Ο Νταβόρ Σούκερ είναι πρόεδρος της Κροατικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου από το 2012. Ο πρώην διεθνής επιθετικός και πρώτος σκόρερ της Εθνικής Κροατίας με 45 γκολ και ένα μακρύ κατάλογο διακρίσεων με τη Ρεάλ, τη Σεβίλλη, την Εθνική Κροατίας και άλλες μεγάλες ομάδες, είναι ένας επιτυχημένος πρόεδρος στην Ομοσπονδία της χώρας του.
Φιναλίστ ηγέτης στο Μουντιάλ της Ρωσίας, έδειξε περίτρανα ότι υπηρετεί το κανονικό ποδόσφαιρο στην Κροατία, έχοντας παράλληλα σε άλλο επίπεδο, διεθνείς διασυνδέσεις που τη μεγαλώνουν.
Το γεγονός μάλιστα ότι πήρε την προεδρία σε συνθήκες σκληρής παράγκας, με «χειραγωμένους» εκλέκτορες που οδηγούσε η «χούντα» του Μάμιτς, η οποία έλεγχε τα πάντα στο Κροατικό ποδόσφαιρο, με μια σειρά απίστευτων καταστάσεων, απαντάται στον αποκαλυπτικό επίλογο του μεγαλύτερου σκανδάλου διαφθοράς στα χρονικά του κροατικού ποδοσφαίρου, που έγινε επί ημερών Σούκερ.
Συμφέροντα και «γλάστρες»
Η διαπλοκή πολιτικής και ποδοσφαίρου ήταν ακόμη μεγαλύτερη από τη «δική μας», αφού η οικογένεια Μάμιτς ήταν «κράτος εν κράτει», με διασυνδέσεις που έφταναν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τους. Στην Ελλάδα οι μεγαλοπαράγοντες, που κρατούν δέσμιο το ποδόσφαιρο με τις «δικές τους» επιλογές, προτιμούν συνήθως προέδρους «γλάστρες».
Το ότι φτάσαμε το 2004 στην κορυφή της Ευρώπης, οφείλεται στην περιφρούρηση της Εθνικής -τότε με πρόεδρο τον Βασίλη Γκαγκάτση- από τα «χαρτάκια» των μεγάλων ΠΑΕ και την ανάθεσή της με υψηλά ποδοσφαιρικά κριτήρια στον Βασιλιά Ότο. Επειδή ήταν εξαίρεση, ο άθλος αυτός δεν αξιοποιήθηκε. Η προσπάθεια του Φερνάντο Σάντος που ήταν ικανή να συνεχίσει και να δημιουργήσει εθνική σχολή ποδοσφαίρου, ανακόπηκε από τις βλαβερές συνήθειες παραγόντων της ΕΠΟ.
«Ζαγοράκηδες» της Ευρώπης
Η περίπτωση Σούκερ, είναι η κλασική αναφορά με αφορμή την υποψηφιότητα Ζαγοράκη στην προεδρία της ΕΠΟ. Αλλά δεν είναι η μοναδική.
Ο Ζμπίγκνιεφ Μπόνιεκ οδήγησε την Πολωνία στο νούμερο 19 του ranking της FIFA. Ο Ντέγιαν Σαβίσεβιτς επίσης στο Μαυροβούνιο, έκανε τη Εθνική τους να μην είναι ο φτωχός γείτονας, αλλά ανταγωνιστής της Ελλάδας με αναλογικά πολύ μικρό πληθυσμό.
Υπάρχουν αρκετοί πρόεδροι Ομοσπονδιών που είναι αστέρες του ποδοσφαίρου και δίνουν ποδοσφαιρικό νόημα στη λειτουργία του ποδοσφαίρου στις χώρες τους, χωρίς κόλπα και χατίρια βλαχοπροέδρων, όπως και ο Λεβάν Κομπιασβίλι στην Γεωργία. Η ιστορία καταγράφει από το 2014 τον Γέσπερ Μόλερ στην ισχυρή Δανία. Τον διαιτητή Μίχαελ Φαν Πράαγκ στην Ολλανδία που έγινε και αντιπρόεδρος της UEFA με καθοριστικό ρόλο στην αποκαθήλωση Μπλάτερ. Ο Ντομινίκ Μπλαν, στην Ελβετία και άλλοι.
Αφιέρωμα στην ιστοσελίδα iapopsi.gr μας θύμισε ακόμη χώρες με προέδρους πρώην αθλητές, όπως τον Ραντένκο Μιγιάτοβιτς στην Σλοβενία που πρόσφατα μας έδειξε… τα δόντια της στο Nations League. Την Ισλανδία που θαυμάσαμε στο Euro 16, τη Λιθουανία, την Ανδόρα και τα συμπαθή Φερόε που μας έγιναν βραχνάς.
Είναι σημαντικό ο πρόεδρος να ξέρει το αντικείμενο και να είναι το ποδόσφαιρο μεράκι της ζωής του, να έχει ιδέες και να βάζει τους κατάλληλους σε κάθε θέση, διαρθρώνοντας με σχέδιο την προοπτική της. Όχι τον κάθε «Big» με τα μικροσυμφέροντά του, την αυλή του, τους «σκοτεινούς» του και με μια στρατιά «χειραγωγημένων» διοικήσεων στις ΕΠΣ με βλαχοπρόεδρους εξυπηρετητές. Όπως οι «συμμορίες»…
