Η Ιταλία πήγε στο EURO με χαμηλά το κεφάλι. Με τη βαριά της φανέλα αλλά χωρίς μεγάλα λόγια. Όλοι γνώριζαν άλλωστε ότι χωρίς τα λαμπερά αστέρια του παρελθόντος και με χτυπητές μεσοεπιθετικές αδυναμίες, δύσκολα θα μπορούσε να φτάσει ψηλά. Υπολόγιζαν όμως χωρίς τον μύθο Gigi Buffon και την παρέα του!
Αναμφίβολα η Σκουάντρα Ατζούρα έχει παρουσιάσει το πιο δεμένο σύνολο από τις 24 ομάδες της διοργάνωσης! Μια ομάδα με άψογη τακτική που ξέρει τι θέλει στο γήπεδο από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα. Κι όλα αυτά βέβαια με έναν σπουδαίο καθοδηγητή στον πάγκο, τον Αντόνιο Κόντε, τον οποίο θεωρώ κορυφαίο προπονητή της διοργάνωσης.
Ουσιαστικά το ιταλικό παραμύθι στα γήπεδα της Γαλλίας… έχει μόνο πρίγκιπες αφού το δικό τους δράκο οι Ιταλοί τον σκότωσαν πριν αναχωρήσουν από την πατρίδα τους. Το δράκο της αλαζονείας και ενός τουπέ που διέκρινε τις πρόσφατες συμμετοχές τους σε μεγάλες διοργανώσεις, στην μετά Μουντιάλ 2006 εποχή.
Η Ιταλία πήγε εκεί με απόλυτη συγκέντρωση. Κι έχει προχωρήσεις ως τα προημιτελικά παίζοντας ουσιαστικά… τελικούς στα τρία από τα τέσσερα ματς που έχει δώσει (σ.σ. το ματς με την Ιρλανδία είναι ως μη γενόμενο, αφού ήταν απλά μια υποχρέωση που βοήθησε ώστε να ξεκουράσει ο Κόντε την βασική ομάδα). Τελικός ήταν το πρώτο ματς του ομίλου με το πολυδιαφημισμένο Βέλγιο. Τελικός πρόκρισης ήταν το δεύτερο ματς με την Σουηδία. Τελικός και το πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι με την δις πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία. Σε όλα τα παιχνίδια οι Ιταλοί έχουν πάρει άριστα τακτικά, αγωνιστικά, ψυχολογικά, προπονητικά. ΑΡΙΣΤΑ!
Τώρα έρχονται τα πάντσερ σε ένα μεγάλο σαββατιάτικο βράδυ. Αν το παιχνίδι με την Ισπανία ήταν τελικός, αυτό με τη Γερμανία θα είναι υπερτελικός. Οι χλωμοί στη φάση των ομίλων Γερμανοί, πάτησαν… γκάζι και μαζί πάτησαν και τη Σλοβακία στο δικό τους νοκ-άουτ παιχνίδι, αποδεικνύοντας ότι γνωρίζουν καλά το δρόμο για να κατακτήσουν την κορυφή. Η Ιταλία έχει ήδη κάνει τη δική της υπέρβαση και πλέον ό,τι περισσότερο πάρει θα είναι κέρδος. Οι άλλοι είναι που θα τρέχουν…
Του Μανόλη Βαρδαλαχάκη
