Η παρουσία και η δράση της στον χώρο των Ατόμων με Αναπηρία είναι ανυπολόγιστη, αφού προσφέρει ακούραστα, όπως και όσο μπορεί, τις γνώσεις και την εμπειρία της σε μια προσπάθεια να ενθαρρύνει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ώστε να τις κάνουν μέρος της ζωής τους και να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους...
Ο λόγος για την αντιπρόεδρο της ομάδας μπάσκετ με αναπηρικό αμαξίδιο ΑΣΚΑ Ηράκλειο Έφη Πασπαλάκη, που με την πρόσφατη επιτυχία της και την εισαγωγή της στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης και μάλιστα ως πρώτη αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση! Μόλις πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εισαχθέντων με σοβαρές παθήσεις στις πανεπιστημιακές σχολές και η Έφη είδε τους κόπους της να ανταμείβονται με τον καλύτερο τρόπο.
Η δραστήρια αντιπρόεδρος, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο όμορφο Πενταμόδι, είναι μητέρα δύο παιδιών που σπουδάζουν, και η ίδια πλέον, στα 45 της χρόνια, φοιτήτρια της Ιατρικής! Το τροχαίο ατύχημα που είχε το 2011, και από το οποίο προήλθε ο ακρωτηριασμός από τον ώμο του αριστερού της χεριού, αλλά και οι όποιες δυσκολίες ακολούθησαν δεν την πτόησαν. Αντιθέτως, με κινητήριο δύναμη την οικογένειά της, ενεργοποιήθηκε, συνέχισε να βάζει στόχους, να τους διεκδικεί και να τους πετυχαίνει. Είναι μια γυναίκα που σίγουρα μπορεί να εμπνεύσει με τη στάση ζωής της και να δείξει τον δρόμο στον καθένα μας...
* Ποιο ήταν το κίνητρο ώστε να μπεις στη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων σε αυτή τη φάση της ζωής σου, και μάλιστα με έναν πολύ υψηλό στόχο;
«Το κίνητρο ώστε να μπω στη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων στα 45 μου χρόνια ήταν πρωτίστως τα παιδιά μου και η οικογένειά μου, και αμέσως μετά τα άτομα με αναπηρία, περνώντας τους το μήνυμα πως, όταν υπάρχει θέληση και πίστη, μπορείς να ξεπεράσεις τα όποια εμπόδια εμφανίζονται στη ζωή και να καταφέρεις να φτάσεις στον στόχο σου».
* Η Ιατρική ήταν ένα όνειρο ζωής; Περίμενες την επιτυχία και μάλιστα την 1η θέση στην Ελλάδα;
«Είχα σπουδάσει παραϊατρικά επαγγέλματα, οπότε η αγάπη για τον χώρο πάντα υπήρχε. Ένα χρόνο μετά το τροχαίο μου (2012), άρχισε να δουλεύει στο μυαλό μου η ιδέα της Ιατρικής. Όμως προτεραιότητα είχαν τα παιδιά μου. Οπότε περίμενα να περάσει πρώτα η κόρη μου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (στο Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας) και μετέπειτα ήρθε η σειρά τού γιου μου φέτος. Όμως παράλληλα με τη δική του προετοιμασία, ξεκίνησα κι εγώ να μπαίνω στη διαδικασία αυτή. Το πήρα χαλαρά, γιατί ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δε θα τα κατάφερνα. Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα με το αποτέλεσμα».
* Με την εισαγωγή σου στην Ιατρική ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου. Είναι μια μεγάλη πρόκληση, που αλλάζει αρκετά τα δεδομένα στη ζωή σου. Φοιτήτρια, πολύ διάβασμα, αρκετά χρόνια στα έδρανα του Πανεπιστημίου... Πώς σου ακούγεται αυτή η νέα διαδρομή;
«Ήδη ξεκίνησα να παρακολουθώ τη σχολή από την προηγούμενη εβδομάδα. Είναι μια τεράστια πρόκληση για μένα. Ήδη έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές μου. Πια η αγωνία μου είναι να τελειώσω γρήγορα τις καθημερινές υποχρεώσεις και να τρέξω για διάβασμα. Θα κάνω μια αξιόλογη προσπάθεια από μεριάς μου, και εύχομαι να μου δώσει ο Θεός δύναμη και αντοχές ώστε να καταφέρω να ανταποκριθώ στη σχολή».
* Έχεις σκεφτεί ποιο κλάδο της Ιατρικής θα υπηρετήσεις ή είναι ακόμα νωρίς...
