Φέρτε στο μυαλό σας μια μεγάλη ζούγκλα! Με ελέφαντες, βουβάλια, λιοντάρια και τίγρεις. Ζώα, μικρά και μεγάλα. Θηρία με ηγετικές τάσεις. Αρπακτικά που πετούν ψηλά στους ουρανούς και χαμαιλέοντες που έρπονται στο χώμα. Μια ζούγκλα που έχει τους δικούς της νόμους. Χωρίς να υπάρχει ούτε ηθική, ούτε τιμή. Εκεί που βασιλεύει (συνήθως) ο ισχυρός. Και για να επιβιώσει, δεν υπολογίζει κανέναν και τίποτα…
Μια μικρογραφία αυτής της ζούγκλας είναι και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ίδια κατάσταση επικρατεί και εκεί. Με ισχυρούς, αδύναμους και… έρποντες. Αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να επιβάλει ισονομία, δικαιοσύνη και αξιοκρατία σε αυτό το άθλιο πεδίο; Η απάντηση είναι μία: Ουδείς!
Κάθε προσπάθεια που μπορεί να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση, είτε θα αποτύχει, είτε θα… τορπιλιστεί από ανθρώπους που το μόνο πράγμα που γνωρίζουν είναι να δρουν παρασκηνιακά.
Από τη συνάντηση που προσπαθούσε εδώ και μήνες να φέρει η ΕΠΣΗ στο Ηράκλειο, δεν είχα καμία υπερβολική εκτίμηση ότι θα προκύψει κάτι θετικό προς την εξεύρεση λύσεων. Άλλωστε το κουμάντο δεν το είχαν αυτοί που θα έρχονταν, αλλά ουσιαστικά θα έκαναν ό,τι τους διεμήνυαν τα μεγάλα αφεντικά. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Στα μεγάλα αφεντικά.
Αλήθεια, πόσο άδικο είναι τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου να τις ορίζουν τέσσερις ΠΑΕ. Τέσσερις εταιρίες. Με τα δικά τους συμφέροντα και τις δικές τους επιδιώξεις. Με πολύ κόσμο να ακολουθεί τις ομάδες τους. Με ιστορία και επιτυχίες. Δεν παύει όμως να είναι τέσσερις εταιρείες. Κι αυτές οι τέσσερις θέλουν να διαφεντεύουν τη μοίρα όλου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τέσσερις είναι οι δικές τους ψήφοι.
Και υπάρχουν άλλοι 176 (ΠΑΕ, Ενώσεις, παράγοντες) που θα κληθούν με την ψήφο τους να καθορίσουν τον Οκτώβριο τη νέα ηγεσία της ΕΠΟ, να καθορίσουν το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλήθεια μπορούν αυτοί οι 176 να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Ή θα συνεχίσουν κι εκείνοι να είναι υποχείρια μιας άθλιας κατάστασης; Συγνώμη αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει καμία σωτηρία… Μα καμία!
Του Μανόλη Βαρδαλαχάκη
