Διάβαζα χθες λίγες γραμμές που έγραψε στο Facebook o παλαιμαχος ΟΦΗ, Παναθηναϊκού και Εργοτέλη, ο Μηνας ο Πίτσος, με αφορμή τη μεγάλη απώλεια του Δημήτρη Παπαδόπουλου.
Και φυσικά έκανε λόγο ο Μηνας για τον δάσκαλο του αφού και αυτός ήταν από τα παιδιά που είχε πάρει από το χεράκι ο πατέρας τους τη δεκαετία του '80 για να τα δώσει στη μεγάλη αγκαλιά του Δημήτρη.
Έγραψε ο Μηνάς: "Μάιο του 1988 ήσουν ο πρώτος που με είδες με μια μπάλα στο χέρι στο γήπεδο του Εργοτελη και μου ειπες αξέχαστα να σου δειξω τι μπορω να κάνω με αυτή! Ενννοείται ότι δε μπόρεσα να κάνω ούτε κοντρολ. Σε 2 μήνες ήμουν μαζί σου στο "Λίντο". Τότε στο ξεκίνημα της διαδρομής μου πριν 32 χρόνια! Πραγματικά λυπάμαι που δεν σε ευχαρίστησα πότε για όλα αυτά που μας διδαξες. Άφησες πισω μεγάλο έργο και παρα πολλα παιδιά που μεγάλωσαν μαζί σου. Καλό παράδεισο δάσκαλε... Σ'ευχαριστώ για όλα..." (στη φωτογραφία είναι ο Μηνάς Πίτσος όταν φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα του ΟΦΗ, στα τέλη της δεκαετίας του '80).
Και συνεχίζουμε... Για όλα τα παιδιά ο Δημήτρης είχε μια μεγάλη αγκαλιά. Και βέβαια είχε ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη για παιδιά συμπαικτών του στον ΟΦΗ. Ένας από τους συμπαίκτες του ήταν ο Κώστας ο Πίτσος που του πήγε τον δικό του Μηνα αλλά και τον ανιψιό του, σημερινό προπονητή του Γιούχτα, ένας ακομη βέβαια ο Γιώργος Μαχλάς που του είχε εμπιστευτεί τον Νίκο του, ο οποίος στη συνέχεια και αφού είχε πάρει τις βάσεις από τον Παπαδόπουλο συνέχισε με τον Ευγένιο Γκέραρντ και εκτοξεύτηκε. Ήταν πολύ συγκινητικά τα λόγια του Μηνα του Πίτσου που λέτε και βέβαια λόγια που έβγαζαν και την ποιότητα που έχει αυτό το παιδί αλλά και τον ταπεινό χαρακτήρα αφού ουσιαστικά μας λέει πως όταν έκανε την πρώτη γνωριμία με τον Παπαδόπουλο δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα με τη μπάλα, αν και την είχε μαζί του στην πρώτη του γνωριμία με τον "δάσκαλο της μπαλας". Ήταν και το άγχος εκείνης της στιγμης. Ωστόσο εκείνα τα χρόνια που οι ακαδημίες ποδοσφαίρου στο Ηράκλειο μάλλον ήταν δύσκολη υπόθεση, υπήρχε ένας ανθρωπος-εγγυηση για να προχωρήσει ποδοσφαιρικά ένα παιδί που είχε τη μαγιά, το ταλέντο και έπρεπε να αξιοποιηθεί. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που δεν έκαναν ένα τουλάχιστον βήμα παραπέρα αν είχαν το ταλέντο και περνούσαν από τον Δημήτρη. "Έχεις ταλέντο, θα σε πάω στον Παπαδόπουλο" θυμάμαι και έλεγαν οι γονείς τη δεκαετία του '80 στα παιδιά τους που έδειχναν να το... κλωτσανε καλά το τόπι και να κάνουν και... τσαλιμακια όπως έλεγαν οι παλιοί. Και αν ο Παπαδόπουλος είχε τεράστια προσφορά σαν παίκτης , αυτό που έκανε σαν προπονητής ήταν ανεκτίμητο.
Σκεφτείτε γιατί... Καλό ταξίδι και καλό παράδεισο Δημητρη...