«Παραείναι νωρίς για τέτοιες σκέψεις. Πάντα κοιτάω το τώρα και προχωράω βήμα-βήμα».
* Τα παιδιά σου είναι φοιτητές και μάλιστα ο γιος σου ήταν επιτυχών των φετινών πανελλαδικών στο Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τι σου λένε για την επιτυχία σου αυτή τα παιδιά σου, η οικογένειά σου;
«Τα παιδιά μου ενθουσιάστηκαν και συγκινήθηκαν, όπως και η ευρύτερη οικογένεια, πολύ περισσότερο από μένα. Κάθε μέρα που γυρνάω στο σπίτι, η πρώτη τους ερώτηση είναι τι έκανα και οι εντυπώσεις μου. Να σημειώσω πάνω εδώ ότι και ο σύζυγός μου πρόσφατα πήρε πτυχίο από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο στο τμήμα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Όλες οι κινήσεις που κάνω πάντα έχουν ως στόχο να περάσω μηνύματα πρώτα στα παιδιά μου και κατ’ επέκταση στο ευρύτερο περιβάλλον μου. Μέσα από τον τρόπο που κινούμαι νιώθουν ιδιαίτερα χαρούμενοι και περήφανοι για μένα».
* Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία μέχρι να έρθει η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων;
«Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο μήνα υπήρχε έκδηλη η αγωνία σε μένα προσωπικά, αλλά και στους δικούς μου, που συνεχώς ρωτούσαν αν βγήκαν τα αποτελέσματα. Όμως μέσα μου ήμουν πεπεισμένη πως δε θα τα καταφέρω, κυρίως τις τελευταίες μέρες ήμουν σχεδόν βέβαιη. Έλαβαν μέρος πανελλαδικά 1.441 άτομα με αναπηρία, γνωρίζοντας ότι ήταν επί το πλείστον νέα παιδιά κι αυτό για μένα ήταν ακόμα πιο δύσκολο, και οι πιθανότητες απειροελάχιστες».
* Η επιτυχία σου για εισαγωγή στην Ιατρική στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα: Να μην εγκαταλείπει κανείς τα όνειρά του, όποιες και αν είναι οι δυσκολίες που παρουσιάζονται στη ζωή του. Είναι έτσι;
«Ακριβώς αυτός είναι ο στόχος μου, να ταρακουνήσω όσο μπορώ άτομα με αναπηρία που εξαιτίας αυτής μένουν κλεισμένα στα σπίτια τους, μιζεριάζοντας για ό,τι τους έχει συμβεί. Ο άνθρωπος με τη βοήθεια του Θεού έχει δυνάμεις που και ο ίδιος δεν μπορεί να αντιληφθεί. Ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τα “θέλω” μας και τις επιθυμίες μας σε οποιαδήποτε δυσκολία. Πάντα θα υπάρχει ο κατάλληλος τρόπος, αρκεί να έχουμε θέληση, πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τις δυνάμεις που κρύβονται μέσα μας».
* Η δική σου αναπηρία προήλθε από τροχαίο, όπως και πάρα πολλών άλλων, δυστυχώς... Θέλεις να μας πεις πώς έγινε και πώς κατάφερες στη συνέχεια όχι μόνο να διαχειριστείς αυτή τη δυσκολία, αλλά και να ενεργοποιηθείς στην πορεία με σημαντική προσφορά και δράση;
«Το τροχαίο μου χρονολογείται το 2011, όπου ήμουν συνοδηγός, και είχε ως αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του αριστερού μου χεριού στο ύψος του ώμου και έχοντας χαρακτηριστεί ως πολυτραυματίας, με αναπηρία 84%. Δύσκολες μέρες, μέρες ενός απαιτητικού, ακατόρθωτου αγώνα, όπου με τη βοήθεια του Θεού, των γιατρών και την προσμονή, αγωνία, λαχτάρα να αντικρίσω ξανά τα παιδιά και την οικογένειά μου ήταν το “κλειδί” που μου άνοιξε την πόρτα της ζωής ξανά».
«Ό,τι και αν μας συμβαίνει, να το αποδεχόμαστε με αξιοπρέπεια και να προχωράμε...»
