Για σήμερα επιλέξαμε κάτι διαφορετικό. Κάτι που δεν έρχεται από την Κρήτη, ούτε καν από την Ελλάδα, αλλά έρχεται από... το ποδόσφαιρο. Που ήταν και είναι ίδιο σε ολόκληρο τον κόσμο! Τουλάχιστον στα...θετικά του!
Ηταν 102 χρόνια πριν, 24 Δεκεμβρίου 1914. Ο Τζωρτζ ήταν 24 ετών και αυτά ήταν τα πρώτα του Χριστούγεννα, μακριά από το Σέφιλντ, το σπίτι και την οικογένεια. Ο πατέρας του, ένας αξιοσέβαστος γιατρός στην πόλη, δεν έβλεπε με καλό μάτι τις επιθυμίες του γιου του, τον προόριζε μια μέρα να τον αντικαταστήσει.
«Γυρνάς πάντα με αυτούς τους ηλίθιους, χάνετε χρόνο σε αυτό το λασπόλουτρο,» έλεγε ο γιατρός βλέποντάς τον να γυρίζει σπίτι. "Και τι κάνετε; Πάντα πίσω από αυτό το γελοίο άθλημα για ζητιάνους. Θα μπορούσα να καταλάβω το πάθος για κρίκετ. Ή για το γκολφ, που είναι συναρπαστικό. Δεν καταλαβαίνω τι όμορφο έχει, αυτό το ποδόσφαιρο».
Ο Τζωρτζ, όταν δεν ήταν στο σπίτι ή στο αγαπημένο του μπαρ, ήταν πάντα σε στον λόφο έξω από την πόλη με το όνομα «Χίλσμπορο», βλέποντας τα κατορθώματα των ηρώων της Γουένσντει.
Σε αυτό το στάδιο, λίγους μήνες πριν από τα Χριστούγεννα του 1914, έφτασαν στρατιώτες, προκαλώντας έκπληξη. Ηξερε ότι ένας νέος πόλεμος είχε μόλις αρχίσει, αλλά δεν πίστευε ότι θα υπάρξουν κίνδυνοι, τόσο μακριά από την ηπειρωτική χώρα και από τα πεδία των μαχών. Μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του στην ιατρική, έτοιμος να γίνει ο βοηθός του πατέρα του.
Οι στρατιώτες όμως, του μίλησαν για τη δυνατότητα να βοηθήσει τη χώρα του, να γίνει ήρωας. Μόλις έμαθαν ότι ο νεαρός ήταν γιατρός, του ζήτησαν πιο επιτακτικά να βοηθήσει.
Κάπως έτσι βρέθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1914 στο Βέλγιο στην πόλη Πλόεσκτρερτ. Για δύο μήνες φρόντιζε στρατιώτες. Κάθε μέρα έκανε το ίδιο. Επούλωνε τις πληγές και άκουγε την τελευταία επιθυμία από παιδιά συχνά νεότερά του. Ηταν η ρουτίνα του, τόσο μακρινή από εκείνη του πατέρα του, που δεχόταν επισκέψεις στο πολυτελές γραφείο του, προσφέροντας αλοιφές σε αρχόντισσες του Γιορκσάιρ.
Είχε αρχίσει να μισεί τον πόλεμο. Εκατοντάδες νέοι Βρετανοί και Γερμανοί έχαναν τη ζωή τους. Δεν ήθελε να πολεμήσει, να πεθάνει την παραμονή των Χριστουγέννων.
Ποδοσφαιρικό...θαύμα Χριστουγέννων
Ηχούσαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων -έναν αιώνα πριν- μέσα στον πόλεμο! Από Άγγλους και Γερμανούς μαζί! Το επόμενο πρωί, ο Τζορτζ αποφάσισε να επωφεληθεί από αυτή την ανακωχή.
Γλίστρησε έξω από το χαράκωμα και άρχισε να περπατάει. Ηθελε να κάνει κάτι διασκεδαστικό. Μια τρελή ιδέα έλαμψε στο κεφάλι του για λίγα δευτερόλεπτα. Ναι! Έπρεπε να προσπαθήσουμε.
Πριν από την αναχώρηση, ο πατέρας του τού έδωσε κάποια χρήματα για το ταξίδι. Εκείνος αγόρασε μία μπάλα ποδοσφαίρου. Μία μπάλα όμοια με εκείνη, που κάθε εβδομάδα είκοσι δύο άνδρες κλωτσούσαν στο χορτάρι του Hillsborough.
Αυτή η μπάλα, σκέφτηκε, είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να επιστρέψει στην πατρίδα σώος και αβλαβής. Δεν είχε καμία φίλη, γυναίκα ή παιδιά. Αλλά "πέθαινε" για να δει τους δικούς του να σκοράρουν απέναντι στην Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Εβγαλε την μπάλα, τοποθέτησε τέσσερις κώνους για δοκάρια και οι παίκτες δεν άργησαν να έρθουν.
