Συγκλονίζει ο ποδοσφαιριστής που μάχεται την λευχαιμία

Αθλητισμός
Συγκλονίζει ο ποδοσφαιριστής που μάχεται την λευχαιμία

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στα 21 του ο Λεωνίδας Κουτσούκης είχε «αποφοιτήσει» από τις Ακαδημίες του Ατρόμητου και έπαιζε μπάλα στην ομάδα του νησιού του, τη  Ζάκυνθο. Πρόσεχε τη ζωή του και έκανε όνειρα. Σε μια στιγμή όμως γκρεμίστηκαν όλα.

Ο νεαρός ποδοσφαιριστής διαγνώσθηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία... και ξεκίνησε μια μάχη διαφορετική από τις υπόλοιπες. Στο μεγαλύτερο αγώνα της ζωής του όμως δεν ήταν μόνος. Η περιπέτειά του συγκίνησε όλη τη φίλαθλη Ελλάδα και η έμπρακτη αλληλεγγύη τον βοήθησε να πετύχει τον μεγάλο του στόχο. Να νικήσει την ασθένεια, ολοκληρώνοντας με επιτυχία τη  μεταμόσχευση μυελού των οστών στο Αμβούργο της Γερμανίας.

Ο Κουτσούκης, ο οποίος πλησιάζει στον ένα χρόνο από την μέρα της μεταμόσχευσης, έμαθε να ζει ξανά. Να αντιμετωπίζει διαφορετικά τη ζωή, να μην αγχώνεται για τα μικρά και τα ασήμαντα, να απολαμβάνει την κάθε μέρα. Χαμογέλασε ξανά και η παρουσία του ξεχώρισε στην τελετή των βραβείων του ΠΣΑΠ, όπου τιμήθηκε από τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο.

Έχοντας επιστρέψει στη Ζάκυνθο, ο νεαρός άνοιξε την καρδιά του στο gazzetta.gr για την περιπέτεια υγείας του, τη μάχη που έδωσε και τον τρόπο που τον άλλαξε ως άνθρωπο. Όσο για το ποδόσφαιρο; Ήταν από τους λόγους που τον βοήθησαν να ονειρεύεται και να ξεχνά τον εφιάλτη. Από τους στόχους που ελπίζει να πετύχει ξανά!

Ας ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα, από τα βραβεία του ΠΣΑΠ και τη δική σου απονομή από τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο...«Ένιωσα πάρα πολύ όμορφα. Ήταν τιμητικό πολύ γι εμένα, που ήμουν ανάμεσα σε τόσο σπουδαίους και αξιόλογους αθλητές όπως ο Σωκράτης. Ήταν πραγματικά, για να είμαι ειλικρινής, μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου».

Τόσο από τον ΠΣΑΠ όσο και γενικότερα ο κόσμος του αθλητισμού κινητοποιήθηκε πολύ στην περίπτωσή σου. Πώς μπορούν να βοηθήσουν περισσότερους;«Έχει να κάνει με τη δημοσιότητα που θα πάρει το θέμα κάθε ανθρώπου και το πόσοι θα μεσολαβήσουν. Το να το κουβεντιάσουν, ώστε από στόμα σε στόμα να γίνει πιο γνωστό το θέμα του κάθε ανθρώπου που αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας. Εμένα με βοήθησαν πολύ και ο ΠΣΑΠ και οι υπόλοιποι, έπαιξε και ρόλο το ότι ήμουν ποδοσφαιριστής και με αυτό τον τρόπο μου στάθηκαν αρκετά και οι ποδοσφαιριστές των κάθε ομάδων και φυσικά η Εθνική Ελλάδας».

Σου έχει λείψει το ποδόσφαιρο; «Πάρα πολύ. Πραγματικά πολύ».

«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει». Νιώθεις ότι σε εκφράζουν αυτά τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρεχτ; «Ναι. Αγωνίστηκα αρκετά. Σκεφτόμουν πάντα το μέλλον μου, το τι θα κάνω μετά από αυτό που μου έτυχε. Προσπάθησα να μην έχω αρνητική σκέψη. Σκεφτόμουν πάντα θετικά, είχα θετική ενέργεια και κοιτούσα πάντα μπροστά, το τι θα κάνω αφού τελειώσει. Και τις στιγμές που θα ζω από εδώ και πέρα».

Υπήρχαν στιγμές που κλονιζόταν η εμπιστοσύνη και αυτή η θετική ενέργεια; «Nαι, αλλά με βοήθησαν και τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Όταν άκουγα ότι όλα πήγαιναν καλά, αυτό με βοηθούσε επιπλέον. Υπήρχαν στιγμές που πόνεσα, έκλαψα, είπα "γιατί σε εμένα", "γιατί συμβαίνει όλο αυτό", αλλά μίλησα με αρκετούς ανθρώπους και με βοήθησαν αρκετά στο ψυχολογικό κομμάτι με αποτέλεσμα να σκέφτομαι μόνο θετικά. Γιατί κι αυτός ήταν ο στόχος μου».

