Οι Νew York Times ζήτησαν από την Αλεξία Παππά να μοιραστεί την εμπειρία της από τη διαμονή της στο Ολυμπιακό χωριό και η Ελληνίδα πρωταθλήτρια των 10.000μ. φρόντισε να αποκαλύψει (σχεδόν) όλα τα μυστικά. Όλα όσα συνέβησαν στο χωριό που φιλοξένησε τους 11.500 καλύτερους αθλητές του κόσμου.
Μπαίνοντας στο χωριό
Μόλις έφτασα στο χωριό μου δόθηκε η διαπίστευση αθλήτριας που είναι το πιο ισχυρό έγγραφο. Με αυτό μπορούσα να πάω οπουδήποτε. Από τις αθλητικές εγκαταστάσεις, τα αποδυτήρια των αθλητών σε οποιοδήποτε άθλημα, ενώ μπορούσα να το χρησιμοποιήσω για το κομμωτήριο, να επισκεφτώ τον οδοντίατρο, μέχρι και στο καθαριστήριο για τα ρούχα μου. Όλα αυτά δωρεάν! Αυτή η διαπίστευση ήταν ότι πολυτιμότερο είχα και την πρόσεχα με τη… ζωή μου. Τώρα είναι απλά ένα πλαστικοποιημένο αναμνηστικό.
Αναμνηστικό το παπλώμα
Το Ολυμπιακό χωριό αποτελούνταν από πολυόροφα κτίρια με μπαλκόνια. Κάθε ένα από αυτά τα κτίρια, εκτός των ΗΠΑ που διατηρούσαν χαμηλό προφίλ, είχε τα διακριτικά των αποστολών. Στο κτίριο της Αυστραλίας υπήρχε και ένα καγκουρό σε φυσικό μεγεθός! Η ομάδα μου η Ελλάδα, μοιραζόταν το κτίριο με την Κροατία, την Αλγερία την Αιθιοπία και άλλες χώρες. Τους Κροάτες τους έβλεπες να είναι μόνιμα στο λόμπι του κτιρίου να καπνίζουν και να βλέπουν τηλεόραση. Επίσης, ακουγόταν μουσική house όλη μέρα και όλη νύχτα από τα μπαλκόνια πάνω από τα δικά μας (αυτά της Κροατίας).
Εγώ έμενα σε ένα διαμέρισμα με πέντε συγκατοίκους και μοιραζόμουν ένα δωμάτιο το οποίο ήταν μικρό. Στο τέλος των Αγώνων όλοι οι αθλητές πήραν αναμνηστικό το πάπλωμα από τα κρεβάτια. Το δικό μου έπιασε το χωρό της μισής βαλίτσας.
Η καθημερινή στολή
Όλοι οι αθλητές ήταν υποχρεωμένοι να φοράνε συνέχεια τις στολές των ομάδων τους. Των Ιταλών ήταν "Αρμάνι", των Γάλλων ήταν "Λακόστ" και των Σουηδών "H&M".
Τα δικά μου ρούχα είχαν βασικό χρώμα το μεσογειακό μπλε. Το αγαπημένο μου ήταν το αδιάβροχο μπουφάν που είχε πάνω του αρχαιοελληνικό μοτίβο.
Σε κάθε γωνία του χωριού υπάρχαν καμουφλαρισμένοι στρατιώτες. Όταν τους χαιρετούσα μου χαμογελούσαν και με χαιρετούσαν και αυτοί. Συνήθισα στην εικόνα των όπλων καθώς τα έβλεπες παντού.
Κάθε φορά που επέστρεφα από την προπόνηση ή από την παρακολούθηση αγώνων περνούσα από την ίδια διαδικασία. Έλεγχος της διαπίστευσης, σκανάρισμα και ταυτοποίηση της εικόνας του προσώπου, έλεγχος της τσάντας και όλων των προσωπικών αντικειμένων υπό το φόβο ύπαρξης βόμβας. Η ουρά που σχηματιζόταν κατά τη διάρκεια των ελέγχων, ήταν η καλύτερη στιγμή να κάνεις νέους φίλους και να ανταλλάξεις pins.
