Δεν πρόλαβαν καλά-καλά να μάθουν τα βασικά του μπάσκετ και έφυγαν από την Κρήτη κυνηγώντας το όνειρό τους στη Θεσσαλονίκη και τον Άρη. Ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, στα 19 τους χρόνια πλέον, έχουν αρχίσει να μπαίνουν δυναμικά στον ελληνικό χάρτη της καλαθοσφαίρισης, ευελπιστώντας να φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο. Ο πρώτος αποτελεί μέλος του Παναθηναϊκού τα τελευταία δύο χρόνια και ο δεύτερος έπαιξε για πρώτη χρονιά φέτος ως επαγγελματίας στον Άρη.
Βασικά στελέχη των μικρών εθνικών ομάδων, και οι δύο δε θα μπορούσαν να λείψουν από τις κλήσεις του Γιάννη Καστρίτη ενόψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος νέων. Οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι, όμως, ώστε να ταξιδέψει στην Κρήτη για το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας της Εθνικής μόνο ο Παναγιώτης (ο Γιώργος αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα τραυματισμού). «Για μένα είναι ένα απίστευτο συναίσθημα να προπονούμαι στην πόλη μου. Στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Όταν έμαθα πού θα γίνει η προετοιμασία περίμενα πώς και πώς να δω το όνομά μου στις κλήσεις και χάρηκα πάρα πολύ», εξομολογήθηκε στη "Ν.Κ." κατά την παραμονή του στο Ηράκλειο ο νεαρός γκαρντ, ο οποίος ξετυλίγει το κουβάρι τής έως τώρα πορεία τους...
- Φύγατε σε πολύ μικρή ηλικία από το Ηράκλειο... Είχες στο μυαλό σου τι πορεία θα ακολουθήσεις;
«Όχι. Να πω την αλήθεια, ήμουν αγχωμένος στην αρχή. Ευτυχώς που ήταν μαζί μας και οι γονείς μας, γιατί διαφορετικά δε θα τα είχαμε καταφέρει. Πήγαμε με ένα στόχο και ένα όνειρο, και συνεχίζουμε να το ακολουθούμε και να προσπαθούμε κάθε μέρα να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας και οι δύο».
- Τι σας έκανε να αποφασίσετε να φύγετε από την Κρήτη;
«Το κρητικό μπάσκετ δε θέλω να πω ότι δεν είναι στα επίπεδα της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Σίγουρα όμως υπάρχουν στην πρωτεύουσα και τη συμπρωτεύουσα πολύ περισσότερες ομάδες. Ψάχνουν περισσότεροι άνθρωποι να σε δουν και δίνεις περισσότερους αγώνες. Στο Ηράκλειο μας άρεσε πάρα πολύ και η απόφαση να φύγουμε ήρθε απότομα. Στεναχωρηθήκαμε που φύγαμε, αυτή είναι η αλήθεια. Είχαμε εδώ τους φίλους μας, την οικογένειά μας. Εδώ μεγαλώσαμε, εδώ μάθαμε μπάσκετ. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, αλλά μετά συνηθίσαμε».
- Πηγαίνοντας στον Άρη τι διαφορετικό βρήκατε;
«Ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικά. Την πρώτη φορά που πήγαμε για προπόνηση με τον Γιώργο είχαμε μείνει με το στόμα ανοικτό από τα ύψη... Τα σώματα που είχαν ήταν πολύ διαφορετικά, εμείς ήμασταν οι πιο κοντοί, οι πιο αδύνατοι, και δεν είχαμε συνηθίσει να παίζουμε με πιο μεγαλόσωμους αντιπάλους από εμάς. Ήταν δύσκολα, αλλά είχαμε την οικογένεια κοντά μας και αυτό ήταν που μας βοήθησε περισσότερο».
- Πόση δουλειά χρειάστηκε για να φτάσετε στο επίπεδο των υπόλοιπων αθλητών;
«Χρειάστηκε αρκετή δουλειά. Δεν τα έχουμε ακόμα καταφέρει. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Βρήκαμε και προπονητές που ευτυχώς μας εμπιστεύτηκαν, πίστεψαν σε εμάς, μας βοήθησαν, και μέρα με τη μέρα, μέσα από την ομάδα, εξελιχθήκαμε και καταφέραμε και ανεβήκαμε κι εμείς ένα επίπεδο. Γιατί το επίπεδο πάνω, σε σχέση με αυτό εδώ στην Κρήτη, είναι αρκετά μεγαλύτερο».
- Φέτος συνεργάστηκε με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Πώς ήταν;
«Όταν ακούς "Παναγιώτης Γιαννάκης", σκέφτεσαι ότι είναι ένας θρύλος του ελληνικού μπάσκετ. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε αυτή την πορεία με τον κόουτς, ούτε αυτός την περίμενε... Εντάξει, ήταν πολύ δύσκολα. Γενικά δεν περιμέναμε να είναι τόσο δύσκολη χρονιά, παρ' όλα αυτά ευτυχώς τελείωσε χωρίς παρατράγουδα και όλα καλά. Όταν ακούσαμε ότι θα έρθει ο κόουτς, όλοι περιμέναμε ένα καλύτερο αύριο. Ξεκινήσαμε καλά, όμως στη συνέχεια είχαμε αρκετά προβλήματα που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το μπάσκετ, και βρεθήκαμε να κινδυνεύουμε στο τέλος. Εμένα ήταν η πρώτη μου χρονιά ως επαγγελματίας. Ήταν αρκετά δύσκολη. Είχα και ένα μικροτραυματισμό που με άφησε πίσω ένα μήνα. Έμαθα πολλά, παρ' όλα αυτά. Γενικά μαθαίνω μέρα με τη μέρα πώς να αρχίσω να χτίζω το δικό μου χαρακτήρα και να αρχίσω να γίνομαι επαγγελματίας».
- Ήταν πιο δύσκολα όταν χώρισαν οι δρόμοι σας με τον Γιώργο;
«Ναι σαφώς ήταν πιο δύσκολα. Το ότι παίξαμε δύο χρόνια χωριστά βοήθησε κυρίως εμένα. Αλλά θέλουμε να παίζουμε μαζί. Τώρα στην Εθνική, όταν μπαίνω στο γήπεδο και δεν τον βλέπω, μελαγχολώ λιγάκι, αλλά όταν μιλάμε μου λέει ότι είναι καλύτερα και νιώθω κι εγώ καλύτερα».
- Αισθάνεσαι ότι παίζεις καλύτερα όταν είστε μαζί;
«Ναι, σίγουρα αισθάνομαι ότι παίζω καλύτερα. Περιμένουμε πώς και πώς κάθε καλοκαίρι να βρεθούμε στην Εθνική και να παίξουμε μαζί. Είναι το όνειρό μας από μικρά παιδιά. Ήταν το όνειρό μας να παίξουμε κάποια στιγμή μαζί στην Εθνική ομάδα».
- Ακόμα και στην ανδρών;
«Για την Εθνική ανδρών είναι μακρύς ο δρόμος ακόμα, αλλά μακάρι να τα καταφέρουμε».
- Τι να περιμένουμε φέτος από την Εθνική νέων;
«Δε θέλω να πω μεγάλα λόγια, αλλά πιστεύω πολύ σε αυτή την ομάδα. Τα δίνουμε όλα μέσα στο γήπεδο και μέρα με τη μέρα γινόμαστε καλύτεροι. Για εμάς στόχος είναι όσοι δουν την Εθνική να πουν ότι προσπάθησε, ότι έδειξε αυτά που έκανε στην προπόνηση, και στο τέλος να έχουμε πάρει μια καλή θέση».
