Συγκίνηση, ρίγος, θλίψη και μαζί μια ακαταμάχητη αίσθηση για την αξία της ζωής. Ο Ευγένιος Γκέραρντ, δεν είναι πια μαζί μας, σε αυτό τον κόσμο. Το ταλαιπωρημένο σώμα του από την κακουχία της ασθένειας, θα αναπαυτεί στην τελευταία του κατοικία στην αγαπημένη του Ελιά και το σπινθηροβόλο του πνεύμα, θα μένει πάντα ζωντανό να εμπνέει κα να καθοδηγεί.
Οι παρακαταθήκες αυτού του ανθρώπου είναι τόσο μεγάλες και πολλές που θα γεννάνε πάντα φρέσκιες ιδέες και προθέσεις βγαλμένες από το σπουδαίο δέντρο αξιών που αφήνει κληρονομιά όχι μόνο για το ποδόσφαιρο μας και τον ΟΦΗ, αλλά για την ίδια την κοινωνική σύνδεση μαζί τους.
Σύμβολο. Πρόσωπο αναφοράς. Δημιουργός. Εμπνευστής. Οραματιστής. Δάσκαλος. Πατέρας. Σημαντικός άνθρωπος!
«Στο ποδόσφαιρο, μετράει το αποτέλεσμα», σημείωνε στον πίνακα των αποδυτηρίων για να το εμπεδώνουν οι ποδοσφαιριστές του, παρακινώντας για την ουσία που θα μετρούσε στον «πίνακα του αποτελέσματος» μέσα από τον αγώνα και εκείνη που είχε να κάνει για την πρόοδο καθενός χωριστά στη σταδιοδρομία τους, που θα απηχούσε ομαδικά ως πνεύμα στην ίδια την ομάδα, τον ΟΦΗ.
Ο Ηλίας Πουρσανίδης, επιτέλεσε ένα μέγα εσωτερικό χρέος με τη νωπή πρωτοβουλία του Νοεμβρίου, γεμίζοντας την ψυχή του Ολλανδού με το μεγαλείο της ευγνωμοσύνης, φέρνοντας και την λύτρωση μέσα από τη βάσανο της ασθένειας του και μαζί έκανε στους συμπαίκτες του (τα παιδιά του Γκέραρντ), να γεμίσουν με αυτό το υπερήφανο συναίσθημα.
Η καθολική αναγνώριση του Ευγένιου Γκέραρντ, που ξεπερνάει τα όρια του πανελλήνιου ποδοσφαιρικού χώρου, αγγίζοντας από τους καιρούς της χρυσής δράσης του στον ΟΦΗ όλη την οικογένεια, ακόμη και ανθρώπους που δεν ήταν λάτρεις του ποδοσφαίρου, είναι αυτό το κάτι που λίγοι άνθρωποι έχουν επιτύχει.
Οι αναμνήσεις μας από την δράση του στον ΟΦΗ, είναι πλούσιες και μπορούν να συγκριθούν με αστείρευτη πηγή, γιατί διέθετε την προσωπικότητα, που έπιανε τη λεπτομέρεια και είχε το στοιχείο της μετάδοσης της γνώσης που ήταν ικανή να πάει μπροστά το ποδόσφαιρο που τόσο αγάπησε και δόξασε. Οι συνεντεύξεις του, ήταν πάντα πλούσιες με τοποθετήσεις που έμοιαζαν με περιβόλι.
Πόσο δύσκολη η στιγμή, να τον αποχαιρετήσεις, όσο κι αυτό δεν φάνταζε απροσδόκητο. Δυσκολεύεσαι να μιλήσεις και να γράψεις. Μένεις σε μια σιωπή που γεννάει εικόνες και εύχεσαι μέσα από την αρχή μιας νέας χρονιάς, οι ιδέες του, η προσφορά του, το δόσιμό του να βρει μιμητές σε αυτές τις ακραίες εποχές, που στερούνται από τη γνησιότητα. Καλό ταξίδι, σπουδαίε Ευγένιε, με ένα δάκρυ στα μάτια μας…
Στ. Μ.