Οι επισκέπτες
Μόνο αθλητές και όσοι είχαν την ειδική διαπίστευση είχαν το δικαίωμα να βρίσκονται μέσα στο χωριό. Υπάρχαν όμως και επισκέπτες και κάθε χώρα δικαιούταν κάθε μέρα να έχει μέχρι 12 επισκέπτες από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Για να μπει κάποιος στο χωριό έπρεπε να προσκληθεί πρώτα από την ομάδα και να αφήσει στην είσοδο το διαβατήριο του. Εγώ είχα την ευκαιρία να βάλω μέσα τον προπονητή μου όταν ήθελε να μου φέρει ένα ψυκτικό γιλέκο αποκατάστασης ενώ έκανα και περιήγηση στην οικογένεια μου για δύο ώρες.
Υπήρχαν λεωφορεία που έκαναν κύκλους μέσα στο χωριό περιμετρικά, όλη την ημέρα. Ωστόσο όμως ο ευκολότερος τρόπος να μετακινηθείς ήταν με τα πόδια. Εκτός αυτού, αν δεν πήγαινα με τα πόδια κάθε μέρα στο εστιατόριο δε θα είχα συναντήσει τον Γιουσέιν Μπολτ για να βγάλω μια φοβερή φωτογραφία μαζί του.
Πολλά μέλη των ευρωπαϊκών αποστολών, αλλά και ο Καναδάς έφεραν ποδήλαρα για να κυκλοφορούν μέσα στο χωριό. Έπρεπε να έχεις το νου σου να μην πέσεις πάνω τους.
Το εστιατόριο
Περνούσα πολύ ώρα στο εστιατόριο καθημερινα. Μία τεράστια προσωρινή κατασκευή όπου έβρισκες μέσα φαγητό από όλον τον κόσμο. Το εστιατόριο δεν έκλεινε ποτέ και ήταν το καλύτερο μέρος για να παρατηρείς τον κόσμο. Εκεί είδα στολές από κάθε πιθανή χώρα. Σρι Λάνκα, Κιργιστάν, Λεσότο, Μιανμάε, Εκουαδόρ, ο κάθε ένας με τα δικά του χρώματα. Πάντα πήγαινα μόνη στο εστιατόριο, αλλά πάνα έβρισκα παρέα για να φάω. Μια φορά κάθισα με την Κέιτι Λεντέκι στην οποία αρέσει πολύ το μπέικον και έφαγε πάρα πολύ. Αργότερα είδα ότι κέρδισε ένα σωρό χρυσά μετάλλια.
Συναντώντας αθλητές
Μου αρέσει πολύ να βλέπω έναν αθλητή και να μαντεύω το άθλημα του. Μου άρεσε πολύ να μαθαίνω για τα αθλήματα όλα. Συνάντησα έναν Κουβανό που μου είπε για το άθλημα του που ήταν το διπλό στο κανό το οποίο θα βγει εκτός Ολυμπιακών την επόμενη χρονιά κάτι που σημαίνει πως ο ίδιος δε θα πάει στο Τόκιο, εκτός και αν γίνει πολύ καλός σε άλλο αγώνισμα.
Βρήκα το θάρρος να ζητήσω να βγω μια φωτογραφία με τη Βένους Γουίλιαμς της οποίας τα μαλλιά ήταν βαμμένα στο κόκκινο της αμερικάνικης σημαίας. Ανεξαρτήτως χώρας, μπορούσες να καταλάβεις πότε οι αθλητές ήθελαν το χώρο τους. Μια φορά είδα να Φελπς να φορά τα ακουστικά του και να περπάτα και προτίμησα να μην τον ενοχλήσω.
Το γυμναστήριο
Ηταν πολύ συνηθισμένο να βλέπεις έναν αθλητή του πινγκ πονγκ, έναν κωπηλάτη και έναν κολυμβητή να χρησιμοποιούν το ελλειπτικό μηχάνημα βλέποντας στην τηλεόραση Netflix. Από έναν χρυσό Ολυμπιονίκη έπεσε το iphone την ώρα που έκανε διάδρομο ενώ στο βάθος άκουγες φωνές μετά από την κατάληξη κρίσιμου πόντου σε αγώνα πινγκ πονγκ. Ήταν κάτι συνηθισμένο να βλέπεις αθλητές να κάνουν ασυνήθιστα για τους ίδιους πραγματα.
