Πάει μια δεκαετία (και βάλε) από την αρχή της "αντιπαλότητάς" τους. Στο πολύ σκληρό πρωτάθλημα της Α2 ξεκίνησαν όλα για τον Κολοσσό και το Ρέθυμνο, στα παρκέ της Α1 συνεχίστηκαν οι μονομαχίες τους. Δυο από τις παραδοσιακές ομάδες της περιφέρειας, δυο από τα πιο σταθερά κλαμπ του ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, βρίσκονται το τελευταίο διάστημα σε εκ διαμέτρου διαφορετική κατάσταση.
Οι μεν Ροδίτες κερδίζουν τους πάντες και βρίσκονται στην τέταρτη θέση της Basket League, οι δε Κρητικοί χάνουν από τους πάντες και όσο κι αν φαίνεται περίεργο, κινδυνεύουν να βρεθούν φέτος εκτός playoffs. Αν συμβεί αυτό, η χρονιά τους θα είναι πλήρως αποτυχημένη.
Για την πορεία των δυο ομάδων υπάρχουν πάντως εξηγήσεις. Υπάρχουν δεδομένες "ευστοχίες" αλλά και δεδομένες "αστοχίες" από τους παράγοντες και τους προπονητές τους. Το Sport24.gr με ένα ρεπορτάζ του προσπαθεί να εξηγήσει γιατί ο μεν Κολοσσός είναι υπόδειγμα μικρομεσαίας ομάδας και τι πρέπει να κάνει το Ρέθυμνο αν θέλει να βρεθεί ξανά στα ψηλά στρώματα.
Να γιατί "πετάει" ο Κολοσσός τον τελευταίο ενάμιση μήνα
Στις έξι τελευταίες αγωνιστικές, η ομάδα της Ρόδου μετρά πέντε νίκες. Κέρδισε κατά σειρά τον Απόλλωνα Πάτρας, το Λαύριο εκτός έδρας, την ΑΕΚ, το Ρέθυμνο εκτός έδρας και τον ΠΑΟΚ με τρομερή ανατροπή στην τέταρτη περίοδο. Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος έχασε στο Βενετόκλειο από τους Κρητικούς, όμως από τότε μετρά επτά διαδοχικές νίκες. Αυτή τη στιγμή, μετά από 15 αγώνες, η ομάδα της Ρόδου έχει ρεκόρ 9-6, έχει την πέμπτη καλύτερη άμυνα και μετά τους Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και Άρη (που κέρδισε με 48 πόντους το Ρέθυμνο) είναι η μοναδική με θετικό πρόσημο σε άμυνα κι επίθεση.
Η εξήγηση για την πορεία του Κολοσσού από τις 10 Δεκεμβρίου κι έπειτα είναι απλή. Η ομάδα της Ρόδου είναι ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης. Ο Άρης Λυκογιάννης έκανε εξαιρετικές επιλογές ξένων, με τον σέντερ Τζουβόντε Ρέντικ να αναδεικνύεται βάσει των αριθμών Πολυτιμότερος Παίκτης του Α' Γύρου, τον Τρέβορ Ρέλεφορντ να επιστρέφει στο νησί και να παίρνει τη θέση του απογοητευτικού Ντέβιον Μπέρι, τον Λάνγκστον Χολ να βάζει 28 πόντους στον ΠΑΟΚ και τους Ρούπ Άχονεν - Τζέσε Τσούκου - Ερλ Γουάτσον να παίζουν ο κάθε ένας τον δικό του μικρό μεν, αλλά πολύ σημαντικό ρόλο.