Κοιτάζοντας πίσω, ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή; «Ήταν κατά τη διάρκεια των θεραπειών που έκανα. Τον χημειοθεραπειών. Εκεί έπεφτα και σωματικά και κατά κάποιο τρόπο ψυχολογικά. Με επηρέαζε λίγο γιατί ήμουν πολύ αδύναμος, δεν είχα όρεξη για φαγητό, δεν είχα γενικά διάθεση για τίποτα. Ήθελα απλά να είμαι ξαπλωμένος και να κοιμάμαι και να περνάει ο χρόνος και οι μέρες μέχρι να ολοκληρωθούν οι χημειοθεραπείες».

Για ένα παιδί που παίζει ποδόσφαιρο, είναι αθλητής, έχει γενικά έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτεί κάτι τέτοιο; Σε ρίχνει; Σε πεισμώνει; «Εμένα με επηρέασε αρκετά, επειδή πρόσεχα πολύ τον εαυτό μου. Δεν έπινα, δεν κάπνιζα, δεν πολυξενυχτούσα. Και όταν έμαθα ότι πάσχω από αυτό το πράγμα αναρωτήθηκα γιατί, αφού δεν πήγαινα κόντρα. Αλλά μου είπαν οι γιατροί ότι δεν παίζει ρόλο, μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε και παρότι ήμουν αθλητής μπορούσα να το πάθω».

Άλλαξε η ψυχολογία σου γρήγορα μετά τα πρώτα «γιατί;» «Να σου πω την αλήθεια στην αρχή δεν γνώριζα ότι πάσχω από αυτό. Δεν μου το έλεγαν οι γιατροί. Μου είχαν πει ότι έχω ένα μικρόβιο στο αίμα. Αυτό με βοήθησε κατά κάποιο τρόπο, γιατί ήμουν λίγο πιο ήρεμος. Δεν μπήκα κατευθείαν στα βαθιά. Όταν το έμαθα στεναχωρήθηκα αρκετά, αλλά όπως προείπα η βοήθεια πολλών ανθρώπων με βοήθησε στο ψυχολογικό κομμάτι και γρήγορα άρχισα να σκέφτομαι θετικά».

Τώρα πώς είσαι; «Δόξα τω Θεώ είμαι πολύ καλύτερα, αλλά πρέπει ακόμα να προσέχω. Να μην αρρωστήσω, να μην κολλήσω κάποιο μικρόβιο. Γενικά είμαι λίγο απομονωμένος, να φανταστείς για καφέ δεν έχω πάει ακόμα με τους φίλους μου! Παίρνω φάρμακα και μου είχαν πει οι γιατροί ότι τον πρώτο χρόνο πρέπει να προσέχω αρκετά, μέχρι να δέσει τελείως το μόσχευμα μέσα μου. Σε δύο μήνες περίπου κλείνω έναν χρόνο. Όταν περάσουν τα δύο χρόνια από την ημέρα της μεταμόσχευσης και είναι όλα καλά, σημαίνει ότι το έχεις ξεπεράσει τελείως, αυτό λένε οι γιατροί».

Δεν έχεις πάει για καφέ, όμως έκανες το ταξίδι για τη βράβευση... «Δεν γινόταν να μην πάω. Αυτοί οι άνθρωποι με βοήθησαν πάρα πολύ και έπρεπε να τους τιμήσω. Ο γιατρός μου έχει πει ότι όσο περνάει ο καιρός μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα, αλλά θέλω όσο μπορώ να προσέχω. Δεν θέλω να μου τύχει κάτι και να τρέχω πάλι στα νοσοκομεία. Ας περάσει το χρονικό διάστημα που είναι να περάσει και θα κάνω πράγματα από εκεί και πέρα».

Τώρα που είσαι  σε αυτήν την τελική ευθεία, πώς αισθάνεσαι σαν Λεωνίδας μετά από όλη την περιπέτεια; Πιο δυνατός; «Καταρχάς είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Που έχω καταφέρει να ξεπεράσω κατά κάποιο τρόπο το πρόβλημα υγείας. Είμαι σίγουρα και πιο δυνατός και βλέπω πολύ διαφορετικά τα πράγματα στη ζωή. Δεν κάθομαι να αγχώνομαι για το παραμικρό. Θα αγχωθώ πλέον για ένα πρόβλημα υγείας. Και επίσης βλέπω τελείως διαφορετικά όλο το νόημα της ζωής. Ακόμα και μια βόλτα που μπορεί να κάνω στην παραλία με χαροποιεί αφάνταστα. Κάτι που ήταν συνηθισμένο και απλό πριν, που έλεγα για παράδειγμα "που να πάω τώρα στην παραλία για περπάτημα", τώρα πάω με... χίλια και το ευχαριστιέμαι πολύ».

