default-image

Γιούλη Παρασκάκη: Η βολεϊμπολίστρια με τη μαγική πορεία

Σπορ
Γιούλη Παρασκάκη: Η βολεϊμπολίστρια με τη μαγική πορεία

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σπουδαία αθλήτρια, ωραία γυναίκα, άνθρωπος που εκπέμπει αισιοδοξία, προπονήτρια με παρόν και μέλλον, αλλά πάνω από όλα μητέρα. Η Γιούλη Παρασκάκη μπορεί να υπερηφανεύεται για την αθλητική της πορεία στο ελληνικό βόλεϊ, αλλά και για τον τρόπο που κατάφερε να… υφάνει τη ζωή της μακριά από τα γήπεδα. Τα κατορθώματά της θα τα ζήλευαν πολλοί έστω κι αν δεν είχαν την απαιτούμενη προβολή μια και το βόλεϊ δεν ανήκει στα αθλήματα που συγκεντρώνουν τα βλέμματα.  

Η πρώτη φορά που έπιασε μπάλα του βόλεϊ στα χέρια της ήταν σε ηλικία 12 ετών στη γενέτειρα της τα Χανιά. Αγωνίστηκε στις τοπικές κατηγορίας και τη Β' Εθνική, ξεχωρίζοντας από νωρίς με αποτέλεσμα να κληθεί στις μικρές Εθνικές ομάδες. Η κατάκτηση του Παγκρήτιου σχολικού πρωταθλήματος της έδωσε τη δυνατότητα να αγωνιστεί στο Πανελλήνιο, όπου και πραγματοποίησε εντυπωσιακές εμφανίσεις.

Αμέσως προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μεγάλων αθηναϊκών ομάδων της Α1 κατηγορίας. Περίμενε, όμως να πάρει το απολυτήριο Λυκείου και μετά άνοιξε τα φτερά της. Μετακόμισε στην Αθήνα για σπουδές (λογιστική), οι οποίες συνδυάστηκαν με το βόλεϊ.

Ο Βύρωνας την προσέλκυσε πρώτος και ήταν αυτός που κατάφερε να αποσπάσει το «ναι». Έτσι στα 18 της χρόνια έκανε ντεμπούτο στην Α1 κατηγορία. Η πορεία της έκτοτε ήταν ανοδική με την κλήση της στην Εθνική γυναικών να έρχεται τον ίδιο χρόνο.

Με τη γαλανόλευκη φανέλα πανηγύρισε προκρίσεις σε πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, ενώ  το 2001 κατέκτησε την 4η θέση τους Μεσογειακούς αγώνες και βρέθηκε στα τελικά του Πανευρωπαϊκού.

Ήταν παρούσα σε όλες τις διοργανώσεις που μετείχε η Εθνική ως το 2004 οπότε και πήρε τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στην Κρήτη επιλέγοντας το Ηράκλειο για μόνιμη κατοικία της.

Το βόλεϊ δεν το εγκατέλειψε, ωστόσο, παρότι αντιμετώπισε ένα σοβαρό τραυματισμό. Πήρε μεταγραφή στον ΟΠΕΡ, ο οποίος προσπαθούσε να ανέβει στα σαλόνια του ελληνικού βόλεϊ και με τη φανέλα  του πανηγύρισε αρκετές επιτυχίες. Το βόλεϊ το σταμάτησε μόνο το 2006 που γέννησε την κόρη της και το 2009 που γέννησε το γιο της.

Εκτός από τον ΟΠΕΡ αγωνίστηκε στη Μεσαρά, ενώ από το 2013 είναι προπονήτρια και στο νεοσύστατο σωματείο Πήγασος.

Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε ενεργά και με μεγάλη επιτυχία με το Beach Volley έχοντας ως απολογισμό μεγάλες επιτυχίες μαζί με τη συναθλήτριά της και κουμπάρα της Νίνα Κατερίνη. Πιο συγκεκριμένα το 2012 είχαν εξασφαλίσει συμμετοχή στο πανευρωπαϊκό και το παγκόσμιο πρωτάθλημα, ενώ το 2013 είχαν κατακτήσει τη 2η θέση στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες ήρθαν, ωστόσο, το 2015 με το χρυσό μετάλλιο στο Βαλκανικό πρωτάθλημα, την 6η θέση στους Μεσογειακούς αγώνες και την 1η θέση στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα.

Από φέτος το καλοκαίρι είναι παίκτρια του Παναθηναϊκού αποδεικνύοντας ότι συνεχίζει να μετρά ως αθλήτρια. Η Γιούλη Παρασκάκη μίλησε στο neakriti.gr για την ονειρική της πορεία στο βόλεϊ, την πρόταση του Παναθηναϊκού, την οικογένειά της και την προπονητική.

-Πως προέκυψε η πρόταση από τον Παναθηναϊκό;

«Είχα μία πρόταση από τη διοίκηση του Παναθηναϊκού από το Μάιο. Οι δυσκολίες είναι πολύ μεγάλες γιατί μένω εδώ μόνιμα, έχω δύο παιδιά, έχω την ομάδα με τέσσερα αγωνιστικά τμήματα και κάθε σαββατοκύριακο έχουμε πάρα πολλούς αγώνες. Είναι δύσκολή η μετακίνησή μου. Είχα αυτή την πρόταση το Μάιο. Ήταν δελεαστική γιατί είναι ένας μεγάλος σύλλογος. Στην αρχή την απέρριψα, αλλά οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού επέμεναν κι έτσι συμφωνήσαμε να βοηθήσω με οποιοδήποτε τρόπο, είτε σε κάποια παιχνίδια, είτε περισσότερο εάν χρειαστεί στα πλέι οφ αργότερα τον Απρίλη. Κι έτσι κάναμε μία συμφωνία να είμαι στην ομάδα, αλλά όχι με εβδομαδιαίες προπονήσεις. Εάν και εφόσον χρειαστεί, όπως μπορώ θα βοηθήσω την ομάδα».

-Έχεις μία φοβερή πορεία. Πόσο εύκολο είναι να τη συνδυάσεις με την οικογένεια;

«Πάντα το είχα αυτό το όνειρο και τα παιδιά μου να με βλέπουν ενεργή αθλήτρια. Έτσι μου είχε μπει στο μυαλό από μικρή ότι δε θα ήθελα να κάνω παιδιά και να σταματήσω τα πάντα. Ήθελα μαζί με τα παιδιά μου να ζούμε όσα μπορεί να μας προσφέρει ο αθλητισμός. Και το πέτυχα αυτό. Τα παιδιά μου ήταν κοντά μου στις μεγαλύτερές μου επιτυχίες. Μετά τα παιδιά πήρα πολλά μετάλλια και είχαν τη δυνατότητα να το παρακολουθήσουν από κοντά. Και με χαροποιεί πολύ αυτό. Ήταν δύσκολο, αλλά είχα τη στήριξη και των γονιών μου αν και ζουν στα Χανιά, αλλά και του συζύγου μου. Τα παιδιά μου ήταν εύκολα παιδιά, δε με δυσκόλεψαν στο μεγάλωμά τους και μπόρεσα να το κάνω αυτό».

