεδόν την… «παντρεύτηκε»! Όπου εμφανιζόταν η κυανόλευκη φανέλα του Εθνικού, ο Γιάννης Ματζουράνης ήταν εκεί. Εντός έδρας. Εκτός έδρας. Στην πρώτη κατηγορία ή σε μικρότερες. Με ήλιο, με κρύο, με βροχή και με χιόνια. Τίποτα δεν ήταν αρκετό να τον κρατήσει μακριά από την αγάπη του. Μέχρι που ήρθε ο θάνατος να τον χωρίσει από τον έρωτα της ζωής του! Και όπως έγραψε και ο Νίκος Φλέκκας ήταν παράλληλα και ο πιο φανατικός φίλος της Εθνικής με την πιο δυνατή φωνή! Εθνικός-Εθνική, ένα γράμμα απόσταση...
Θα κλείσουμε όμως με την ανάρτηση του Φώντα Μοσχογιάννη στο Facebook. Αξίζει να τη διαβάσετε λέξη-λέξη:
O πρώην παίκτης του ΟΦΗ αλλά και του Εθνικού έγραψε χαρακτηριστικά: "Ήσουν η ψυχή μας, η δύναμη μας, η Εθνικάρα μας, πάντα πρώτος σαν μικρό παιδί!!!
Να μας αγκαλιασεις εναν-εναν, έξω απο τα αποδυτηρια πριν τα ματς, καθως φιλούσαμε την εικόνα της Παναγίας που κρατουσες στα χέρια σου...
Παντα εκει διπλα μας, στις χαρές και στις λύπες, ποτέ δεν κατηγορησες κανεναν...
Πόσα μας δίδαξες με την μοναδική, αγνή , παρουσία σου ολα αυτά τα χρόνια!!!
Αντίο κυρ Γιάννη μου, καλό παράδεισο άγγελε μου, αγαπημένε του ποδοσφαίρου και όλων των φιλάθλων!!!"