Στη Ρόδο δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Το "μυαλό" της ομάδας, ο Γιώργος Γκοτζογιάννης, ξεψαχνίζει όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε κάθε περίπτωση αθλητή που ενδιαφέρει την ομάδα, ρωτάει μέχρι και σε τι κατάσταση άφησε ο ΧΧΧ παίκτης το αυτοκίνητό στην προηγούμενη ομάδα του για να καταλάβει τι χαρακτήρας είναι, πως ζει εκτός γηπέδου, πως συμπεριφέρεται όταν βγαίνει από το παρκέ. Ο Λυκογιάννης, από την άλλη, είναι ο σκληρός προπονητής που θα πιέσει τους αθλητές τους στα κόκκινα για να τους πείσει ότι πρέπει να κάνουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα και τίποτα περισσότερο από αυτό που μπορούν να δώσουν για να κερδίσει η ομάδα. Στις προπονήσεις και τους αγώνες θα τους βρίσει, αλλά το βράδυ του Σαββάτου όλοι θα βγουν για ένα ποτό σαν μια φυσιολογική, αγαπημένη οικογένεια. Αυτό είναι το "μυστικό" του Κολοσσού. Ο τρόπος με τον οποίο διαχωρίζεται η σχέση προπονητών - παικτών εντός και εκτός γηπέδου.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος πήγε στη Ρόδο για να δουλέψει με τον αυστηρό Λυκογιάννη. Ήξερε ότι εκεί θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του, θα πιέσει τον εαυτό του για να δει αν μπορεί να επιστρέψει σε υψηλό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι άνθρωποι της ομάδας πίστεψαν στον 18χρονο Κώστα Παπαδάκη. Του έδωσαν τριετές συμβόλαιο, τον απέκτησαν ως ελεύθερο από τον Παναθηναϊκό και ο μικρός μπήκε στο 35 του αγώνα με το Ρέθυμνο για να βάλει 10 πόντους σε ενάμιση λεπτό και να χαρίσει τη νίκη στην ομάδα του.
Ταξιδέψαμε στο Ρέθυμνο πριν από μία εβδομάδα και παρακολουθήσαμε από κοντά το ματς που θεωρείται "ντέρμπι αιωνίων" για τις δυο ομάδες. Ξέρετε πόσα άτομα ήταν η αποστολή του Κολοσσού; Μόλις 15! Ο προπονητής, ο άμεσος συνεργάτης του, ο General Manager και οι 11 παίκτες, μιας και ο 12ος (Τζέσε Τσούκου) έμεινε στη Ρόδο εξαιτίας ενός τραυματισμού. Λίγοι άνθρωποι, "δεμένοι", απόλυτα συγκεντρωμένοι στον στόχο τους. Και στο τέλος της βραδιάς, όταν το αποτέλεσμα είχε κριθεί, έβλεπες τον προπονητή να αγκαλιάζει έναν έναν τους αθλητές του σα να ήταν παιδιά του και όλοι μαζί να σηκώνουν στον αέρα τον ήρωα του αγώνα, τον πιτσιρικά Παπαδάκη που τους οδήγησε στη νίκη.
Ο Κολοσσός αποπνέει υγεία και θυμίζει τις παλιές καλές εποχές που στο μπάσκετ έβλεπες ομάδες με λίγους ανθρώπους και "μικρά" ρόστερ. Στη Ρόδο δουλεύουν με πολλή ησυχία, αλλά έχουν και φιλοδοξίες. Οι προπονήσεις στη διάρκεια της εβδομάδας συνήθως δείχνουν τι θα ακολουθήσει στο ματς του Σαββάτου, μα το σημαντικότερο στοιχείο είναι το "δέσιμο" που υπάρχει και η ξεκάθαρη φιλοσοφία του προπονητή. Εντάσεις έχουν υπάρξει και θα υπάρξουν και στο μέλλον, όμως συνήθως οδηγούν σε κάτι καλό. Όσο για τα... οικονομικά του συλλόγου; Οι άνθρωποί του "σβήνουν" με μικρά αλλά σταθερά βήματα σημαντικές "τρύπες" από το παρελθόν, η τοπική κοινωνία και τα H Hotels στηρίζουν όσο μπορούν και το μέλλον θα είναι ακόμη καλύτερο. Αρκεί το μυαλά να μείνουν μέσα στα κεφάλια.
Να γιατί το Ρέθυμνο παραπαίει τον τελευταίο μήνα
Όταν το περασμένο καλοκαίρι ο Κώστας Φλεβαράκης ανέλαβε το Ρέθυμνο και λίγες μέρες αργότερα παραιτήθηκε, φάνηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει "χτίσει" μια πολύ συγκεκριμένη φιλοσοφία και έχει τροφοδοτήσει με παίκτες τις μεγάλες ομάδες της χώρας. Με νέο όνομα, με νέα φανέλα εδώ και ενάμιση χρόνο, οι Cretan Kings προσπαθούν να γίνουν ομάδα της Κρήτης και όχι απλά του Ρεθύμνου. Φέτος όμως έχουν κάνει βήματα προς τα πίσω και μάλιστα αρκετά, επώδυνα και ικανά στο τέλος της σεζόν να τους κρατήσουν εκτός της πρώτης οκτάδας που οδηγεί στα playoffs.
