Ναι. Στο ποδόσφαιρο μετράει (και μένει) το αποτέλεσμα. Στην περίπτωσή μας, όμως, θα ακολουθεί και η μελαγχολία του Οκτωβρίου, για μια νύκτα χαμένη ποδοσφαιρικά που έβαζε υλικά δακρύων στα όνειρα του τηλεθεατή- φιλάθλου…
Δεν έχει καμία σημασία η όποια αιτιολογία, ούτε, η όποια επίκριση. Σημασία έχει το άσχημο συναίσθημα που ένιωσες επί 90 λεπτά μέσα από έναν κορυφαίο ναό του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Κυριολεκτικά δικαιώνονται στην UEFA που άλλαξαν τα κριτήρια εισαγωγής στους ομίλους, διαφυλάττοντας το επίπεδο της διοργάνωσης.
Ο Ολυμπιακός αυτός δεν έχει καμία σχέση με τον Ολυμπιακό του Τσάμπιονς Λιγκ, άλλων εποχών, του Ριβάλντο, του Τζιοβάνι, του Γκαλέτι του Αλεξανδρή και άλλων αστέρων. Καμία σχέση με την ομάδα που κόντραρε στα ίσα τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου και έφυγε ηττημένος και «σφαγμένος» από τη διαιτησία.
Τον μόνο που μπορέσαμε να καταλάβουμε προχτές βράδυ από το «Καμπ Νου», ήταν ο Τάκης Λεμονής. Σκεφτήκαμε πως διέθετε πλήρη αυτογνωσία της χαμηλής κατάστασης στην ομάδα του, για να κάνει την τόσο χοντροκομμένη επιλογή του 4-6-0, για να διαφυλάξει το σκορ.
(Αλλά άλλο το «κατενάτσιο», γιατί διέθετε τους μηχανισμούς και τον τρόπο να κάνει ζημιές. Εδώ πρόκειται για το παραμύθι που αφορά τη γνωστή ιστορία, το πως μπορεί να διαφύγει ένα ποντίκι από μια γάτα)
Ίσως να υπολόγιζε ότι θα είχε απέναντι του και «κατεβασμένες» μηχανές, για να μην έχουν και απώλειες οι «Μπάρτσες», που γρήγορα είδαν τι είχαν μπροστά τους. Αν ήθελαν παίζοντας ακόμη και με οκτώ, θα το τρυπούσαν όπου ήθελαν το «λεωφορείο».
Το ματς δεν αντέχει κριτική, επιδέχεται όμως βαθύτατους προβληματισμούς για το status, της κορυφαίας ποδοσφαιρικής έκφρασης της χώρας μας στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο σε επίπεδο συλλόγων, όσο κι αν είναι δεδομένη, αυτονόητη και αποδεκτή εξ αντικειμένου, η διαφορά κλάσης ανάμεσα σε μια Μπαρτσελόνα και έναν Ολυμπιακό.
Η διαφορά στη σύγκριση με περασμένες περιόδους που οι ελληνικές ομάδες έγραφαν ιστορία στην Ευρώπη (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ), κοιτάζοντας στα μάτια τα «μεγαθήρια», φάνηκε αισθητά, χωρίς να αλλάξει στο παραμικρό η στάση των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων, που πάντα τις αντιμετώπιζαν χαλαρά, πατώντας γκάζια, στα δύσκολα.
Αυτός ο Ολυμπιακός, των «deal», στερείται ομάδας και προσωπικότητας. Ως συνονθύλευμα και χωρίς «φλόγα» από τις διαρκείς αλλαγές προσώπων, στερείται και προοπτικής και είναι αποτέλεσμα, της χρόνιας έλλειψης ανταγωνισμού στο εσωτερικό, τις τελευταίες δεκαετίες. Πόσο μάλλον εν μέσω μιας τρομερής οικονομικής κρίσης στη χώρα.
Στ. Μ.