Υπήρχαν πλούσιοι έμποροι του Λονδίνου, και φτωχοί εργαζόμενοι από το Μερσεσάιντ. Όλοι είχαν τον ίδιο ενθουσιασμό, γνωρίζοντας ότι ίσως παίζουν το τελευταίο τους παιχνίδι ποδοσφαίρου. Μετά από ένα αδέξιο σουτ, η μπάλα έφυγε μακριά. Πέρα από τα συρματοπλέγματα. Στην γερμανική πλευρά.
Ο Τζωρτζ σκέφτηκε ότι δεν θα ξαναδεί την μπάλα του. Επίσης φοβόταν ότι η ενέργεια θα μπορούσε να τους στοιχίσει την εκεχειρία. Τι θα σκέφτονται οι Γερμανοί; Είναι επίθεση; Μια βόμβα; Φαντάστηκε ότι εκείνοι δεν ήξεραν το ποδόσφαιρο.
Εμβρόντητος είδε τον ένα μετά τον άλλο Γερμανό να αλλάζουν τη μπάλα. Το συναρπαστικό άθλημα είχε διασχίσει τα σύνορα της γης της Βρετανίας. Τότε σαν το πιο θυμωμένο παιδί άρχισε να ουρλιάζει στους "εχθρούς" στρατιώτες. Ήθελε την μπάλα του. «Μπάλα.» «Μπάλααααααααααααααααα».
Ένας Γερμανός στρατιώτης τελικά φάνηκε να τον παρατήρησε. Πήρε την μπάλα στα χέρια του και έκανε λίγα βήματα. ?Durifuole tua B?lle? («Είναι δική σου η μπάλα;) είπε στα γερμανικά. «Εάν είναι τότε μπορείτε να παίξετε το παιχνίδι εναντίον των Γερμανών. Η Αγγλία ενάντια στο γερμανικό Ράιχ».
«Εντάξει. Επιλέξτε την ομάδα σας και ξεκινάμε,» απάντησε ο Τζωρτζ. Μια απάντηση εντελώς ενστικτώδης. Παράλογη. Ήταν Βρετανοί εναντίον των Γερμανών.
Όπως και κάθε άλλη ημέρα σε αυτό το βρωμερό πόλεμο. Αλλά αντί για τουφέκια και χειροβομβίδες, το μόνο όπλο ήταν η δερμάτινη μπάλα. Και κανείς δεν θα αφήσει το πεδίο άψυχος, τουλάχιστον σε αυτή την σύγκρουση.
Ο αγώνας διήρκεσε ώρες και ώρες, με σκορ που δεν προσδιορίζεται ακριβώς. Σύμφωνα με τους Γερμανούς ήταν μία δική τους νίκη λόγω της φυσικής υπεροχής τους.
Στις ιστορίες των Βρετανών στρατιωτών, ήταν ένα μάθημα για τους αντιπάλους, χάρη στην τεχνική τους. Η αλήθεια είναι στη μέση.
Ο Τζωρτζ ξαπλωμένος στο γρασίδι, εξαντλημένος αλλά χαμογελαστός. Ηταν Χριστούγεννα. Δεν είχε τραυματισμούς για να επιδιορθώσει, κανένα νεκρό για να θάψει. Δεν υπάρχει κανένας θόρυβος στον αέρα.
Ο στρατιώτης που είχε προτείνει τη συνάντηση πλησίασε, χαλαρώνοντας δίπλα του. Πρόσφερε ένα τσιγάρο στον Τζωρτζ, που τον ρώτησε με περιέργεια, που έμαθε τους κανόνες του παιχνιδιού του ποδοσφαίρου.
«Δούλευα σε ένα εργαστάσιο στο Σέφιλντ». «Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο θανάσιμος εχθρός μου ήρθε από την ίδια πόλη». «Πηγαίνω στο στάδιο,» του είπε. Στο Χίλσμπορο;» ρώτησε ο Τζωρτζ. «Nein. Χίλσμπορο. Στο BramallLane. Είμαι υποστηρικτής της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ».
Ο Τζωρτζ γέλασε τρανταχτά, ο Γερμανός τον κοίταξε σαστισμένος. Είχε βρει τελικά τον εχθρό του. Μία αληθινή ιστορία, που φρόνισε να διηγηθεί ο Οσβάλντο Σοριάνο, αποδεικνύοντας ότι, σε μια εποχή σύγκρουσης, μερικές φορές το ποδόσφαιρο μπορεί να μεταφέρει ένα μήνυμα ειρήνης. Μία χριστουγεννιάτικη ημέρα
πηγή στοιχείων: ΑΠΕ
Επιμέλεια: Γιώργος Μιμίκος