Ο Τόνι Κωνσταντινίδης, ένας Κύπριος προπονητής με θητεία στα Πρωταθλήματα της Κύπρου, της Ρουμανίας και του Κοσόβου, ανέλαβε ένα club που παραδοσιακά παίζει επιθετικό μπάσκετ και στηρίζεται στους ξένους παίκτες. Από τον Μπρεντ Πέτγουεϊ και τον Ζακ Ράιτ κι από τον Ντιόντε Κρίστμας μέχρι τον Κένι Γκάμπριελ και τον Μαρκ Κάρτερ, το Ρέθυμνο πάντα έβρισκε στα... αζήτητα Αμερικανούς που το ανέβαζαν επίπεδο και γέμιζαν το "Μελίνα Μερκούρη". Αυτό φέτος δεν συμβαίνει.
Και το χειρότερο είναι πως από το 5-0 που μετρούσε η ομάδα στο γήπεδό της στο ξεκίνημα της χρονιάς, βρέθηκε να χάνει από την ουραγό Δόξα Λευκάδας και από το Ρέθυμνο, πριν ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη για να διασυρθεί από τον Άρη με το ασύλληπτο 98-50. Πριν τη συντριβή στο Αλεξάνδρειο, βέβαια, είχαμε δει με τα μάτια μας το άσχημο επεισόδιο του coach της ομάδας με τους πενταδάτους ξένους του (Τόρλιν Φιτζπάτρικ και Ρόμπερτ Άρνολντ) και είχαμε καταλάβει πως το πρόβλημα ήταν πολύ βαθύτερο από μια μέτρια εμφάνιση στο ντέρμπι με τους Ροδίτες. Μας το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Κωνσταντινίδης στη Συνέντευξη Τύπου, όταν εξήγησε ότι "ήμασταν οικογένεια, αλλά τελευταία βλέπω αντιδράσεις που δεν υπήρχαν μέχρι πρότινος". Ο Κύπριος τεχνικός έμεινε στη θέση του, αλλά το Ρέθυμνο εμφανίστηκε χειρότερο στη Θεσσαλονίκη, με τους ξένους να είναι παντελώς αδιάφοροι.
Όλα στην ομάδα ξεκινούν από την κορυφή της πυραμίδας. Ο μεγαλομέτοχος Κωστής Ζομπανάκης συνεχίζει να ψάχνει και να επιλέγει ο ίδιος τους παίκτες που φορούν τη φανέλα της ομάδας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια αστάθεια κάθε φορά που υπάρχει ένα επεισόδιο, μια διαφωνία, μια ένταση στις προπονήσεις και τους αγώνες. Όταν για παράδειγμα ο coach Κωνσταντινίδης αρπάχτηκε με τους Φιτζπάτρικ - Άρνολντ στην τέταρτη περίοδο του αγώνα με τον Κολοσσό, ο Ζομπανάκης έφυγε από τη θέση του στο κέντρο του γηπέδου και πήγε στον πάγκο για να ηρεμήσει τους δυο Αμερικανούς.
Στο Ρέθυμνο δεν έχουν φτιάξει φέτος roster με χημεία, συνοχή και πάνω απ' όλα διακριτούς ρόλους. Ο Γκάρι Τάλτον έχει ταλέντο, αλλά χτυπητές αδυναμίες και του λείπει το τσαγανό για να ηγηθεί. Ο Ρόμπερτ Άρνολντ έχει τρομερά σκαμπανεβάσματα. Ο Τόρλιν Φιτζπάτρικ ξεκίνησε άσχημα, αλλά το τελευταίο διάστημα φαίνεται αδιάφορος. Ο Ντέγιαν Κράβιτς έχει επίσης μεταπτώσεις, με φοβερά παιχνίδια, αλλά και πολλά "νεκρά" διαστήματα. Ο Μπράντον Έντουαρντς, ο μοναδικός ευέλικτος ψηλός στο ρόστερ δόθηκε δανεικός. Ο Ρόλαντ Σάφτενααρ "κάθισε" στο συμβόλαιό του, έμεινε στην Κρήτη και δυο φορές επέστρεψε στο ρόστερ ενώ είχε τεθεί εκτός πλάνων. Προσθέστε πως πρόσφατα αποκτήθηκε ο Ντεβό Τζόζεφ, ένας ποιοτικός περιφερειακός, που όμως δεν είναι ο παίκτης που χρειαζόταν η ομάδα για να ισορροπήσει μετά την αποχώρηση του Εβάλντας Ζάμπας.