Το μυστικό δωμάτιο παιχνιδιών
Όταν οι αθλητές δεν αγωνίζονταν στο άθλημα τους, θα τους έβρισκες στο δωμάτιο των παιχνιδιών σε ένα κτίριο το οποίο ήταν… κρυμμένο. Όταν το έβρισκες όμως, δεν μπορούσες να ξεκολήσεις. Είχε παιχνίδια, δωρεάν προφυλακτικά ακόμα και μπουκάλια της Coca Cola ειδικά σχεδιασμένα μόνο για αθλητές.
Το ιατρείο
Πήγαινα στο ιατρείο κάθε μέρα για κρυοθεραπεία και κάθε μέρα μοιραζόμουν τη δεξαμενή με διαφορετικούς αθλητές από διάφορα αθλήματα και χώρες.
Υπάρχε και ο δωρεάν οδοντιατρικός έλεγχος. Γνώρισα έναν εθελοντή οδοντίατρο από το Μπρούκλιν, τον Ντέιβιντ. Μου είπε ότι τηλεφωνούσε κάθε μέρα στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπη ζητώντας την ευκαιρία να ζήσει και να δουλέψει δωρεάν στο χωριό. Μου είπε επίσης ότι ο λόγος που τα ιατρεία ήταν κάθε μέρα τόσο γεμάτα, ήταν γιατί πολλοί αθλητές και συνοδοί από χώρες λιγότερο…προνομιούχες, δεν είχαν επισκεφτεί ποτέ γιατρό ή οδοντίατρο!
Στο χωριό, όταν οι αγώνες τελειώνουν τα πράγματα χαλαρώνουν. Ο λόγος που τα μηχανήματα των προφυλακτικών δεν είχαν ποτέ έλλειψη ήταν γιατί υπήρχαν κάποιοι που τα γέμιζαν συνέχεια. Μάλιστα πάνω στα μηχανήματα έγραφε: «γιορτάστε το με ένα προφυλακτικό». Σε τρεις διαφορετικές γλώσσες.
Συχνά έβλεπα αθλητές να κυκλοφορούν πιασμένοι χέρι – χέρι κατά το ηλιοβασιλεμα και μόλις νύχτωνε, το πάρτι άρχιζε. Συνήθως στην πισίνα μπροστά στο κτίριο μας και πάντα μετά την ώρα κοινής ησυχίας.
Τα καμώματα της νύχτας φαινόταν την ημέρα. Έβλεπες αθλητές να φορούν ανάμεικτα ρούχα διάφορων χωρών…
Τελετές έναρξης και λήξης
Χαίρομαι που πήγα και στις δύο. Η αγαπημένη μου ωστόσο είναι η τελετή έναρξης. Σαν Ελληνίδα μπήκα στο στάδιο πρώτη. Αναρωτιέμαι αν αισθάνεται και η Ριάνα το ίδιο όταν βγαίνει στις συναυλίες της μπροστάς σε τόσες χιλιάδες κόσμου. Προσπάθησα να μην κλάψω, αλλά κάθε φορά που συναντιώνταν το βλέμμα μου με κάποιου με έπιαναν τα κλάματα.
Στο κέντρο της αρένας, μία χαμογελαστή κοπέλα ντυμένη στα καταπράσινα με πλησίασε και μου πρόσφερε ένα σπόρο δέντρου. Πήρε το χέρι μου και το οδήγησε σε ένα πλαίσιο όπου τοποθετούσαμε τους καρπούς για να γίνουν δέντρα. Για μια στιγμή ένιωσα ότι είμαι μόνη μου και επικεντρώθηκα στο σπόρο.
Η τελαυταία κουβέντα
Όταν εγκαταλείπεις το χωριό, το «ευχαριστώ» δεν είναι η λέξη που χρησιμοποιείς. Αν και νιώθεις τεράστια ευγνωμοσύνη για την εμπειρία που έζησες το ευχαριστώ δεν είναι αρκετό. Οι Ολυπιακοί τελείωσαν και η ανάμνηση τους έχει κλειδωθεί μέσα μας για πάντα. Στην καρδιά και το μυαλό. Το καλύτερο πράγμα που έχεις να πεις φεύγοντας είναι το «Τα λέμε στο Τόκιο».
Πηγή: sportsfeed.gr