-Αναφέρθηκες σε αυτά που προσφέρει ο αθλητισμός. Εσένα τι σου έχει προσφέρει ο αθλητισμό και τι προσφέρει τώρα στα παιδιά σου που σε παρακολουθούν να αγωνίζεσαι;

«Πιστεύω ότι δε θα ήμουν αυτός ο χαρακτήρας που είμαι χωρίς τον αθλητισμό. Θα ήμουν ένα εντελώς διαφορετικό άτομο. Έχω μεγαλώσει μέσα στα γήπεδα, έχω περάσει πολύ χρόνο μέσα στα γήπεδα, έχω γνωρίσει πολύ κόσμο. Όπως και να το κάνεις, είναι ένα ομαδικό άθλημα και κοινωνικοποιείσαι, αναγκάζεσαι να συνεργαστείς και να μη θες. Έχεις ανάγκη τη συνεργασία, να πειθαρχείς, παίρνεις από όλους είτε είναι αθλητές, είτε είναι προπονητές, είτε απλός κόσμος. Γνωρίζεις και κάθε χρόνο διαφορετικές αθλήτριες, διαφορετικούς προπονητές, διαφορετικούς διοικούντες. Από όλα αυτά συνέχεια παίρνεις… Όσο περισσότερο κόσμο γνωρίζεις τόσο περισσότερα πράγματα παίρνεις. Και όλα αυτά λειτουργούν αθροιστικά στο χαρακτήρα, στην προσωπικότητα…».

-Και τα παιδιά σου για πιο λόγο τα ήθελες κοντά;

«Για να το αγαπήσουν εάν ήθελαν. Δεν μπορείς με το ζόρι να τα βάλεις σε μία διαδικασία είτε είναι αθλητισμός είτε επάγγελμα. Εγώ ήθελα τα παιδιά μου να είναι κοντά για να το ζήσουν. Να δουν τη χαρά, να δουν τη λύπη, να δουν ότι είναι κάτι πιο ευχάριστο το να είσαι στον αθλητισμό από το να είσαι σε κάποια άλλα πράγματα. Η εφηβεία κρύβει αρκετούς κινδύνους και προκαλεί άγχος σε εμάς τους γονείς».

-Εσύ από όλα αυτά που έχεις ζήσει ποιο αθλητικό γεγονός ξεχωρίζεις;

«Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα τις πρώτες μου συμμετοχές με την Εθνική γυναικών γιατί ήμουν πολύ μικρή. Αυτό που με ευχαρίστησε πιο έντονα, όμως, ήταν τα μετάλλια που πήρα στο Πανελλήνιο και το Βαλκανικό το 2015 στο Beach Volley γιατί ήταν απρόσμενα για μένα. Δεν είχα το χρόνο να προπονηθώ τόσο όσο θα έπρεπε, ούτε το χρόνο να ασχοληθώ με το σώμα μου και το πώς θα ανταπεξέλθω σε αυτές τις διοργανώσεις. Και οι επιτυχίες ήρθαν από την εμπειρία μου και την ωριμότητα μου μέσα στο παιχνίδι και από τη στρατηγική και όχι από την καλή φυσική κατάσταση που είχα».

 -Τι είναι αυτό που σου δίνει τη δύναμη και συνεχίζεις και βάζεις ολοένα και περισσότερα πράγματα στην καθημερινότητά σου

«Δεν τα βάζω. Μου προκύπτουν και δε μπορώ να αρνηθώ. Μου προκύπτουν πράγματα τα οποία τα βάζω κάτω και λέω δε χωράνε να μπουν στο πρόγραμμα. Επιλέγω τα πιο σημαντικά. Αυτά που δε θα επηρεάσουν την οικογένειά μου. Αυτά που ευχαριστούν και το σύζυγό μου, και τους γονείς μου και εμένα και τα παιδιά μου».

-Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να κάνεις και δεν το έχεις κάνει;

 «Όχι. Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου που να το έχω βάλει στόχο και να μην το κατέκτησα. Είμαι πολύ καλά».

-Πως σε φαντάζεσαι μετά από δέκα χρόνια;

«Με φαντάζομαι με την ομάδα μου, με τα παιδάκια μου, να παίζουμε πολλά παιχνίδια, πολλούς αγώνες και να έχω την κόρη μου μέσα να την καμαρώνω».

Ρεπορτάζ: Νίκη Μηλιαράκη

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News