Υπάρχει κάποια στιγμή από την περίοδο της θεραπείας που σου έμεινε περισσότερο; «Πιο πολύ όταν έκανα τη μεταμόσχευση στη Γερμανία, είχα επηρεαστεί πάρα πολύ. Και γενικά είχα πόνους, ήμουν ταλαιπωρημένος αρκετά, με φόρτωναν με πολλά φάρμακα μέχρι να δέσουν όλα μέσα και να αρχίσουν να βγαίνουν τα πρώτα κύτταρα. Είχα και κάποιες αντιδράσεις από τις ακτινοβολίες και της χημειοθεραπείες στην αρχή και μετά από τη μεταμόσχευση. Όλα αυτά με επηρέασαν αρκετά. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός αισθανόμουν καλύτερα. Μου έδιναν και δύναμη οι γιατροί που μου εξηγούσαν ότι είναι φυσιολογικά τα όσα νιώθω».

Όταν με το καλό περάσει ο χρόνος και είσαι σίγουρος ότι το έχεις αφήσει οριστικά πίσω σου, τι στόχους έχεις; «Να πω την αλήθεια θέλω να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου. Σκέφτομαι ακόμα το ποδόσφαιρο, δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Εάν μου πουν οι γιατροί ότι μπορώ να ξαναπαίξω και νιώθω κι εγώ έτοιμος θα το επιχειρήσω. Και θα δείξει. Δεν το βάζω κάτω, όταν αγαπάς κάτι πολύ κάνεις τα πάντα γι' αυτό. Και επίσης σκέφτομαι και το να σπουδάσω, να μπω παράλληλα σε κάποια σχολή».

Το να συνεχίσεις το ποδόσφαιρο ήταν μέσα στις σκέψεις που σε βοηθούσαν; «Εννοείται. Ονειρευόμουν στιγμές, που μπορεί να παίζω, να πανηγυρίζω μια νίκη, ένα γκολ. Τα όνειρα στην ουσία είναι αυτά που σε βοηθούν πάρα πολύ».

Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που θα καλούταν να δώσει μια αντίστοιχη μάχη;  «Να έχει θετική ενέργεια. Να σκέφτεται πάντα θετικά, ποτέ αρνητικά. Να κάνει όνειρα και να βλέπει πράγματα που θα κάνει στο μέλλον. Και να μην πέφτει ψυχολογικά. Να μην σκέφτεται "γιατί σε εμένα και όχι σε αυτόν" όσο μπορεί, μόνο θετικά».

Ξέρεις, λέμε συχνά ατάκες όπως «ποτέ μην το βάζεις κάτω» κτλπ, αλλά όταν έρθει η στιγμή, φαντάζομαι είναι πολύ πιο δύσκολο από τη θεωρία... «Σίγουρα, δεν το συζητάμε αυτό. Είναι δύσκολο. Εγώ πιστεύω πως χρειάζονται πολύ οι άνθρωποι σε τέτοιες στιγμές. Να έρχεσαι σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Να σου μιλούν, να σου φτιάχνουν κάθε μέρα το κέφι. Το να κάθεσαι και να κλαίγεσαι γι' αυτό που έτυχε είναι ό,τι χειρότερο. Αφού έτυχε, πρέπει να δώσεις τα πάντα για να το ξεπεράσεις».

Ήθελες να αναφερθείς στη σημασία της δωρεάς μυελού των οστών... «Όσοι μπορούν πρέπει να γίνονται δότες μυελού των οστών. Με αυτόν τον τρόπο, ένας εθελοντής μπορεί να σώσει ουσιαστικά έναν συνάνθρωπό του. Αν καθαρίσεις από τα καρκινικά κύτταρα μέσω των χημειοθεραπειών και βρεις το κατάλληλο μόσχευμα, έχεις σωθεί. Και η διαδικασία είναι πολύ απλή, σαν να δίνεις αίμα στην ουσία. Στην Ελλάδα ίσως δεν το γνωρίζουν πολλοί ότι είναι τόσο απλό, ίσως ακούν μεταμόσχευση και πάει ο νους τους ότι πρέπει να δώσουν κάποιο όργανο. Στην ουσία είναι αίμα, με κύτταρα μέσα. Δεν είναι κάτι επώδυνο, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικό».

Είναι το ποδόσφαιρο ένα κοινωνικό «εργαλείο» που στέκεται στο πλευρό εκείνων που το έχουν ανάγκη; «Νομίζω στην Ελλάδα στεκόμαστε δίπλα στον συνάνθρωπό μας. Τόσο στην κοινωνία γενικότερα, όσο και στο ποδόσφαιρο, το οποίο ενώνει. Η δύναμή του είναι πολύ μεγάλη στην κοινωνία. Έχει βοηθήσει πάρα πολλά παιδιά. Και η Εθνική ομάδα, αλλά και γενικότερα οι ομάδες βοηθούν, κυρίως οι μεγαλύτερες που έχουν την οικονομική άνεση. Το ποδόσφαιρο είναι δίπλα σε πολλούς ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια και ο ρόλος του είναι πολύ σημαντικός»

Πώς θα ήθελες να κλείσουμε; «Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο που με στήριξε και με βοήθησε τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά...»

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News