Με απλά λόγια, το Ρέθυμνο δεν έκανε καλές επιλογές ξένων και κυρίως δεν επέτρεψε στον προπονητή του να βρει τις μονάδες που αυτός ήθελε. Ο Κωστής Ζομπανάκης στήριξε τον Τόνι Κωνσταντινίδη μετά τις ήττες από την Δόξα Λευκάδας και τον Κολοσσό, όμως στην πραγματικότητα δεν έβαλε πλάτη μετά τις εντάσεις και τα επεισόδια που ο Κύπριος coach είχε με τους παίκτες του. Κάπως έτσι χάθηκε το μέτρο. Και κάπως έτσι ήρθε το 98-50 στο Αλεξάνδρειο.
Το Ρέθυμνο έχει ανθρώπους που δουλεύουν νυχθημερόν για να βοηθήσουν την ομάδα να παραμείνει στο... πάνω ράφι του ελληνικού μπάσκετ, όμως πλέον πρέπει να κοιτάξει την πραγματικότητα στα μάτια και να πάρει ρεαλιστικές αποφάσεις. Πρέπει να αλλάξει φιλοσοφία. Όχι να γίνει αμυντική ομάδα, αυτό δεν το θέλει κανείς στην πόλη, δεν το θέλει ούτε ο κόσμος που έχει συνηθίσει να βλέπει θεαματικό μπάσκετ, παίκτες υψηλού επιπέδου. Το Ρέθυμνο πρέπει να κοιτάξει μπροστά και να βρει έναν τρόπο για να συσπειρωθεί και να ξαναγίνει οικογένεια. Το μεγάλο λάθος της ομάδας ήταν πως άφησε τα τελευταία χρόνια συγκεκριμένους παίκτες που "κρατούσαν" τα αποδυτήρια να φύγουν για άλλες πολιτείες.
Όλοι γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι να έχεις Έλληνες στο ρόστερ σου. Τουλάχιστον σε αυτό, η σημαία παραμένει ψηλά. Ο Χάρης Γιαννόπουλος κι ο Ανδρέας Χριστοδούλου είναι οι δυο παίκτες που προσπαθούν να "επιβιώσουν" και έχουν ξεχωρίσει σε μια "περίεργη" από κάθε άποψη σεζόν, μαζί με τον Μιχάλη Καμπερίδη που τελευταία παίζει περισσότερο και παίζει καλά. Ο Κωστής Ζομπανάκης είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά αγαπά το μπάσκετ και έχει δώσει πολλά στο άθλημα. Αυτός έβαλε το Ρέθυμνο στον χάρτη, αυτός συνεχίζει να το χρηματοδοτεί, αυτός πρέπει να δώσει το τιμόνι στον coach (είτε είναι ο Κωνσταντινίδης, είτε κάποιος άλλος) και να του ζητήσει να το στρίψει προς άλλη κατεύθυνση.
Το μπάσκετ ζει στην περιφέρεια κι αυτές οι δυο ομάδες το αποδεικνύουν
Ο Κολοσσός και το Ρέθυμνο είναι δυο "στολίδια" του ελληνικού μπάσκετ και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Στη Ρόδο έχουν βρει τον δρόμο τους, έχουν αφήσει τον Άρη Λυκογιάννη και τον Γιώργο Γκοτζογιάννη να δουλέψουν όπως αυτοί θέλουν, έχουν εμπιστοσύνη στο πλάνο αυτών των δυο και τα αποτελέσματα τους δικαιώνουν. Στο Ρέθυμνο, αντίθετα, έζησαν σπουδαίες χρονιές, μα την τελευταία διετία-τριετία έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Αυτό είναι από τη μία λογικό και αναμενόμενο όταν μιλάμε για "μικρές" αγορές, αλλά από την άλλη όσοι γνωρίζουν πόσο σκληρά δουλεύουν οι άνθρωποι της ομάδας, ξέρουν ότι υπάρχουν τα εχέγγυα για να συνεχίσει να βρίσκεται σε ένα καλό επίπεδο, σε τροχιά εξάδας.