* Τι ρόλο έχει στη ζωή σου η ομάδα μπάσκετ με αναπηρικό αμαξίδιο του ΑΣΚΑ Ηράκλειο, στην οποία είσαι αντιπρόεδρος; Πώς προέκυψε;
«Η ομάδα μπάσκετ του ΑΣΚΑ Ηράκλειο θεωρείται οικογένειά μου. Μια ομάδα παιδιών με κινητική αναπηρία ξεκινήσαμε την πρωτοβουλία αυτή, ξέροντας το πόσο δύσκολο είναι να προχωρήσει. Είναι η πρώτη ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο στην πόλη του Ηρακλείου, που συμμετέχει σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Μάλιστα, αυτόν τον μήνα ξεκινάει το Κύπελλο Ελλάδος μπάσκετ με αμαξίδιο και ευελπιστούμε να κατακτήσουμε μια σημαντική θέση. Να τονίσω ότι στην προσπάθεια αυτή υπήρχε και υπάρχει αξιόλογη συμβολή της Περιφέρειας Κρήτης, του Δήμου Ηρακλείου, καθώς και αρκετών χορηγών, όπου μέσα από αυτούς και τη σημαντική και σπουδαία δουλειά απ’ όλα τα παιδιά της ομάδας ο ΑΣΚΑ Ηράκλειο έχει πάρει “σάρκα και οστά”».
* Γνωρίζω ότι έχεις πολύ ενεργό ρόλο σε ό,τι αφορά την εξωστρέφεια των Ατόμων με Αναπηρία. Είσαι κοντά σε πολλά άτομα... Έχουν γίνει βήματα μπροστά τα τελευταία χρόνια, ώστε μια αναπηρία να μην αποτελεί εμπόδιο για άθληση, για κοινωνικές σχέσεις, για μια ζωή χωρίς στερήσεις;
«O βασικότερος λόγος, πέρα από τα παιδιά μου, που ασχολούμαι ενεργά με όλα αυτά είναι μήπως κι εγώ από μεριάς μου καταφέρω να περάσω κάποια μηνύματα και όσο μπορώ με τον τρόπο μου να βοηθήσω όσα άτομα έρχονται σε επαφή και αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας. Δυστυχώς, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Για κάποιο λόγο συμβαίνουν διάφορα γεγονότα στη ζωή μας, που όσο κι αν προσέχεις δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σε οτιδήποτε κι αν μας συμβαίνει είναι να το αποδεχόμαστε με αξιοπρέπεια και να προχωράμε. Η αποδοχή του κάθε ατόμου σε ό,τι δυσκολία του εμφανίζεται είναι σπουδαία υπόθεση. Θέλει χρόνο, θέληση και πίστη.
Στην περίπτωσή μου δεν είχα την πολυτέλεια χρόνου, ώστε να μπω στη διαδικασία τού να αποδεχτώ την αναπηρία μου. Έλειπα αρκετά μεγάλο διάστημα στο νοσοκομείο, μακριά από τα παιδιά μου, και γυρνώντας ήθελα μονάχα να τους περάσω πως “μην ανησυχείτε, η μαμά είναι εδώ και όλα θα συνεχίσουν όπως πριν”. Μπήκα λοιπόν από την πρώτη μέρα κιόλας στην καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις, χωρίς να επιτρέψω στον εαυτό μου να αναλωθεί και να φθαρεί στα “αχ” και στα “γιατί”. Αυτό προσπαθώ να περάσω και στα άτομα που συναντώ.
Σαφώς λοιπόν, όταν αποδεχτούν την αναπηρία τους, η καθημερινότητά τους θα γίνει πιο ποιοτική. Με αυτόν τον τρόπο δε στερούνται το δικαίωμα της άθλησης, των κοινωνικών σχέσεων και δραστηριοτήτων, αρκεί να κατανοήσουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Όσα κι ένας αρτιμελής, απλά με διαφορετικό τρόπο, μιας και οι ανάγκες είναι ίδιες για όλους».
* Να κλείσουμε με ένα μήνυμα που θέλεις να στείλεις με αφορμή αυτή τη συνέντευξη...
«Σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε, με ή χωρίς αναπηρία, η ζωή είναι όμορφη, αρκεί να σταθείτε δυνατοί, να πεισμώσετε με τον εαυτό σας, ώστε να καταφέρετε να διαχειριστείτε την όποια δυσκολία παρουσιαστεί. Εσείς δεν έχετε να κάνετε τίποτα αλλιώτικο από πριν. Απλά να συνεχίσετε να ζείτε και να υλοποιείτε τα “θέλω”, έστω κι αν ο τρόπος είναι λίγο διαφορετικός, το αποτέλεσμα όμως θα παραμείνει το ίδιο».
